.

.
.

27 Mayıs 2020 Çarşamba

27 MAYIS (KARANTİNA GÜNLERİ 67-BAYRAMDAN KALAN)

Onlarca telefon konuşması, sıfır misafir sayısı ve dudak çevresinde üç uçukla bayramı bitirdik, yeni normal ya da yeni anormale sabahleyin iki adet dondurma kadehi kırarak başladık şükür. Tamamen sakarlıktan yoksa dondurma falan yok evde. Zaten günlerdir evdeydik ama bayramları sevmesek de el böğürde geçirmek pek hoş olmadı. Keşke akşam yemeğine çocuklar, kardeşler geleydi de ben yemek yaparken yorulaydım. Zil çalmadı, bol bol telefon çaldı, vatsap zırtladı, Facebook dırtladı, eh o da bir şeydir, en azından hatırlandık. Balkonda otururken tepemizden üç tane leylek geçti, geçecek zamanı bilmiyorlar, "Nereye, nereye?" diye seslendim arkalarından, "Biz gideriz sen bakarsın, yok bu sene leyleği havada gördüm ayağıyla gezmek" diye telsiz mesajı yolladılar. Bayramın birinci günüydü, ıskartaya çıkmış halkın teneffüs zamanıydı, "Kalk" dedim kocaya, "şehir dışına gidemiyorsak şehir içine gidelim, leyleklere ağızlarının payını vermiş oluruz hem". 2,5 aydır 3. kez haşortman dışında bir şey giyip aksesuar olarak maskemi taktım ve düştük yola. Akşama doğru çıktığımız için tenhaydı ortalık, maskeli 65+ ve ben gibi refakatçıları ile uzaktan bayramlaşarak parka yürüdük. Yolda rastladığımız çiftin erkek olanı Suriyelilere benzetti kendisini, "kendi şehrimi tanıyamıyorum yahu, yabancıyım sanki, iltica etmiş gibiyim" dedi. O kadar uzun süredir hapisiz ki gerçekten bildik sokaklar, mekanlar yabancı geliyor. Geçen gün gölge diye uzun zamandır sapmadığımız bir sokağa girince ağzımız açık kaldı, Kasım'da Ankara'ya gittiğimizden bu yana uğramamışız demek ki, dörder katlı, bahçeli apartmanları, tam ortadaki meydanımsı açıklık ve çeşit çeşit ağaçlarıyla son derece sevimli bir sokaktı, bambaşka bir yer çıktı karşımıza. Dokuzar kat inşa edilmiş, sevimsiz ve hepsi birbirine benzeyen binalarla kale duvarı misali çevrilmiş, bahçeler yok edilmiş, ağaçlar kesilmiş, gri bir beton yığınına düştük. Baharda limon ve portakal çiçeği kokularıyla geçtiğim sokak ruhsuz bir mekana dönüşmüş, inanın ağlamak geldi içimden. Üçüncü kez yakındır diye aynı parka attık kendimizi, Cevriye malum nazlı biraz, fazla yürümeye gelmiyor. Park yine tenha, yine rengarenk ve yine boynu büküktü. İçim sızladı. Bey Dağlarını çok özlemiştim, insan eli değmemiş bölgelere indik biraz daha net görmek için, harikaydı:



Kargalara el salladık:


Kedilere "Merhaba" dedik ama tenezzül edip cevap vermedi, uyumaya devam etti:


Yürüdükçe yürüdük:


Tarihi eserlere benzeyen kayalar gördük:


Ve coşmuş begonviller:


Geri dönerken şehre de uzaktan bir selam vermeyi ihmal etmedik:


Yorulmuşuz, eve gelip maskeleri attık, kahveleri kaptık, yanında Silva Likör'ün kızılcık likörü ile, sefamız olsun, bu da tatsız bayramın tadı olsun...


8 yorum:

  1. olsun bu bayramda böyle olsun, sevgiler

    YanıtlaSil
  2. biz de izmirde kapandık kaldık eve kayınvalidemi de aldık gönlünü eğlemeye çalıştık annemle telefonla bol bol konuştuk babamsız ilk bayram olduğu için bol bol ağladık 1. gün 2. gün düzeldik birazcık daha bu bayram da böyle balkonda geldi geçti işte ...nice bayramlara inşallah sağlıkla sevdiklerimizle birlikte...

    YanıtlaSil
  3. Harikasınız. Masmaviyle begonvillerin rengi beni benden aldı, gitmiş yürümüş kadar oldum. Şu falezlere kurulu evin bir benzeri de benim dedem tarafından yaptırılmış olarak en büyük aile mirasımız. Nasıl özlem içindeyim anlatamam, o nedenle çok büyük keyif aldım yazınızdan.

    YanıtlaSil
  4. Manzara fotoğraflarına bayıldım: İyi bayramlar :)

    YanıtlaSil
  5. Fajnie to wszystko zostało tu opisane.

    YanıtlaSil
  6. Telefonların çalması da bir şey Nurşen Hocam:) İlk gün ben doğru dürüst kimseye ulaşamadım. Hatlar düşmedi bir türlü. Zaten unuttuğum kaldı mı diye gerilirim. O günkü yarım yamalaklıktan dolayı iyice kafam karıştı:)
    Dilerim gelecek bayramlarda yine keyifli sofralar kurulsun. Sevgiler...

    YanıtlaSil
  7. Ben yine begonvilleri aldım. :))

    YanıtlaSil