BALIKLI, KUŞLU BİR ŞEYLER

Aslında bu yazıyı dün yazacaktım ama önce çok işim vardı, sonra da çok yoruldum yazamadım. Siz dünmüş gibi okuyunuz lütfen, bir de bir gün öncesinin diliyle uğraşmayayım. 

Yatarken aldığım antiallerjik ilaç ve bolca süründüğüm Vicks sayesinde derin ama aynı zamanda kaotik ve de mentol kokulu bir uykudan uyanıp tek gözle saate baktığımda 11.00'i gösteriyordu (Gece 02.30'da yattığımı belirteyim bu arada). Kendimi yataktan resmen fırlattım, mutfağa geldiğimde tek gözle saate bakmamam gerektiğini anladım, zira saat 10.00 imiş, yine de pek erken bir saat sayılmaz ama ben de emekliyim arkadaşlar. Yıllarca sabahın köründe kalkmanın böyle bir geri dönüşü olmalı artık. Çayı koyduktan sonra yarıyıl tatili nedeniyle küçük yiğenin bize evci çıkmış balıklarını beslemeye gittim. 5 adet balık var ve içinde yaşamaya, yemeye ve yüzmeye çalıştıkları ortam bir bira bardağından az hallice. Kendilerini yurttan bıkıp eve çıkmış ama maddi imkansızlıklar nedeniyle küçük bir daireye tıkılmış üniversite öğrencilerine benzetiyorum. Beşi bir yerde, kuyrukları birbirine çarpa çarpa dolanıyor garipler. Verdiğim yemleri itişe kakışa paylaştılar. Ben de bekar kiracılara çorba götürmüş merhametli komşu teyze modundan sıyrılıp kendime kahvaltı hazırlamaya gittim. 

Öğleye kadar dizi izledim, internette gezindim, blogları okudum. Sonra birden domestik ruhum sağı-solu devirerek ortaya çıktı, "Yeter!" dedi "kalk biraz evinle ilgilen". Ruhuma saygım sonsuzdur, emir telakki ettim ve önce mutfağa yönelip bulaşık makinesini boşalttım. Ocağı sildim, tezgah üstü işgalcilerini yerlerine kaldırdım. Ruh dürtmeye devam ediyordu bu arada. Epeydir aklımda olan bir faaliyeti gerçekleştirmeye karar verdim: Hâlâ salonda dikilip duran yılbaşı ağacını söküp kaldırmak ve çalışma odasında duran rafı çamın yerine taşıyıp kuş koleksiyonuna yuva yapmak. İşe ağaçtan başladım. Kurmak ne kadar keyifliyse kaldırmak o kadar angarya. Söylene söylene toparladım, umarım önümüzdeki yıla kadar süsleri nereye koyduğumu unutmam. Sonra sıra rafı boşaltmaya geldi. Çektim en baştaki kitabı, "Almanya'dan kuşlarım geldi, evi boşaltmanız lazım" dedim. "Sözleşme, zamanaşımı, önceden bildirim" gibi laflar ettiyse de yüz vermedim. Geri kalanları da indirip yere yığdım, kiracının lafına mı bakacağım 😝 En alt rafta sıralı albümlere dalınca işi gücü bırakıp bir süre zamanda yolculuk yaptım. Eskiden ne kadar zayıf olduğumu görünce hiç yakışmadığını farkedip diyeti bırakmaya karar verdim (şaka şaka). Sonra baktım zaman makinesi gittikçe gidiyor, "müsait bir yerde inecek var" dedim şoföre, pardon albümlere, boşalmış rafı toparlayıp salona götürdüm. Kuşlar bir aydır kış uykusuna yattıkları kutudan çıktılar, raflara ferahfeza yerleştiler. Lakin rafın bulunduğu konum hoşuma gitmedi, kendisini antre duvarındaki kitaplığın altına taşımaya karar verdim. Kuşları indirmeye üşendiğim için sürüklemeye başladım. Kendisi masif olduğundan yeterince ağır, bir de şıngır şıngır eden kuşlarla biraz sıkıntılı bir eylem oldu. Küçük bir kuşun kuyruğunu fire olarak verip sonunda yerine yerleştirebildim. Sıra geldi raftan çıkan öteberiye. İyi de nereye koyacağım onca kitabı, albümü, ıvır zıvırı. Ha söylemeyi unuttum, albümlerin arkasından bir sürü kaset çıktı, iki adet de walkman 😀 Hepsini bir poşete doldurup kaldırdım, belki atarım. Kitapları küçük odadaki kitaplığa sıkış tepiş sığdırdım. Albümleri geçici bir süre için kuşlara emanet ettim, hala ortada bir sürü döküntü kaldı. Gavur fazladan koymuş 😀

İşler böylece bitti-mi acaba? Perşembe günü temizlik var, ancak o zaman bitti diyebilirim. Aşağıda kuşların yeni yuvaları, nasıl buldunuz?

Not: Merak ettiğim bir konu var, sizlerde nasıl, aydınlatırsanız sevinirim. Birkaç gündür bloga giriş sayımda anlamsız bir artış var, 5000'leri falan aşan bir  tıklama mevcut ki blogumun en çok talep gördüğü zamanlarda bile bu kadar tıklama sayısına ulaşmadım. Böyle bir şey olabilir mi? Ben bunun bir hatadan kaynaklandığını düşünüyorum, bir kontrol edin bakalım sizlerin bloglar ne durumda?