NEFES ARASI FİNİŞ

Her güzel şeyin bir sonu var, Salı sabah beni Datça'dan Marmaris'e götürecek minibüse binerken güneş dünkü fırtınanın aksine nisbet yapar gibi gülümsüyordu. "Senin alacağın olsun" diyerek göz kırptım gökyüzüne ve yolun güzelim manzarasına dalıp nasıl geçtiğini anlamadığım bir yolculuk sonrası Marmaris'e indim. Eh elimizde kalan son tatil günüydü ve haliyle değerlendirmek lazımdı. Henüz sahile demirlememiş teknelerin yokluğunda gözalabildiğine uzanan deniz ve gökte güneş eşliğinde yaptığımız uzun yürüyüş sonrası yorgunluk atmak için Kahve Dünyası'nın koltuklarına yerleştik.

Kahve zihnimi açmış olmalı ki yıllardır gelip gitmeme rağmen Marmaris Kalesi'ne en son 1977 yılında çıktığımı hatırladım. "Haydi" dedim yol arkadaşıma, "şöyle Kale'ye doğru bir uzanalım". Sonra Kaleiçi'nin dar sokaklarına vurduk kendimizi.

Bu eli zamanında kimler tuttu acaba? Uzun zamandır kimselerin ilişmediği belli oluyor.

Çok fazla yürümeden ulaştık Kale'ye, kara kafamıza rağmen müze mağazasındaki kız tarafından "Welcome" diye karşılandık. "Ooo hoşbulduk şekerim" deyince güldü, "o kadar otomatiğe bağlamışım ki insanların yüzüne bakmadan konuşuyorum artık" dedi. Şirinliğini müze mağazasından Marmaris magneti alarak ödüllendirdim :)

Çok büyük olmayan kaleyi ve küçük odalarda sergilenen objelerle oluşturulmuş müzeyi gezip fotoğraf çekme zorunluluğumuzu da yerine getirdikten sonra ayrıldık oradan. Biz çıkarken müze mağazası kapanmıştı, o nedenle "Goodbye" diyemedik :)

Öndeki kaplumbağa ailesinin bu anforaları mesken tuttuğu ya da bu anforalar imal edildiğinden beri orada yaşadıkları konusunda şüphelerim oluştu :)

Müze çıkışında hemen karşımızdaki duvarda rastladığım ve artık olmayan bir lokantaya ait olduğunu düşündüğüm pencere çerçevesinden imal bu pano hoşuma gitti.

Ve bir tatil daha böylece bitti, her şey aşağıdaki menekşe gibi güzel ve hoş kokuluydu. Devamını şiddetle temenni etmekteyiz.