KEÇİ

Görsel: Cheerful Thrifty Door

İnternette gezinirken şu fotoğrafı görünce hatırlayıverdim birden keçinin benim hayatıma ne çok yamandığını:) Bu yamayı yapanlar yukardakini görseler Japon yapıştırıcısıyla yapıştırırlardı sanırım üstüme keçilik halini. Çok küçükken, henüz hatırlamadığım zamanlarla ilgili bir maceram var, yıllarca kahkahalar ve imalarla anlatıldı durdu. Zeytini çok severmişim, siyah zeytini. Öyle ki ilaçlar zeytinin arasına konup yutturulur, yemek yememekte ısrar edince zeytin-ekmekle kandırılırmışım. Günün 24 saati zeytin ver yesin durumu yani. Ben henüz 2 yaş civarındayken babam o yıllarda yaşadığımız Meriç'teki evin bahçesine birkaç kök sebze dikmiş, gübre olarak da keçi gübresi atmış. Bilmeyeniniz yoktur herhalde keçinin nasıl def-i hacette bulunduğunu, kendisi yukarıda sözü edilen yiyeceğe benzer biraz. Bendeniz ebeveynlerin meşgul olduğu bir ara sebze bahçesine dalmış ve gördüğüm keçi gübrelerini zeytin sanarak arpa ambarına düşmüş aç tavuk misali avuçlayıp avuçlayıp ağzıma götürmeye başlamışım. Bereket bir yandan da duyduğum sevincin etkisiyle avaz avaz "Zeytiniiii, zeytiniiiii" diye bağırmaktaymışım. Duruma ayılan annemle babam zeytinimsiler henüz ağzıma giremeden vaziyeti kurtarmışlar ama bu benim yıllarca "Keçi moku yiyen kız" olarak damgalanmama engel olamamış. Tabii sözkonusu olay allanıp pullanıp sülaleye nakledildiği için uzun zaman sofraya zeytin gelse ya da ufukta bir keçi görünse alaycı bakışlar üzerime üzerime yöneldiler. Hâlâ ara sıra hatırlatılır.

"Keçi moku yiyen bebe"den "Cinara Keçisi"ne ilkokul yıllarında dönüştüm. Çok hareketliydim; sürekli evin içinde bir oraya bir buraya seğirtir, ders çalışırken salonda metrelerce yürür, yüksek bir yer görünce tırmanır sonra atlardım. Bu nedenle anneannem ve büyük teyzem tarafından "Cinara Keçisi" ünvanına layık görüldüm. Cinara Keçisi ne menem bir şeydir veya böyle bir keçi türü var mıdır bugüne kadar bilmek kısmet olmadı ama hareketli bir yaratık olduğu malum. İçinizde bir bilen varsa ve beni de bilgilendirirse çok mutlu olacağımı belirteyim.

Sonra efendim baştaki "Cinara" nitelemesi kaldırıldı ve ben yalın halde keçiye dönüştüm. Sülaleden birçok kişi beni bazen "Keçi", bazen "Çeçi" olarak çağırmaya başladı. İşin garibi keçilere atfedilen inattan bende eser yoktu. Hayatımda tek bir olay yaşadım inadımla başardığım belki ondan mülhemdir. Bir yaz tatilinde Konya Ereğli'deki Dokuma Fabrikası'nı ziyarete karar verdi evinde misafir olduğumuz annemin akrabaları. Esas amaç bizi gezdirmekti ama çocuklara sakıncalı olabilir diye benim evde kalmama karar verildi. Öyle bir olay çıkardım ki, bir daha öylesini hiç başaramadım. "Ben de gitcaaaaaaaam" diye yırtınmam Gülbahçe semtinin tüm evlerinde yankılandı da ağlamaktan kızarmış gözlerim ve şişmiş suratımla taktılar yanlarına götürdüler. Ha ne gördün derseniz hiç kayda değer birşey yoktu ama işte muhtemelen benim keçilik oradan gelme. 

Velhasıl bu yazıyı okuyan sülaleden biri varsa fotoğrafa ve okuma aşkıma atfen lakabımı "Okuyan Keçi" olarak değiştirebilirler şeklinde bir öneride bulunayım istedim, hiç olmazsa daha entellektüel bir nitelemeye sahip olmuş olurum böylece. Saygılar efendim...