DÜNDEN KALANLAR

 

Dün bir garip gündü, ben mi şaşkındım, gün mü bilemedim. Öğleden sonra Şuşu ve Bilge'nin Annesi ile buluşmak için sözleşmiştik. Ben bir an önce işleri yola koymak için telaşla evin içinde deşinmeye başladım. Hafif yollu bir temizlik, akşamın yemeğine ilave falan derken öğleyi bulmuştum ki telefon çaldı. O arada banyonun zeminini yıkamakla meşgul olduğum için "şimdi bu telefonun sırası mı?" diye söylenerek son anda yetiştim. Telefonu elime alıp arayan kişiyi gördüğümde ise başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Hafta başında, bir öğle tatilinde buluşmak üzere sözleştiğim Mavianne arıyordu ve buluşma tarihi ve saati o andı, ne yazık ki bu durum benim aklımdan tamamen çıkmıştı. Fena halde mahcup itiraf ettim Mavianne'ye unuttuğumu, başıma böyle bir şey ilk kez geliyor desem yeridir. Neyse ki henüz yer belirlememiştik de kadıncağızı randevu yerinde ağaç etmedim. O saatten sonra bu işi gerçekleştiremeyeceğimiz için hafta içi buluşmak üzere sözleştik ve ben öğleden sonraki randevuyu unutmamak için hazırlanmaya başladım:)

Şuşu ve Bilge'nin annesiyle buluşmamız sabahki fiyaskoyu unutturdu neyse ki. Bol bol konuşup bol bol gülüştük. Öykü ve Bilge bir başka masada şahane resimler çiziktirirken bizim masaya geldi çaylar gitti kahveler, yanlarında tüketilen sandviç, pasta, tiramisu ve benzerlerinden söz etmesem daha iyi olacak:) Fotoğraftaki taşlara gelince; alttaki iki tanesi Şuşu tarafından üstteki iki tanesi de dibine düşen armut misali Öykü tarafından çizilmiş ve boyanmış, sonra da şahsıma hediye edilmiştir. Şuşu'nunkiler de güzel ama Öykü'nün taşlarına bayıldığımı söylemeden geçemeyeceğim. Öykücüm, annene biraz çizim alıştırması yaptırsan hiç fena olmayacak:)

Günü böylece bitirdikten sonra gecenin ilerleyen saatlerinde yine Lizbon'a giden trendeydim ben. Bu kitap büyülü gibi, zor yudumlanan ama sonrasında başdöndüren sert bir içki gibi, insanı kendisini sorgulamaya yönelten zoraki bir yargıç gibi. Hasılı pek çok kişinin ortak görüşüne ben de katılıyorum. Yıl henüz bitmedi ama senenin en iyi kitabı olmaya benim nezdimde de aday.

Ve dün o danteli elime alıp annemi andım bu dünyaya veda ettiği günde. Hâlâ gerçek fotoğraflarına bakamasam da, zihnimdeki  hayalî albümün fotoğraflarından biridir kanepenin iyi ışık alan köşesinde, dantel örerkenki görüntüsü. Rahat uyu be annem, çok özledik seni; hepimiz...