PARMAK ÇİKOLATA DEYİP GEÇMEYECEKSİN

Ne hissettirir bir çocuğa özel olduğunu, ne doldurur bir yetişkinin kalbini mutlulukla, ummadığı bir anda gördüğünde?

Küçük bir kızken babam her akşam iş dönüşü siyah çantasının fermuarını açar, içinden renkli yaldız kağıda sarılı bir parmak çikolata çıkarıp uzatırdı bana. Bu ikimizin arasında değişmeyen bir kaideydi. Kış günleri içinde gürül gürül kok kömürü yanan yaldız boyalı Şakir Zümre sobanın başında, yaz akşamları gökyüzü hafif bir pembeliğe bürünürken balkonda beklerdim babamı. İnce uzun silüetiyle köşeyi dönünce sabırsızlığım artardı. Gözüm  elinde sallayarak taşıdığı siyah çantada merdivenlerden çıkmasını beklerdim. Fermuarın zızzzzt sesi vuslat anını yaklaştırır, annemin "yemekten önce yeme" seslenişine aldırmadan kaptığım çikolatanın kağıdını açmaya koyulurdum. Nasıl bir lezzetti o içi pralinli ince uzun çikolata? Çoğu zaman anneme çaktırmadan hemen yutardım. Sonra yaldızlı kağıdını masanın üstüne serer, sağ elimin işaret parmağının tırnağını kullanarak düzleştirir, ertesi gün koleksiyon yapan en iyi arkadaşım Gülcan'a verilmek üzere bir kitabın arasına yerleştirirdim. "Altın biriktirmek"ti  bunun adı. Sabah gözümü açar açmaz Gülcanlara koşardım, eğer kendinde olmayan bir parçaysa getirdiğim Gülcan pek mutlu olurdu. Kendimce hakkaniyetli bir paylaşımdı bu; içi bana, dışı ona. Gülcanlar birsürü kardeşti, babası hangi birine çikolata getirecekti ki? Bense evin tek çocuğuydum, henüz kızkardeş hayalde bile yoktu. Gerçi bizim evde ağabey yerine geçebilecek 9 yaş büyük bir dayı vardı ama çikolata bana özeldi, babamın kızına her akşam sunduğu ayrıcalıklı armağan. Zaten dayım çikolatayı ilgi duydukları arasından çıkaralı çok olmuştu, içinde coşkuyla yüzdüğü ergenlik denizi onu başka hazlara doğru sürüklüyordu. Çok uzun zaman, parmak çikolata piyasadan kalkıp ben de  Radyoevi sanatçısı Muazzez Türüng'ün öğretmenlik yaptığı ve onun öğrencisi olmayı hayal ettiğim evimizin arkasındaki ilkokula gidemeden o mahalleden taşınıncaya kadar sürdü  bana kendimi özel hissettiren bu ritüel. O nedenle geçen hafta çay içmek için girdiğimiz pastanede kasanın yanına dizilmiş parmak çikolataları görünce içim mutlulukla doldu, kalbim kelebeklendi. Yıllar yıllar ötesine Saimekadın'daki eve, babamın incecik ve gencecik bir adam, benimse el kadar bir kız olduğum günlere gidiverdim. Bu sefer kendi parmak çikolatamı kendim aldım; "yemekten önce yeme" diyecek annem de yoktu, çikolataya yüz vermeyen dayım da, dayımla kavgalarımızda "tırnak kadar et" diye hitabettiği oğlunun tarafını tutan anneannem de. Bir tek babam kaldı o günlerden, ben de o çikolatayı babam getirmiş de fermuarlı siyah çantasından çıkarıp vermiş gibi mutlulukla yedim...