HOŞGELDİN BAHAR

Evet, nerde kalmıştık? Pembe Köşk ziyaretini bitirince yolun karşısına geçip Seğmenler Parkı'na attık kendimizi. Niyetim dışarıdayken gözüme çarpan çiçeklenmiş leylak ağaçlarıyla kucaklaşmaktı ama oldukça dik bir yamacın üstüne konuşlandıkları için uzaktan selam göndermekle yetindim ve başka güzellikler keşfetmek üzere kızkardeşle aralarında sarışın hindiba çiçeklerinin boyverdiği çimenlikler boyunca parkın içlerine doğru yürüdük. Suyu hayli kirlenmiş ve hemen hemen çekilmiş havuzun etrafından dolanıp açıklık alana geldiğimizde bizi bir sürpriz bekliyordu: Bir rüya gibi bembeyaz çiçekler açmış üç sakura ağacı. Japon kökenli sakurayı görünce hemen Japon moduna geçtik ve ardarda fotoğraf çekmeye başladık. Lakin en yoğun çiçekli ve en güzel ağacın altındaki bankta üç kişi oturmaktaydı. Kızkardeşle "şunlar kalsa da biz otursak, fotoğrafı orada çektirsek" diye düşünürken oturanlardan en yaşlı olan hanım bana doğru dönüp adımı söyleyerek "siz misiniz?" diye sordu. Doğal olarak adımla hitap edilince "Evet benim" cevabını verdim. Bu defa "Beni tanıdınız mı?" dedi, tanımadığımı söyleyince de "Filancanın eşiyim" diye açıkladı. "Filanca kim, çıkaramadım" dedim, "Devlet Tiyatrolarında, kondüvit" diye ısrar etti. O zaman anladım ki kadıncağız beni aynı ismi taşıdığım eski ve ünlü bir tiyatro oyuncusuyla karıştırıyor. Lakin benzettiği ve ben sandığı oyuncu 75 yaş civarında ve de ne acıdır ki kanımca oldukça çirkin:)) Sözettiği kişi olmadığımı belirttim, isimlerimizin aynı olduğunu söyledim, gülüştük, ortaya çıkan samimi ortamdan yararlanıp 3 kişilik ekipteki beyefendiye makinemizi verip kızkardeşle fotoğrafımızı çektirdik ve vedalaştık. Lakin moralim yerlere serildi. Yahu haydi çirkin mirkin, sözkonusu oyuncuya benzettin ama yaş meselesini ne yapmalı:))) Sakuralar bile derdime derman olamadı:))))

Üzerime kondurulmuş iğreti tiyatro oyunculuğumu sakuraların altında bırakıp parkın üst taraflarına doğru yürüyüşe devam ettik. Az sonra ulaştığımız papatyalı yamaç boyluboyunca çimenlerin üstüne uzanma arzusu uyandırsa da nemli otların giysilerimizi yeşile boyama riski yüzünden gerçekleştiremedik isteğimizi. Onun yerine papatyaları saçlarımın arasına, kulağımın arkasına, gözlüğümün altına sıkıştırıp bol bol fotoğraf çektik. Temiz hava yorup yürüyüş ayaklarımızı ağrıtmaya başlayınca da bir taksiye atlayıp Coccinella'ya gittik. Lale'nin kulaklarını çınlatarak çay eşliğinde limonlu tartları götürdük. Bu limonlu tartın hafifliği ve lezzeti akla zarar, zaten Lale'nin de gözü kalmıştı, ne yapsam acaba paketletip yollasam mı ki adresine:))

Pastane çıkışı Kızılay'a yürümek için ara sokaklara saptık ve önümüze sürpriz bir şekilde pembeli beyazlı açmış ağaçlarıyla baharı müjdeleyen kocaman bir park çıktı. Kısacası biz bugün baharı keşfettik, baharı yaşadık. Hava güneşli ve ılık, çiçek, böcek, kuş cinsinden tamamlayıcı aksesuarlar da yerli yerindeydi. Bize de "Hoşgeldin bahar" şarkısını söylemek düştü...