DÜN / 15 MAYIS

Heyecanla beklenen büyük gün hüsranla sona erdi. Bu konuda çok konuşmak istemiyorum, süreç boyunca da fazla konuşmadım, içimde bir yerlerde gizli, küçük bir umut yeşertmiştim sadece, o da boynunu büktü.  Sanırım en büyük handikapımız sadece kendi düşüncemize uygun insanlarla tartışıp, benzer yapıdaki kanalları izlemek. Gazlanıp şişiyor, sonra da böyle buruşup oturuyoruz. Bizim ülkemiz bu, elimizdeki malzeme bu. Sokaklarda kan gövdeyi götürürken, geleceğimden umudumu tamamen kesmişken, yine bir umuda gönlümü bağlayıp titreye titreye ilk oyumu kullandığım ve yine elime kalan hüsran olduğu günden beri beklentimi asgari düzeyde tutmayı öğrendim ben. Ergenlik çağındaydım, evin yakınındaki arsada yakantop oynuyorduk, yan tarafımız açık hava sineması. Birden bir dalgalanma oldu, alkışlar, bağırış çağırış, "Ne oluyor?" demeye kalmadan seçim konuşması için İsmet İnönü'nün ve o zamanlar parti genel sekreteri olan Bülent Ecevit'in sinemaya girdiğini öğrendik. Topu bir yana fırlatıp biz de daldık içeri. Yaşı hayli ilerlemiş İnönü titrek sesiyle konuşmasını yaptıktan sonra "Şimdi Bülent Ecevit konuşacak, çok güzel konuşur ha!" diyerek mikrofonu devredecekken kopan yoğun alkışı duyunca gülmüş ve pek çok yerde söylediği sözü tekrarlayıp kenara çekilmişti: "Alkışa gelince çok, oya gelince yok". TV ekranlarında mitinglerdeki kalabalıkları görünce hep bu söz geldi aklıma. Aklı selimle düşünmek ve küçük de olsa bir umut yeşertmek gerek diyor ve dün yaşadığım saçmalığı anlatıp biraz gülümseteyim istiyorum. 

Öyle sabahın köründe heyecanla oy vermeye gidenlerden olmadık hiç, sandık kaçmıyor nasılsa. Erken kalkan ben biraz Meltem Gürle'nin şimdiye kadar neden okumadığım için hayıflandığım "Kırmızı Kazak" kitabını okudum, biraz tablette şeker patlatıp stres attım, bir bölüm dizi seyrettim, balkondaki çamaşırları toplayıp katladım, ıvır zıvır işlerle uğraştım, Anneler Günü aramalarını yanıtladım, derken Kocam Bey uyandı ve öğleni biraz geçe her zaman oy kullandığımız okula doğru yola koyulduk. Yancı olarak Charlie Brown da benimle geldi. Benim bu sandıkta oy kullanacağımı öğrenen görevliler girişteki bekçi kulübesine jest olarak leylak dalı resmettirmişler, sağolun, varolun görevli kardeşlerim, beni siz yarattınız 😋

 Bazı sandıklarda uzun kuyruklar varken bizimki tenha, görevlilerimiz nazik idi, bunca yıldır oy kullanan  tecrübeliler olarak katlama, zarflama sıkıntısı yaşamadık, zarfı sandıktaki arkadaşlarının yanına yolladık, biz de başka bir semtte oturan arkadaşlarımızı ziyaret etmek için otobüse bindik. Otobüs gayet tenha, tepemizdeki havalandırma penceresi de açık olunca pandemiden bu yana ilk kez maske takmadım, trafik de sakindi çabucak geldik ineceğimiz durağa. Güllerin, begonvillerin, nar çiçeklerinin, yaseminlerin coştuğu sokaklardan geçip arkadaşımızın evine ulaştık. Sohbet, muhabbet, seçim yorumları derken uzun zamandır görüşmediğimiz ortak arkadaşlar da katıldı bize tesadüfen, pek güzel bir buluşma oldu. Saat 5 civarında vakitlice kalkalım dedik, aklımız seçim sonuçlarında, bir an evvel eve ulaşalım. Durağa gittik bekliyoruz, bizim evin önünden ya da çok yakınından geçen 4-5 otobüs var. Derken üzerinde yakındaki caddenin adı yazılı bir otobüs göründü, "Haydi binelim dedik, yürürüz ne olacak". Bindik, bu otobüs de tenha, oturacak yer var, lakin git git bitmiyor. 40 seneyi geçmiştir bu şehirde yaşadığım, hayatımda görmediğim yerlerden geçiyoruz, adeta şehir dışı, yol boyu sarı papatyalar bitmiş, tek tük evler, külüstür yapılar. Atölyeler, fabrikalar, çok az yerleşim yeri var. Kocam Bey'le birbirimize bakıyoruz "No'luyoruz?" der gibi. Bir zamanlar bir arkadaşın eşi kocasını okuldan almak için arabasıyla gelmişti, yakında oturunca beni de aldılar yanlarına. Kadın direksiyonu kocasına devretti, o da yan yollara saptı, ana yola çıkana kadar kadın sürekli kocasına "Buralar nereler Zekeriya, buralar nasıl yerler Zekeriya?" deyip durmuştu, bu söylem anında bizim literatüre girmişti. Ben de bir ara dönüp "Buralar nereler Zekeriya?" dedim. Kocam Bey, "Galiba Aksu'ya gidiyoruz" demesin mi? Haydaa! Gerçekten de "Gide gide bir söğüde dayandım/O söğüdün allarına boyandım" hesabı duraklarda dur kalk neredeyse bir saatlik yolculuktan sonra otobüs bekleme yerine girdi bizim şoför. Nerede? Tabii ki Aksu'da. Bilmeyenler için Aksu Antalya'nın bir ilçesi, çok yakınında Perge kalıntıları var. "Yahu Zekeriya, bizi nerelere getirdin; buralara nereler?" dedik. Meğer bizim ring yapacak ve yakınımızdaki caddeye dönecek sandığım otobüs ring yapmıyormuş. Eee, şehre nasıl döneceğiz, bu arada saat 6 oldu. "Durakta beklen otobüse binin ya da tramvaya gidin" dedi şöfeer, şöfer. Duraktaki Aksu'lu hemşerimiz tramvay tavsiye etti. Tramvay durağına gittik, biz merdivenleri çıkarken tramvay tepemizden vızır vızır geçti. Bir sonraki tramvay 15 dakika sonra, "Bekleyen derviş sıkıntıdan gebermiş". Bekledik, 15 dakika geçti, tramvay geldi, bindik. İçerisi buz gibi, ensem, omuzlarım dondu. Yarım saate yakın sürdü tramvayla şehir merkezi. Eve en yakın durakta indik, kalan mesafeyi yürüdük, içeri girdiğimde eğilip seramikleri öpecektim ama çakma dizlerim izin vermedi. 20 dakikalık mesafeyi 2 saatte alan şaşkınlar olarak olup bitene epeyce gülüp kimseye söylememeye karar verdik, ben de sadece sizlere söylüyorum, sayılmaz değil mi 😂

Bu yorucu günün bonusu da bu bahar ilk kez canlı gördüğüm uyuz leylak olsun, uyuz muyuz yine de görüştüğümüze memnun oldum 🌸