YAZMAK ÜZERİNE / 11 KASIM

Dün bloga yorum onayı yapmak için gelen kutusunu kurcalarken spama düşmüş bir yoruma denk geldim, ilk kez yorum bırakan, tanımadığım biriydi ve 10 yıl önceki bir paylaşımımda kandilimi kutlamıştı an itibarıyla. Sağolsun, kutlasın elbette ama 10 yıl önce o gün kandil miydi bilemedim. Her neyse o sayfayı açınca diğer postlara da atladım, neredeyse bir saat eski yazılarımı okudum. Blogların dutluk zamanıydı ve olgunlaşan dutlar birer birer dalından ayrılmadan meğer ne bereketli bir alemmiş. Her gün yazmışım, yazdıklarımı okurken çok eğlendim, başkası yazmış gibi uzun uzun güldüm bazılarına, altta da bir sürü yorum, 35-40'a ulaştığı olmuş. Yorum bırakan bloggerlerin bazılarını hatırlayamadım bile, demek ki epey olmuş buralardan gideli. Bazılarını ise özlemle andım, ne güzel yazarlardı. Ne yazık ki-buna dinozor modunda yazmaya devam eden ben de dahilim-çoğumuz Instagram'ın renkli ve anlık görüntülerine dahil olduk. Çok sevdiğim bloggerların bir kısmı tamamen çekildi piyasadan, izlerine ulaşmak mümkün değil. Neyse ki bir kısmını Instagram'da yakalıyorum. Az da olsa hâlâ yazanlar var, umarım devam ederler. 

Başkalarını bilmem ama yazmak benim için bir içdöküm, bir nevi terapi. Okumayı-yazmayı söktüğüm günden beri çok sevdim ikisini de. İlkokul 3. sınıfta dergi çıkarmaya kalkmıştım da teklifte bulunduğum arkadaşlarım birer bahane bulup yan çizmişti. Baktım kendim çıkaramıyorum bari dergilerde adım geçsin diye oturup bir şiir yazdım. Doğduğu günden beri şehirde yaşayan ben şiirime "Köyümde Akşam" adını verdim, romantizm boyumu da aşmış görüldüğü gibi. Ne de olsa Kemalettin Tuğcu kitapları ve Yeşilçam filmleri ile büyüyen bir kuşaktık, ağlak edebiyat ruhumuzda derin yaralar açarken siyah-beyaz Türk filmleri kalbimizi küt küt attırıyordu. Dozu aşan bir romantizm 😋 Velhasıl şiiri döşenip "Mavi Kırlangıç" isimli çocuk dergisine yolladım. Basılan bütün çocuk dergilerini alırdım; Doğan Kardeş, Çocuk Haftası, Mavi Kırlangıç, Tina, Zıpzıp. Sonuncu bir çizgi roman dergisiydi, babam da okurdu benimle birlikte, zira hem çocuklara, hem büyüklere hitap ederdi. Babam kelimeleri bozarak kullanmayı çok severdi ve dergiye "Pızpız" adını takmıştı. Yayından kalktığında hepsini toparlamış ve ciltletmişti. O cilt 24 daireli apartmanımızın en az 10 dairesi tarafından okunmuş, sonra bir şekilde kaybolup gitmişti, keşke duraydı, şahane maceralar vardı tekrar okunmalık. Ara verip internete baktım da sahaflarda 1500 lira civarında satışa sunulmuş tüm sayıları kapsayan cilt. Vay be servet kaçırmışız 😊

Neyse ben bu muhteşem pastoral şiirimi dergiye yolladım, her hafta heyecanla gazete boyutunda çıkan az sayfalı dergiyi koşturup alıyorum ama heyhat yok benim şiir. Bu arada yine bir Google incelemesi yaptım, şimdilerde Kızılay "Mavi Kırlangıç" adıyla bir çocuk dergisi çıkarıyormuş, benim dergiyle alakası yok. Epey bir zaman geçtikten sonra aldığım dergide adımı görüverdim. Kalbim çarparaktan bir duvara oturdum ve okudum. İyi de benim şiirle yegane benzerlik başlık ve ismimdi. Nasıl bir editörün eline düştüysem benim o Nobellik şiirimi değiştirmiş oyuncak etmişti 😃 Bir yandan ağlamaklı olurken, bir yandan da olsun adım çıkmış ya diye seviniyordum. Ah çocukluk, babam teselli etti beni. "Önemli olan cesaret edip yollamandı" dedi, "yaza yaza öğreneceksin", sağol Baba. Öğrendim galiba yaza yaza, şiir maceram Mavi Kırlangıç editörü sayesinde sona erdiyse de düzyazı alanında "yılmak yok, yola devam" yaptım 😃

Fen bölümünde okuduğum lisede en sevdiğim ders Edebiyat ve Kompozisyondu. Peki ne işim vardı Fen Kolu'nda. O yıllarda gelenekti, Fen Kolu'nu seçmeyen tembel ilan edilirdi, nefret ede ede takip ettim üç yıl o sayısal dersleri. Keşke tembel ilan edileydim, kime neydi benim tembelliğimden. Yüksek okulda da kurtulamadım sayılardan, tuttum Ekonomi, Maliye, Muhasebe okudum, peh! 

2009 yılıydı, annemi bir süre önce kaybetmiştim, emekliye ayrılmıştım ve kendime bir meşgale arıyordum, bilgisayara sardım. Blogları okumaya başladım ve bir gün cesaret edip açtım bu blogu. Ne iyi etmişim. Şu hayatta başıma gelen en güzel şeylerden biri oldu.Ufkum ve çevrem genişledi, şahane dostlar edindim, yazma kabiliyetim gelişti, her şeyden öte müthiş keyif aldım bu işten. Keşke ilk zamanlardaki gibi rağbet görmeye devam etse ama korkarım ki bir süre sonra biz sona kalanlar da terk edeceğiz gemiyi. Ne diyelim, gelin ata binmiş, ya kısmet. Bugüne kadar burada duygu, bilgi, dostluk alışverişinde bulunduğum eski, yeni tüm bloggerlere selam, yazmaya devam...

Blogun adını aldığı çiçekle gelsin bugünün fotoğrafı: