SONBAHAR SENFONİSİ

Geçen haftayı evde aylaklık ederek geçirdiğimi yazmıştım. Pazar günü aylaklığa son dedim ve önceden planlanmış bir randevuyu gerçekleştirmek üzere buluşma mekanına yollandım ama bundan daha sonra bahsedeceğim. Bugünkü postun asıl konusu söylenip durduğum Kasım ayının bitmek üzereyken paletini alıp tabiata çaldığı boyalardı. Evin içinde mayışıp dururken ani bir kararla giyinip "Haydi" dedim Kocam Bey'e, "yürüyüşe çıkalım". En sevdiğim parka yollandık. Sonunda şehrimize sonbahar gelmiş:

Parkın girişinde bizi ilkbahar geliyor gibi yeşermiş çimenler ve sonbahar geldi diyen kızarmış Amerikan sarmaşıkları karşıladı. Hafta içi ve gündüz olması sebebiyle hayli tenhaydı park, yine de bisiklet yoluyla karışmış yaya yolunda sık sık bisikletlere, parkın iç kısımlarında, yeni düzenlenen Şehir Kulübü'nün olduğu bölgede lüküs otomobillere yol vermek zorunda kaldık. Bu parkta öyle bir sorun yoktu, yeni başlamış. Taş çatlasa 100 metre ötedeki kocaman otoparka emanet edemedikleri kıymetli otomobillerinin ve iki adım attırmaya kıyamadıkları bacaklarının kefaretini ikide bir ezilmemek için yol kenarına çekilerek biz mi ödemek zorundayız. Kabahat onlarda değil ki, parka araçla girmeyi yasak etmeyen zihniyette. Adı üstünde park yahu, burada yürünür. 

 

Bu parkta önceden büyük bir kedi evi vardı ve insanlar her gün gelip besleme yaparlardı. Sonra yakındaki otellere koku oluyor diye ya da başka bir nedenle kaldırıldı ama kediler parkı terk etmediler. Burası adeta bir kedi Cenneti ve insanlar besleme yapmaya devam ediyor. Park kedilerinin hepsi mutlu ve karnı tok. Fotoğrafta da görüldüğü gibi banka sereserpe yayılıp şekerleme yapabiliyorlar. Küçükken akrabalara yatılı gidildiğinde biz çocukları aynı yatağa böyle yatırırlardı, adı da "ayak uçlu, baş uçlu yatış"di. Kediler de biliyor demek ki bu yatış biçimini. Yürürken çeşmelerden birinde dikilmiş, musluğa ağzını uzatmış yeşil gözlü bir tekir gördük. "Hayrola, susadın mı?" dedim, "Miyyyvv" dedi. Musluğu açtım, pembiş dilini uzata uzata uzun uzun su içti. Sonra kafayı çekti, musluğu kapattım. İşin ilginci az ötede kediler için konmuş su yalağı vardı ama tekir hijyene önem veriyor, beklemiş ve kirli sudansa akar suyu tercih ediyor. Kutladım kendini bu özenli hareketinden dolayı.

 

Bu arkadaş bodur bir ağaç, "Ağaç Menekşesi" ya da Latince adıyla "Duranta Erecta". Görmüşsünüzdür mutlaka mavi-mor minik çiçekler açar, Antalya'da çok sık rastlanır ama meyvesini ilk kez gördüm iyi mi, ne kadar sevimliymiş.

 

Fotoğraftakiler sararıp kızarırken bazı şaşkınlar da havaların güzelliğine kanıp bahar geldi sanmışlar ve çiçek açmışlar. Fırça çalıları kırmızı fırçalarını baharda çıkarır normalde ama tek tük de olsa açıvermışler şaşırıp. Parkımızın tek mimoza ağacı da çiçeklenmiş. Meşeler ve akça kesmelerde minnak neşe palamutları görülmeye başlamış. Ateş dikenleri de kızarıp yeni yıl giysilerine bürünmüşler. 

Göletin dibinde kolum büyüklüğünde balıklar yüzerken, yüzeyde de grup grup ördek aileleri seyran ediyordu. 

 

Yolumuzu Kır Kahvesi'ne çevirdik, sırf çınarlı yolunu sevdiğim için, parkın içinde en erken sonbahar buraya gelir, ilk yaprak dökenler çınarlar olur. Onun dışında pek oturmuşluğum yoktur, çok daha sevimli, temiz ve düzenli olabilecekken derbederlikten dökülür bir hali vardır çünkü. 

Bu kadar yürüyüşün üstüne yorulunca dönüş yoluna vurduk ama önce biraz dinlenip çay içmek için parkın çıkışındaki cafeye oturduk. Parka girerken Bey Dağları'nı, çıkarken de şehri görürüz:

Yazının başında Pazar günkü programımdan bahsetmiştim. Çok keyifle gerçekleşen bir buluşma oldu, çünkü eski öğrencilerimle biraraya geldik. Öğretmenliğimin ilk yıllarından, ben hâlâ onların hocaları olsam da onlar benim arkadaşım oldular. Çok sevdiğim üç öğrencimle falez üstü bir cafede buluştuk ama o kadar pişman olduk ki bir süre sonra yan taraftaki cafeye geçtik. Toplanıncaya kadar üç-beş kere sipariş almaya gelen görevliden Americano istedik, yok dedi, filtre kahveye razı olduk, ona da yok dedi. Şehrin en güzel yerindeki, menülerinde gördüğümüz üzere fiyatları da cep yakan cinsten-ki o menü de eskilikten perişandı-bir cafede filtre kahve neden olmaz ki, köy kahvesi değil sonuçta burası. Neden dediğimizde de makine bozuk buyurdular, yaptırın kardeşim o zaman. Mecburen çay ve Türk kahvesi istedik, çay bulaşık suyu modunda, kahve de oyuncak boyutta bir fincanla geldi. Anladık, bu cafe de sadece manzara satıyor parayla. 

Çayı, kahveyi içer içmez kaçtık oradan ve yan tarafa geçtik, oh be dünya varmış dedik. Gün batımına karşı yuvarladık bir şeyler sohbet, muhabbet eşliğinde. Öğretmen olduğuma kıvandığım günlerden biriydi. "İyi ki!" dedim can-ı gönülden...