YOLCULUK ÖNCESİ / 12 MAYIS

Esasen dünkü yazıyı hoşçakalın demek amacıyla yazmıştım ama bugün bir kez daha yazmak istedim. Üç gündür, hatta bir haftadır sürekli hareket halinde toparlanmakla uğraştım. Şu an o kadar yorgunum ki ayak tabanlarım zonkluyor. Öğleye doğru işlerin büyük çoğunluğunu halledince son kalan görevimi eda etmek için aile hekimliğine yollandım, sürekli kullandığım ilaçları yazdırmam gerekiyordu. Varan 1, aile hekimim değişmiş. Kendisinden gayet memnun olduğum beyefendi emekliye ayrılmış, yerine nisbeten genç bir uzman aile hekimi hanımefendi atanmış. Yapacak bir şey yok kayıt için kimliğimi uzatırken arkamdan bir adam yaklaştı ve önüme geçerek "Ben bu bağyandan daha önce gelmiştim" dedi. "Buyur" dedim, "buyur", ayçiçekyağı kuyruğunda değiliz netekim. Doktorun olduğu kata çıktığımda oda kapısı açıktı ve benden önce gelen bay (!) bağıra bağıra şahit olduğu kazayı anlatıyordu. Bir an 112'ye geldim sandım, acil ekip çıkacak galiba diye düşündüm. Adam nasıl ballandırıyor inanamazsınız, "Ablacım (ablacım dediği doktor), adamın beyni dört bir yana dağılmış, elindeki öteberi de öyle. Çok fenaydı çok". Fesüphanallah, adamın ağzından köpükler çıkıyor anlatırken. Derken doktor sözünü kesti, "Ablacım demesek" dedi. "E ne diyeyim?" dedi adam. "Zıkkımın kökü de" diye tüyo verecektim ama sustum. "Doktor Hanım deseniz" diye söze girdi hemşire. "Ablacım daha iyi değil mi, genç gördüm de ondan söylüyorum" diye inatlaştı. Ben böyle gevşek adam görmedim. Sonra yazdırmak istediği ilaçların listesini sundu ablacığına. Dr dedi ki, "Bu ilaç bağımlılık yapar yalnız". "Yapsın ya boşver" oldu cevap. Dışarıda beklemekten uyuz olmuş ve adamın rahatlığı karşısında hayretten hayrete düşmüşken adamcağız karısına da ilaç yazdırmak istedi, hatta kaynanasına da. Kaynanasının kimliğini gösterip hasta olduğunu belirtti. Bana artık fenalıklar gelmişti, balkona çıktım. İlaçlar yazıldı mı, yazılmadı mı bilmiyorum, doktor itiraz ediyordu, sonrasını dinlemedim. Sonunda çıkabildi odadan da sıra bana geldi. Lakin gayet kibar bir şekilde istediğim ilaçlar için 10 dakika cebelleştim. Yarin sabah erkenden yola çıkacağım diyorum, dr hanım kan tahlili istemekte ısrarcı. Rutin kullandığım ilaçlar diyorum, olsun yine de tetkik diyor, zor bela tetkiki dönüşüme erteletip bu kez ilaç miktarı konusunda inatlaştık. Bir önceki geveze ve laubali adama bunca tahammül gösterirken benimle niye inatlaştı onu da anlamadım, ne diyelim onun da canı sağolsun. Elimde reçete zor attım kendimi dışarı, maskeyi çöpe fırlattım, evin yoluna vurdum. 

Evde halledilecek birkaç işi de toparlayıp bir "Hoşçakal" yürüyüşü yapmak için Kocam Bey'le parka doğru yola düştük. Hava ciddi anlamda sıcaktı, erken gidiyoruz diyordum ama sanırım tam zamanında kaçıyoruz. Üstelik hoş bir haber geldi Ankara'dan, leylaklar hala hayatta imişler, beni bekliyorlarmış 😃 Parkta yürüdük biraz ama hem çok yorgundum, hem de sıcaktı, fazla uzatamadık. Biraz denize, biraz Beydağlarına bakıp vedalaştık. Ağaç mineleri coşmuş, onlarla biraz hasbıhal ettik, sarı papatyalara selam verdik ve ayrıldık parktan. Bunlar da Antalya'dan son bahar fotoları olsun:

 

Hem yorgunluk gidermek, hem de evdeki kahve paketlenip koliye girdiği için kahve içmek icin yenilenen eski çay bahçesine girdik ama mahalle hanımları kabul günlerini çay bahçesinde eda etmeye başladıklarından yer bulamayıp ayrıldık. Lakin biraz dinlenmesem ve kahve içmesem oracıkta bayılıverecektim. Mahallemizin pastanesine girdik biz de. Birimiz kahve, birimiz çay içip biraz dinlendik ve sonra marş marş eve. 

Sabah erken saatte yola düşeceğiz. Gözümde büyümüyor dersem yalan olur, pek yolculuk seven biri değilim, bir de protezler uzun süre oturunca rahatsız ediyor ama yapacak bir şey yok. Sizleri bir dahaki sefere Ankara'dan selamlamak dileğiyle hoşçakalın...