TATİL BÖLÜM 2

Nerede kalmıştık? Eveet Marmaris'te arkadaşların balkonundaydık ve karşı duvardaki bir yazı bize mucizelerin zaman alacağını anlatıyordu. "Peki" dedik ve bir diğer önemli konuya geçtik: Nuri ile tanışma.

Nuri evin tombul, bol tüylü, çakır gözlü ve yakışıklı kedisi. Son derece vakur, sakin ve beyefendi. Öyle ki kedi milletiyle hiçbir şekilde yakın temasta bulunamayan beni bile karizmasıyla altetti. Sırnaşmadan, pati atmadan, sürünmeden etrafımda dolaşıp dayanılmayacak bakışlar fırlattı o güzel gözleriyle ve beni kendini sevmeye ikna etti. Burada itiraf ediyorum, bunca yıllık hayatımda ilk kez bir kediyi mıncıkladım saygıdeğer takipçilerim, böylece kayda geçsin. Aynı duyguları farklı bir kediye hissedeceğimden de şüpheliyim, kalbimi Nuri'ye verdim, bir başka mırnavı sevemem sevemem sevemem:))

 

Nuri ile aramızda düzeyli bir ilişki geliştirip karnımızı da doyurduktan sonra coşkulu Marmaris akşamlarına akmaya karar verdik. Bizim akış hattı yürüyüş ve sonrasında renkli ışıklarla bezenmiş sulak bir cafede çay-kahve düzeyinde kaldı. Etraftaki müzik seslerinden ve gürültüden duyduğumuz rahatsızlık çağlayandan şırıltılı bir dereciğe geçiş yaptığımızın işaretiydi. Tüm bu süslü sözleri özetlersek "Bizden geçmiş arkadaş" :))

Felsefî duvar yazısına bakan balkonda eski dostlarımızla yaptığımız doyumsuz sohbetle sonlandırdığımız gecenin sabahında Datça istikametine doğru müteveccihen yola çıktık (buradaki müteveccihenin kelime anlamının ne olduğu konusunda kesin bir bilgim yok ama kullanmasını seviyorum, havalı duruyor:). Esasında Datça planımıza Zero da dahildi, buluşacaktık ve kimbilir ne güzel zaman geçirecektik ama kader "hop" dedi. Bir yakınında aniden ortaya çıkan sağlık sorunu Zero'nun acilen İstanbul'a gitmesini gerektirdi ve biz de Datça planımızı günübirlik olarak değiştirdik. Datça'ya yaklaşırken ilk ve değişmez durağımız Kızlan Köyü civarındaki değirmenler ve 6 yıl önce görür görmez vurulup evlat edindiğim zeytin ağacım oldu.

Ağacım iyi, keyfi yerinde. Sarıldık, kucaklaştık, sevip okşadım biraz. Güneşin tepe delen ışınlarından dolayı muhabbeti uzatamadım, yine görüşmek dileğiyle ayrıldık, değirmenlere bir el salladım ve yola devam ettik.

Vakit öğleye yaklaşırken buharı tüten bir sıcakta ulaştık Datça'ya ve kendimizi kocaman bir dut ağacının gölgesine yerleşmiş çay bahçesine attık. 

İnsanlar cıpcıp denize girerken, çocuklar var güçleriyle bağrışırken, derisi kahverenginin en koyu tonuna bürünmüş bir kadın kendini siyaha dönüştürmekte iddialı, güneşe karşı sereserpe yatarken biz dutun koyu gölgesinde arabadan iner inmez gördüğüm bir dükkandan aldığım Datça'nın meşhur taze bademlerini götürdük. Üstüne çaylar içip gözlemeler yedik, havanın nisbeten serinlediği bir anda da Palamutbükü'ne gitmek üzere vedalaştık dut gölgesiyle. Şehirde küçük bir tur atıp yola koyulduk.

Zeytinlikler arasından tırmandığımız pek düzgün olmayan virajlı yol biraz zorlasa da tepeden gördüğümüz manzara anında keyfimizi yerine getirdi. Palamutbükü gitar formundaki adasını karşısına almış, pastoral bir tablo gibi uzanıyordu ayaklarımızın altında.

 

Sahil boyunca uzanan şirin tahta iskemleli kahvelerden birine yerleşip mide bastıracak sıvıları tükettikten sonra sandaletlerimin gölgesi vurmuş taraklı patilerimi berrak denizin içine saldım ki rahatlasın garipler. 

Çıplak ayaklı plaj turundan sonra sıra Palamutbükü'nün keşfine geldi, zaten hepsi bir avuç yer, beğendiğimiz görüntüleri fotoğraflayarak dolaştık cadde boyunca. Kısacık bir zaman süresine sığdırmış olsak da ben bu şirin beldeyi pek sevdim.

Güneş tepelere doğru eğilirken biz dönüş yoluna düşmüştük bile. Marmaris'e vardığımızda hava kararmıştı. Yorgunduk ama gelen telefon üzerine "Buğday Tanesi ve Ness'in Kelebekleri'ni görmeden gitmem abi" dedim yüzüme yeşil yeşil bakan Nuri'ye. Çok da iyi etmişim; gecenin ta ileri bir saatinde, bir fincan kahvenin başında, kısacık bir zaman dilimine sığdırdığımız sohbet ve o güzel kardeşleri görmek doping etkisi yaptı bana. Sizi seviyorum şeker kızlar:)

Ve ertesi sabah bizi sıcacık duygularla ve güleryüzle ağırlayan sevgili dostlarımıza, Nuri Beyefendi'ye, felsefik balkona, balkondaki iştahla çiçek açan begonyalara ve gündüz gözüyle pek göremediğimiz Marmaris'e veda edip Bozbük'e doğru yola koyulduk.

3. bölüm için bizden ayrılmayın dostlar...