PAL SOKAĞI'NDA ÇOCUK OLMAK

Biz yaşlarda olup da Ferenc Molnar'ın ünlü Pal Sokağı Çocukları'nı okumamış, radyoda yayınlanmış oyunlarını dinlememiş olan çok azdır herhalde. Kızıl saçlı Nemeçek çoğumuza çocukluk arkadaşı olmuş, ölümüyle bir yakınımızı kaybetmiş kadar üzmüştür. Bu yüzden festival nedeniyle Ankara Devlet Tiyatrosu'nca sahnelendiğini duyunca çocuk oyunudur demeden biletlerimizi aldık. Sonuçta bizim ruhumuzdaki çocuk da hala Nemeçek'le Pal Sokağı'ndaki arsada misket oynayabilecek yaşta.

 

İzleyicilerin çoğunluğunun çocuk olacağını biliyorduk ama bu kadarını tahmin etmemiştik. Birkaç ilkokul öğrencileri toparlayıp getirmişti, salon panayır yeri gibiydi.  Arkamda oturan bir dizi oğlan çocuğu oturduğum koltuğu tekmelemeye ve birbirlerini dürtüp yumruklaşmaya başlayınca geri dönüp önce bir tanışma girizgahı yaptım. İlköğretim 4. sınıftalarmış, teker teker isimlerini söylediler. Bana "öğretmen misin teyze?" diye sordular, "hayır, tiyatronun yönetmeniyim" dedim, acaip etkilendiler. Sonra oyuncuların çok çalışıp çok emek verdiklerini, gürültü ederlerse şaşırıp yanlış oynayacaklarını söyledim. Attığım palavra arada dürtükleyip, "yönetmen teyze, şöyle mi, böyle mi" diye sorsalar da oyun boyunca salonla kıyaslarsak nisbeten sessiz kalmalarını sağladı.

 

Nemeçek Kırmızı Gömleklilerin Botanik Bahçesi'ne gizlice girip ağaçta gözetleme yaparken yakalandıktan sonra sorgulanıp havuza sokularak cezalandırılınca salonda büyük bir uğultu koptu. 

 

Zavallı şirin Nemeçek bu yüzden üşütüp hastalanmış, kafasını koyacak yer ararken bizim salon cüceleri de gemi iyice azıya almış, ıslık, tepinme, bağırtıyla esasen doğru dürüst izlemedikleri oyuna katkıda bulunmaktaydılar. 

Pal Sokağı Çocukları ile  Kırmızı Gömlekliler arasında ilan edilen savaş sonrası yapılan dövüş bizim salonun tansiyonunu iyice yükseltmiş, bebelerin bağırtısından oyuncuların sesi  bile duyulmaz olmuştu. Öğretmenlerden bir tanesi sonunda "Yeter artık" diye bağırarak biraz sükuneti sağlasa da uğultu devam etti. Nemeçek hasta haliyle son anda yetişip Kırmızı Gömleklilerin reisini alt edince ıslıklar, çığlıklar havada uçuştu.

 

Nemeçeğin insanın içini burkan ölümü bile bizim yavruları yatıştırmaya yetmedi, zaten çoğu paldır küldür salonu terketmeye başlamıştı bile. Bir hengame ile oyun bitti ama kafa beyin kalmadı. Bu kadar güzel bir öykü ancak bu kadar güzel sahnelenebilir, bu kadar da gürültüye gidebilirdi. Keşke daha sakin bir ortamda, tiyatro adabını biraz olsun bilen çocuklar arasında izleyebilseydik. Rol alan gençler, başta Nemeçek rolündeki İpek Atagün Gezener olmak üzere harika bir iş çıkarmışlardı.  Adı çocuk oyunu olsa da rahatlıkla büyüklere de hitap eden, maharetle yapılan dansları ve rollerinin hakkını veren oyuncuları ile biraz gürültülü de olsa bu şahane gösteri ruhumdaki çocuğa ilaç gibi geldi. Emeği geçen herkes bin yaşasın...