YİNE Mİ GÜZELİZ, YİNE Mİ ÇİÇEK

Süreç bir gün önce gelen beklenmedik bir telefonla başladı. Bir süredir yapılagelen ve son ikisine katılamadığımız üniversite yemeğinin  Antalya'da olacağını söyledi bir arkadaş.  Organizasyonu yapan kişinin işbilmezliği yüzünden az daha kendi şehrimizdeki toplantıyı kaçıracaktık, son anda direkten döndük. Buluşma mekanına gittiğimizde beklediğimizden daha kalabalık bir katılımın olduğunu ve birkaç yakın arkadaşın da gelmiş olduğunu görünce keyifler tavan yaptı. Aslında bu tür toplantılar hem sevinç, hem hüzün veriyor insana. Yıllar önce çayır çimen misali saçları omuzlarına, kapkara bıyıkları fırça gibi dudaklarına dökülen arkadaşını kel ve bembeyaz bıyıklarıyla görünce "Nasıl yani?" falan deyip kendi görüntünden de şüpheye düşüyorsun. Malum insan kendini aynada sürekli görünce her zaman o görüntüdeydim sanıyor:) Böyle buluşmalarda acı gerçek insanın kafasına "dank" diye iniveriyor balyoz misali. Kadınlar biraz daha şanslı, en azından kel olmuyorlar ve ağaran saçlarını bir tüp boya yardımıyla eski haline sokuveriyorlar. Lakin erkek arkadaşlar parlayan kafalarının ve ağarmış saçlarının intikamını alırcasına kendi vücutlarındaki gelişmiş göbek kaslarını(!) gözardı edip bizlere "Yahu ne kadar kilo almışsın" demiyorlar mı, işte o zaman kollarından çekiştire çekiştire en yakın boy aynasının önüne götürmek ve üniversite yıllarındaki bir fotoğraflarını da burunlarına dayamak için kıvranıyorum:)

Neyse bunlar işin esprili tarafları, aslında herkes birbirini görmekten son derece mutlu, yılların eklediklerini bir anda silip öğrencilik yıllarına dönüveriyor. En sevdiğim arkadaşlarımdan biri sağımda öbürü solumda, diğerleri karşımda yedik, içtik ama en çok eğlendik. Dün akşam ne sızlayan dişim, ne ağrıyan dizim umurumdaydı, en çok ağzım yoruldu konuşup gülmekten. Yemek bitti, salon boşaldı ama lobide gecenin devamını sohbetle getirdik. Eve döndüğümde yorgunluktan bitaptım ve her zamanki gibi sabaha kadar uyuyamadım ama olsun varsın, yine güzeldik, yine çiçek...