MELANKOLİ, FASULYE, YAĞMUR, ŞU, BU...

"Melankoli ne güzelsin
Rüzgarda, yağmurda gel bana"

Çocukluğumda böyle bir şarkı vardı, "çikolata renkli şarkıcı"ların anonsçusu Sezen Cumhur Önal yazmıştı sözlerini, İtalyan şarkıcı Peppino di Capri de Türkçe yorumlamıştı. Melankoli sahiden güzel midir, yoksa şarkıda sözü edilen Melankoli aslında İtalyan bir dilber midir bilmiyorum. Bildiğim, sözlüklerin melankoliyi "yalnızlığı tercih ve hüzün hali" olarak tanımladığı ve bunun bir çeşit psikolojik bozukluk olduğu. Sözlüklerin ekşi olanının tanımı daha yakın geldi bugünkü ruh halime: "Ortada hiçbir makul sebep yokken üzgün olma durumu". Tam da böyleyim işte şu an. Aslında makul bir sebep aramaya gerek de yok, sebep ayan beyan ortada: Ankara gökleri kümülüslü dündenberi. Yağmur serpiyor geçiyor, yine serpiyor, bir mızmız yağsam mı yağmasam mı hali, karanlık bir gökyüzü, loş odalar. Klimatik depresyonum azdı dostlar! (Böyle bir tıbbi terim var mı, yoksa da ben icat ettim) Kapalı hava, yağmur suratsız yapar beni, ağlak, sinirli, gergin. Eşim kızıyor bana, yağmur sevmediğinden küresel ısınmaya neden oldun diye, ne deyim belki vardır bir bildiği.

Bu ruh haliyle mutfağa girdim az önce. Anneme ait olan annemsiz mutfağa. Annemin düdüklü tenceresinde annemin usulüyle zeytinyağlı taze fasulye pişirdim. Klimatik depresyondayım ya, bu işi onlarca defa yapmış olmama rağmen bu defa gözlerimdeki kümülüs bulutları boşaldı, melankolim zirve yaptı. Bugün bahane arıyorum dostlar. İyisi mi ruh halime uyan bir Melih Cevdet Anday dörtlüğüyle sonlandırayım bu kaydı. Melankoli pek de güzel değil, şarkıya kanmayın...

“Bir misafirliğe gitsem

Bana temiz bir yatak yapsalar
Her şeyi, adımı bile unutup
Uyusam.”