20 NİSAN (HİŞT HİŞT)

Uyanır uyanmaz balkona attım kendimi, henüz canlanmaya başlamamış sokakta kimsecikler yoktu. Derken "Hişt, hişt" diye bir ses duydum. Bakındım, kimseler yoktu. Tekrar geldi ses: "Hişt, hişt!". Haydaa, Sait Faik miyim ben, Burgaz Ada mı burası? Bir "Hişt, hişt!" daha, derken keşfettim. Karşı balkona çıkarılmış kanarya kafesinden geliyor ses. Kanaryacık da benim gibi sıkılmış, muhabbet edecek adam arıyor, bana seslenmiş. "Buyur" dedim, "derdin ne?". "Beni balkona atıyor bunlar, kendileri içerde bir sohbet, bir sohbet" dedi, "bir yardımcı olsanız". "Valla Fenerbahçeliyim kanaryam güzel kuşum ama sahiplerinle hiç muhatap olmuşluğum yok, o nedenle yardımcı olmam da mümkün değil, sen karşıdaki teyzeye anlatsan derdini, o seviyor balkondan balkona muhabbeti. Belki bir faydası olur". "Senden yardım isteyende zaten kabahat" dedi, eğdi boynunu, döndü arkasını, ben de döndüm arkamı, girdim içeriye.

Kırlara çıkamasam da kısa bir süre kendimi Sait Faik gibi hissetmek iyi geldi, eşyalar ve hayvanlar konuşuyor bazen benimle, gerçekten. Ev telefonum mesela, kapatırken "Yürü git!" diyor. Terbiyesiz. Ne kadar uğraştıysam da düzeltemedim ağzını-pardon ahizesini. Ben de bitmiş pilini yenilemeyerek cezalandırıyorum kendisi. Çalıp duruyor, açmıyorum. Terbiyeli cep telefonumdan arasın aramak isteyen, o her seferinde Refik Talat'ın "Mahur Saz Semaisi" ile sesleniyor bana. Dinlemek ister misiniz?

Nisan ayı İstanbul Film Festivali ile başladı ve sürüyor. Pandeminin yegane faydası festivali evimize getirmek oldu sanırım. Hergün bir film izliyorum, bazen iki. Dün mesela önce bir İran filmi olan "180 Derece Kuralı"nı izledim, çok beğendim. Tüm İran filmleri gibi sakin, sade ve abartısız ama aynı ölçüde etkileyici bir filmdi. Sonra elime Kemal Varol'un son kitabı "Kara Sis"i alıp balkona çıktım. Hava bir garip, bulanık, nemli ve sevimsizdi. Çınarımı geçen sene eşeklemesine budadıkları için artık yaprakları balkona sarkmıyor, bizleri de karşı apartmandakilerin gözlerinden saklamıyordu. Canım sıkıldı, bir süre dallara konup kalkan kumruları izledim, hayli samimiydiler, "Geldi bahar ayları/Gevşer gönül yayları" moduna geçmişler. Çınara "çabuk büyü" diyerek girdim içeri, o konuşmuyor ama beni anlıyor.

Baktım yapacak iş yok, "Doğan Apartmanı Belgeseli"ni açtım. İstanbul'da en sevdiğim binalardan biridir, vakt-i zamanında bir arkadaş aracılığı ile girip gezmişliğim de vardır. Herhalde çok param olsa ve İstanbul'da yaşasam bir daire almak için fırsat kollayacağım yerlerin başında gelirdi. Belgeseli izledim izlemesine de renklerinde ve senkronizasyonunda sorun vardı, pek keyif almadım. Hem bana ne ya, "zenginin malı züğürdün gözünü yorar" di mi 😃 Hoş o göz değil çene idi ama olsun varsın, kim var konuşacak etrafta ki çenemi yorayım, ancak göz yorabiliyoruz. 

Öyleyse göz yormaya devam dedim ve Mubi'ye yenilerde gelen bir başka İran filmini açtım, geçen yıl Berlin'de Altın Ayı'yı kapmış, İran'da siyasi yasaklı olduğu için yönetmen Mohammed Rasoulof'un gizlice çektiği "Şeytan Yoktur/Sheytan Vojud Nadarad"u. İran'da sıklıkla uygulanan idam cezasını konu alan bir film ve çok çarpıcı dört hikaye ile anlatılıyor. Ana tema "idama hayır diyebilmek". 2,5 saati bulan uzunluğuna rağmen soluksuz izledim. Denk getirdiğinizde mutlaka izlemenizi tavsiye ederim. 

Böyle böyle akşamı bulduk haliyle, mevsimin ilk zeytinyağlı fasulyesini yiyerek akşam yemeğini de eda ettikten sonra tam elime kitabımı alıyordum ki kızkardeşin yolladığı Füruzan söyleşisi çarptı gözüme. Kitaba geçmeden onu da okuyuverdim. Füruzan'ın ilk kitabı "Parasız Yatılı"nın 50. basım yılı nedeniyle YKY bir koleksiyon kitap çıkardı. 5000 adet basılan bu özel kitabın 4683 numaralı olanı benim kitaplığımın en güzel yerinde şimdi.

 

Pandemiye değmediğim bir yazı yazmak istedim bu sefer, Sait Faik'le başladım madem yine onunla bitireyim:

Bu sefer yakaladım. Bahçıvandı. Oydu oydu.
— Hadi, hadi, yakaladım bu sefer seni, dedim.
— Yok vallahi, dedi. Vallahi daha kesmedim bakla, senden ne diye
saklayayım, parasıyla değil mi?
— Sen değil misin «hişt hişt» diyen?
— Ben de duyarım bir ses, amma bulamam nereden gelir?
Nereden gelirse gelsin; dağlardan, kuşlardan, denizden, insandan, hayvandan, ottan, böcekten, çiçekten… Gelsin de nereden gelirse gelsin!.. Bir «hişt hişt» sesi gelmedi mi fena. Geldikten sonra yaşasın çiçekler, böcekler, insanoğulları...

- Hişt hişt!
- Hişt hişt!
- Hişt hişt

(Sait Faik ABASIYANIK, Alemdağ'da Var Bir Yılan)