18 ŞUBAT (KAR, AYAZ VE HATIRLATTIKLARI)

Sonradan boyu uzamış apartmanların izin verdiği kadarıyla ucundan görünen Beydağları'na karın düştüğü, kuzeye bakan cephelerde ısırıcı bir ayazın insanı üşüttüğü, güneşli ama soğuk bir günün gecesindeyiz. Sokaklar ıssız, rüzgar var, Antalya'nın pek geleneksel balkon perdeleri güneşin gevrettiği yerden rüzgarla yırtılmış, millet evine çekilmiş, yasak olmasa da çıkılacak gibi değil zaten. İç bölgelere yağan karın ayazı şehre vurmuş anlayacağınız. Ezelden ebede bitmeyen rutubetin etkisiyle mevcut ısıdan daha düşük hissediliyor. 40 yıl önce geldiğim bu şehre bir kere kar yağdığını gördüm, bir kere de sahte kar (sahtekâr değil sahte kar 😃) yağdı, millet fotoğraf çektirdi. O neydi diyecekseniz, yarım saat içinde paldır küldür indiren ceviz büyüklüğünde şiddetli dolu şehrin her yanını kar gibi kaplayınca kara hasret insanlar kendilerini sokaklara attılar. Fotoğraf çektirmek için yalancı bir güzellik sunuyordu belki ama tıkanan balkon giderleri ile bizimki de dahil bir sürü evi su basmıştı, seraların haline hiç deyinmeyeyim, nefret edilesi bir gündü. Gerçek karın yağdığı yıl ise yanılmıyorsan 1994'tü. Oğlumu okula yollamak için erken kalkmış, her zaman yaptığım gibi ilk iş olarak mutfak balkonuna çıkmış, gözlerime inanamamıştım. Her yer bembeyazdı. Paldır küldür içeri koşmuş ev halkını uyandırmıştım. Kar dediysem toplasan üç santim yoktur ama kar yağmıştı işte, önemli olan oydu. Oğlan okula gitmişti servisine binip, ardından biz de yollanmıştık kendi okulumuza ama daha bahçe kapısından adım atar atmaz okulların tatil olduğu haberi gelmişti. Zavallı öğrenciler kartopu oynamalara doyamadan çıkan güneşle karlar erimiş, her yer sular içinde kalmış, bu defa da tatil sevinciyle evlere dağılmışlardı. Gördüğümüz göreceğimiz kar da o olmuştu. Esasen Ankara'da doğup büyümüş ve orayla irtibatını hiç koparmamış biri olarak kar hasreti çektiğim de söylenemez, yeterince doydum. Kar evin penceresinden seyrederken güzel. Egzosla kararmış, ezilmiş sarmısağa dönmüş, geçen arabaların üstünüze çamuruyla sıçrattığı, çok geçmeden buza dönüşecek ve Ankara'nın merdivenli, yokuşlu sokaklarında sizi yere serecek karın pek sevileceği söylenemez. Elbette birkaç güzel kar anım var, ilki ilkokul yıllarımdan, bir kış gecesinden. Caddeye bakan penceresi balkon üstünde olduğundan tavana yakın tutulmuş, o nedenle önüne yüksek bir sedir kurduğumuz odada o sedirin üstüne oturmuş, ışıkları söndürmüş, yağan karı seyre dalmıştım. Kuşbaşı denilen boyutta, lapa lapa yağıyordu. Transa geçmiş gibi izliyordum, gözünüzü yağan kara fazlaca daldırınca gökyüzüne yükseliyor gibi oluyordunuz. Hala unutamam o görüntüyü. 

Karla ilgili bir başka güzel anım anneannemde kaldığım günlerin birinden. Aynı sedirin anneannemdeki versiyonunda yatmıştım gece (dört blokluk bir sitede yanyana bloklarda oturuyorduk). Akşam başlayan kar sabah pamuk gibi her yeri örtmüş, sihirli bir görüntü kazandırmıştı çevreye. Gözümü burnuma dolan sucuk kokusuyla açmış, önce dışarıdaki karlı manzarayı, sonra emektar Şakir Zümre sobasının kapağını açıp içerideki korlara maşayla sucuk dilimleri uzatan anneannemi görmüştüm. İyi günündeydi, "Uyandın mı guzum" diye seslenmiş, az sonra da sobası kadar emektar bakır sinisine sucukları, ekmeği, çayı sıralayıp önüme koymuştu. Kar manzaralı, sucuklu kahvaltı nefisti. Anneannem ciddi anlamda sucuk-pastırma meraklısıydı. Gücünün yettiği, yaşının izin verdiği her sonbahar kendine vazife edinirdi sucuk yapmayı. Emektar twit paltosunu giyer, kara krepten eşarbını bağlar, muhtemelen yengemden kalma çantalarından birini koluna takar, Ulus'taki Hâl'in yolunu tutardı. Artık tanıdığı dükkanlardan bağırsak, baharat temin eder, bildik bir kasaptan da et çektirirdi. Sonra Niğdeli Pamuğun Sayime'lere gidilir, kıyma makineleri ödünç alınır (sucuk doldurma ağzı unutulmadan), babam yardıma çağrılır ve imalata girişilirdi. Sucuk harcı karılır, sonra kıyma makinesinin ağzına boruya benzeyen o alet takılır, üstten verilen harç boruya takılan bağırsağın içine doldurulurdu. Bunun için epey kol gücü gerekeceğinden o görev babama tevzi edilirdi. Kangal halinde bağlanan sucuklar anneannemin balkonundaki çamaşır ipinde kurumaya bırakılırdı. Sonrası yukarıda yazdığım gibi karlı günlerde enfes bir sucuk ziyafeti olurdu. İçinde kimyasal bir katkı maddesi olmayan ve etlerin şimdiki gibi suni olmadığı yıllarda evde üretilen o sucuğun tadını bir daha hiçbir sucukta bulamadığım kesin. Madem bu kadar andık, şuraya anneannemin sucuk yapabildiği yıllardan, keyfi yerinde bir fotoğrafını bırakayım, nurlarda uyusun:

Cevriye ve Tevriye halen benimle didişmekteler, ben de sineye çekmeyip onlarla didişmekteyim, bakalım hangimiz galip çıkacağız bu didişmeden. Onun dışında kitap, film, dizi, oyun ve yapabildiğim kadarıyla ev işleriyle zaman geçmekte. Neredeyse bir yılı doldurduğumuz pandeminin pek gitmeye niyeti görünmüyor ama şartlar ne kadar tatsız olsa da umudu diri tutmakta yarar var. Yaklaşık 5 aydır küpe takmadığımı farkettim dün, oysa en sevdiğim takıdır, öyle ki sokağa çıkarken unutsam dönüp takardım, uzaklaştıysam bir bujiteriye girip, küpe satın alıp kulağıma geçirmişliğim vardır. Zalım pandemi pek çok zevkim gibi bunu da almış elimden. Geçen hafta kardeşim bir paket yolladı, içinde bir çift küpe de vardı. Dün aşıya giderken şans getirsin diye geçirdim kulağıma aylar sonra. Aman bir hoşuma gitsin, bir hoşuma gitsin, kulaklarım nasıl da özlemiş küpeyi. Aynada uzun uzun seyrettim, dönüşte de yatana kadar çıkarmadım, aslında yatarken de çıkarmayacaktım ama kulağıma batar diye cesaret edemedim. Bir küpe bile insanı mutlu ediyormuş meğer, defol git pandemi...

Gece vakti yazdığım bu yazıyı sabah yayınlayacağım. Hepinize sağlıklı günler diliyorum, sevgiyle kalın...