HOŞBULDUM ANTALYA

Geleli 4 gün oluyor aslında, koşturmaktan ancak fırsat buldum iki satır yazmaya. Malum ev halleri giderken ayrı telaş, dönerken ayrı telaş. Uzun süreli gitmelerden bezdim desem de hayat akışını senin keyfine uydurmuyor ne yazık ki. 

Sisli, ayaz ve sevimsiz bir sabahta-daha doğru sabahın köründe-ayrıldık Ankara'dan. Sis kilometrelerce eşlik etti yolculuğumuza, kırağı kar misali yerleşmişti yol kenarlarına, ağaçlara ve asfalta. Bildiğin buz üstünde yol aldık neredeyse Afyon'a kadar, Afyon soğuk ama güneşliydi. Aç karnımızı karışık tost ve aile boyu çayla doyurup tekrar yola çıktık, bir süre sonra iklim değişti Akdeniz oldu, gözünü seveyim. "Buraları rüzgar, buraları yağmur/Sol omzuna güneşi asmadan gelme" demiş ya Oktay Rifat, sözünü dinledim. Antalya pırıl güneşti, ben getirdim ayıptır söylemesi, sol omzumda :)

Getirdim getirmesine de bir kere olsun çıkıp şöyle sokaklarda, parklarda, cafelerde dolaşıp oturdun mu diye sorun bakalım, hadi hadi çekinmeyin sorun. Daha denizi görmedim yeminle; geldim, eve girdim, iş yapmaya başladım hala evdeyim. Bir kere peynir almaya markete, bir kerede paket göndermeye kargocuya gittim o kadar, onlar da evin dibinde zaten. Hem bitmek tükenmek bilmeyen bir ev toparlama devinimindeyim, hem de evi özlemişim. Sanırım gerçek sebep bu. Buzdolabını açmak için hala balkona çıksam da, tabak almak için açtığım dolapta elime tencereler gelse de, elektrik düğmelerinin yerini şaşırsam da evimdeyim ya, üç gün sonra asıl yerlerini bellerim, evim evim güzel evim derim de başka bir şey demem. Yaş ilerledikçe anneanneme benzedim. Bize gelirdi, iki gün geçmeden gitmeye kalkardı "evim, bucağım" diye, haklıymış kadın. Herkesin evi kendine şahane. 

Kitaplıkla başım dertte, Ankara'dan getirdiğim okunmuş, okunacak kitapları sığdıracak yer bulamadım. Onu oraya, bunu buraya derken zor bela sıkıştırdım raflara ama aradığımı bulmak hayal gibi artık. Eskiden elimi attığım anda bulurdum aradığım kitabı, dün tüm kitaplıkları altüst ettim de aklımdaki kitabı bulamadım, caydım aramaktan. Bugün sabah kargoyla gelenleri ne yapacağım bilmiyorum. İlave kitaplık demeyin, zira evde duvar da kalmadı :)

Son iki ayın sevimsiz durumları, ilaveten memleket halleri yeni yıl havasına girmeme engel oldu, geleneksel likörümü bile yapamadım. Ama dün "kalk Leylak hanım" dedim, "gönlüne küsmekle olmaz bu iş, biraz ışıltı, biraz renk gelsin eve, göz-gönül açılsın, moraller şarj olsun". Mütevazı ağacımızı kurduk, süsledik, ışıldattık, biraz şenlendi gönül. Üstüne postacı kapıyı kargoyla çalınca günün mutluluk sebebi de hasıl olmuş oldu. Bu küçük mutluluklar da olmasa çek yorganı kafana, gir depresyona bu ülkede. 

Şimdi sevgili dostlar ütü yapmam lazım, karşıma bir de film açtım mı farkına varmadan yığılır ütülenmişler. Kendime kolay gelsin, sizlere iyi günler dileyerek gidiyorum. Kalın sağlıcakla...