OLAN-BİTEN / 21 MART

Los Encılıs'dan döndüğümden bu yana yüz vermemişim buralara, kırmızı halıdan sonra her şey yavan geliyor aziz okuyucularım, alışma sürecim rahat geçsin diye evdeki halıları kaldırıp kırmızı yolluklar serdim, salınıyorum üstlerinde 😂

Geçenlerde Antalya'nın tepesine yağan berbat dolu bizim civarda henüz açan Kıbrıs akasyalarının canına okumuş. Sıyırıp atmış sarı topçukları. Pazartesi günü parktaki cafede arkadaşımla buluşmaya giderken görünce canım sıkıldı, gözlerimize bayram ettiremeden sönüp gittiler diye. Bugün dolunun pas geçtiği yerlerden birindeydim ve o sarışınları capcanlı karşımda görünce mest oldum.

Geçen haftadan beri çook uzun süredir uğramadığım Tıp Fakültesi hastanesinin koridorlarını arşınlamakta idim. Ben görmeyeli büyümüş kerata, hem enine, hem boyuna genişlemiş de genişlemiş. Yine de yetmiyor, herkes hasta galiba diyorsun kalabalığı görünce. Efendim kırmızı halıdan sonra fakültenin mozaik zemini şanıma pek uygun olmasa da el mahkum idi. Kocam Bey'in evvelki yıl error verip yenisiyle değiştirilen katarakt merceğini diğer gözdeki mercek kıskandı. Bir akşam durup dururken adamcağızın görüşünü bulandırıverdi. Gittik doktora, "Kaymış" dedi, sebebini de göz kaslarının zayıf oluşuna bağladı. Buna razı olduk, diğeri kaymaya bile tenezzül etmeyip kendini gözün arka boşluğuna atmış, başımıza iki aşamalı bir ameliyat sıkıntısı açmıştı. Bu defa en azından daha kolay bir operasyonla halledebilecektik. Nittekim salı günü yapıldı ameliyat, ertesi gün de kontrole gittik, fotoğraflar o civardan.

Haydi bizimki nisbeten kolay hallolacak bir sağlık sorunu idi ama ameliyat sırası beklerken bekleme odasında gördüklerimin bazıları içimi öyle acıttı ki. Günübirlik Cerrahi Merkezi'nde olunca çoğunluk göz, bazı cilt sorunları ya da biyopsi nedeniyle bekleyenlerden oluşuyordu ama gözüme üç yaşlarında, tombik yanaklı, fındık kurdu gibi bir kız çocuğu çarptı. Buralarda çok zaman geçirdiği alışkın ve rahat tavırlarından belliydi, nitekim yanına oturunca elindeki torbadan çıkardığı ilaç kutusunu yüzüme uzatıp "Bıcırıbücürücıvcıv" olarak anladığım bir şeyler söyledi. Ben şaşkın bakınca kızının tıpatıp büyümüş modeli olan annesi "Bunlar benim, sana vermem diyor" diye tercüme etti. Bir süre annesinin çevirisiyle çoğunluğu cıvıltıdan ibaret sohbet gerçekleştirdik fındık kurdu ile. İlgisi başka yöne kayınca kızı kadar konuşkan ve girişken annesine "Nesi var?" diye sordum.  Meğer kaynar şerbet dökülmüş çocukcağızın üstüne, nasıl yandıysa artık yavrum bir yıldır sürüyormuş tedavisi. Açıp gösterdi vücudunu, içim parçalandı. Bir diğer köşede kucağında uyuyan bir bebek taşıyan saz benizli, mahzun yüzlü, genç bir adam oturuyordu. Kadının biri "Annesi yok mu bunun?" diye sorunca dikkatimi çekti. Bazılarının üstüne her şey vazife. "Var" dedi adam, "evde, başka çocuklar var, onlarla ilgileniyor. Urfa'dan geldik biz, çalışıyoruz burada". Meğer oncağızın üstüne de kaynar çay dökülmüş, aynı tedavi ona da uygulanıyormuş. Hasılı çocuklar kadar benim de canım yandı. Hastaneler sağlığın, mezarlıklar hayatın değerini hatırlatıyor insana.

Şehrimizi bu aralar portakal ve limon çiçeklerinin kokusu sardı, kaldırımlardaki turunçlardan, bahçelerdeki narenciye ağaçlarından süzülen rayiha baş döndürüyor. Erguvanlar  da çiçeklenmeye başlamış, çok sürmez mor salkımlar eşlik eder onlara. Pazar yerleri rengarenk, fiyatlar el yaksa da. 

Mart ayını bugüne kadar ihmal ettiğim Javier Marias'a tahsis etmiştim. Planladığım dört kitaptan sonuncuyu okuyorum. Ağır ama çok iyi edebiyat. Oscar ödülleri sonuçlandığına göre film maratonumu biraz aralayıp kitaplara ağırlık vereceğim ve şehre teşrif eden baharın tadını çıkaracağım. Hem ekinoks da gelmiş madem tutun dileklerinizi. Hoş gel bahar ayları, gevşesin gönül yayları 😂