ESKİ BİR İSTANBUL ÖYKÜSÜ

Kar nedeniyle İstanbul aşağı, İstanbul yukarı heryerde, özlettiler bana şehri. Kar-kış demeden kalkıp gidesim geldi. Sonra ilk gidişimi düşündüm, 11 yaşındayken. Milattan Önce yani ama yazı icat edilmişti, tekerlek de. O kadar yaşlı değilim anlayacağınız. Gidiş sebebimiz çok yakın bir aile dostumuzun, İstanbul'da yaşayan torununun yanında kalan kayınvalidesini ziyaret etmekti, iki gün kalıp yaz tatili için Amasra'ya geçecektik oradan. Uzunca bir yolculuk yaptık ve her zamanki gibi otobüs tuttu beni. Akşama doğru indiğimizde çalkalanıp duran midemi boşaltmaktan İstanbul'u gözüm görmemişti bile. Kadıköy'de, ahşap bir eski İstanbul evinde yaşıyordu Müyesser teyze ve akça pakça nurlu yüzü, yüzünden daha ak tülbendi, gülen gözleri ile o eve çok yakışıyordu. Sanırım iskeleye yakın bir yerdeydi ev, vasıtaya bindik mi hatırlamıyorum. Ertesi sabah daha kargalar kahvaltı etmeden, ev ahalisi uykudayken Müyesser teyze dürtüp uyandırdı beni, "Kalk" dedi, "seni Mısır Çarşısı'na götüreceğim". Giyindim, tuttum elinden çıktık evden. Ben şaşkın şaşkın etrafa bakınırken iskeleye gelmiştik bile. Ne oluyor demeye kalmadan Müyesser teyze yaşlı ve şişman gövdesinden beklenmeyecek bir çeviklikle hop diye motorun birine atlayıverdi. Motor dediysem sandaldan az hallice birşey, korkudan fincan gibi açılmış gözlerim ve üçbuçuk atan yüreğimle çaresiz beni çekiştiren Müyesser teyzenin ardından bindim motora. Bir gün önce otobüste yeterince mayalanmış midem bir de motorda çalkalanmaya başlayınca "hapı yuttuk" demiştim ama etrafı incelerken mideme odaklanamayınca kurtardım vaziyeti. Karşıya geçince de Müyesser teyzenin rehberliğinde Mısır Çarşısı'nda buluvermiştik kendimizi. Epeyce bir baharat yüklenip geri dönmüştük, evdekiler kahvaltıyı hazırlamış bizi bekliyorlardı. Sonra da Müyesser teyzeyi evde bırakıp bu defa annem, babam ve aile dostumuz hanımla birlikte vurmuştuk kendimizi yollara İstanbul kazan biz kepçe. Babam öğrencilik yıllarını geçirdiği İstanbul'u bize tanıtıyor olmaktan özel bir zevk alır gibiydi, tüm ritüelleri yerine getirdik. Yeni Cami'de güvercinleri yemledik, Kapalıçarşı'da dolaştık, köprüde balık-ekmek yedik (tadı hala damağımda), Topkapı Sarayı'nı gezdik, Yerebatan Sarnıcı'na girip bonus olarak bir de Mozaik Müzesi'ni dolaştık. Hayli geç bir saatte ayaklar şiş, yorgunluktan bitik eve döndüğümüzde kıyamet koptu. Müyesser Teyze çok kızmıştı, doğal olarak öfke oklarını bize değil gelinine yönlendirdi, sıkı bir diskur çektikten sonra küstü. Bizimle konuşmaya devam etti ama sadece geline küstü. Sanırsın ki kadın kendi başına düşmüştü yollara:)) Bereket sabaha öfkesi geçmişti de tekrar çıkabildik gezmeye. Bu defa Emirgan'a kadar uzandık, dönüşte Dolmabahçe Sarayı'nı gezmek vardı planlarımız arasında ama günlerden Pazartesi olduğunu unuttuğumuz için kapıdan geri döndük. Zaten konukluğumuz da sona ermişti, o gece Amasra'ya doğru yola düştük. Ve tekrar İstanbul'a gidişim bu ziyaretten yıllar sonra oldu. Araya giren uzun yıllar aşkımı depreştirip kuvvetlendirmiş olmalı ki her yıl rutin ziyaretimi yapmazsam kaşıntım tutuyor. Hep yazın gittim ayrıca, şu karlı kışlı mevsimi de bir denesem mi acaba, ne dersiniz:)))