BAĞDAT YOLU*

"Bir bakış baktın, kalbimi yaktın
Aşkın kemendini boynuma taktın
Bahçende gülün, kapında kölen
Olmaya razıyım sevgilim senin

Canım fedadır senin yoluna
Günahların da benim boynuma
Çıkalım seninle Bağdat Yolu'na
Sen bir şahinsin, ben garip serçe
Attın kalbime demirden pençe"

Bu akşam dilime dolanan şarkı bu. Öyle ansızın geliverdi yılların ardından çıkıp, arkasında bir dolu anı sürükleyerek. Ortalığı kırıp geçirdiği zamanlarda henüz ilkokuldaydım, sanırım son sınıfta falan. Apartmanımızın güzel, marifetli, neşeli kızı Deniz ablanın şarkısıydı. Altı dairenin dış kapısının açıldığı ortak balkona otururduk dingin yaz öğle sonlarında. Onlar genç kızdılar birkaç arkadaş, biz fasulyeden toplaşırdık etraflarına. Zaten Deniz ablaların televizyonu da vardı; her akşam kapılarını tıklatıp sessizce içeri girerek boş bulduğumuz yere oturup hüşû içinde seyrettiğimiz. Bayrak göndere çekilip İstiklal Marşı sonlanmadan da kalkmazdık oturduğumuz yerden. TV'ler sıradan ev eşyaları haline dönüşüp salonlarımızın başköşesine kurulana kadar da bıkmadan usanmadan gittik Deniz ablalara, bir kez olsun ne kaş eğdiler, ne laf sokuşturdular. Zaten kendileri kalabalıktı, bir sürü kardeş, ilaveten yiğenler de gelirdi TV vakti başlayınca, bir de komşular üstüne üstlük. Akşam huzurlarını TV'li salonlarına doluşup bozduğumuz yetmezmiş gibi bir de çay ikram ederdi Deniz abla gelen abonelere. Sonra da dikişini alıp otururdu bir köşeye. Gündüzleri o dikişi "Bağdat Yolu" şarkısı eşliğinde dikerdi. "Sen bir şahinsin, ben garip serçe" dizesini "Sen bir şairsin, ben garip serçe" diye söylerdi, aklında öyle yer etmişti sanırım, hiç değiştirmedi. Zihnimdeki en belirgin görüntüsü bu şekildedir, kıvırcık saçlı başı dikişinin üzerine eğilmiş Bağdat Yolu şarkısını söylerken.
Sonra nişanlandı Deniz abla, yurtdışında çalışan bir gençle. Nişan elbisesini kendi dikti, çok kalabalık olmayan bir topluluğun katıldığı, evde yapılan törende çok mutlu, çok heyecanlıydı. Çok kısa bir süre sonra evlenip eşinin çalıştığı ülkeye göçtü. Giderken hiçbirşey götürmedi, hediye almak isteyenlerden anı niteliğinde plak istedi sadece. O zaman anneannem emektar pardesüsünü giydi, beni yanına kattı, cadde üstündeki plakçıya gittik. Hangisini aldığımızı tahmin etmişsinizdir: "Bağdat Yolu". Kimin seslendirdiği plağı aldık o aklımda kalmamış, Yıldız Tezcan mıydı, Nuri Sesigüzel miydi, Şükran Ay mı, Sevim Tuna mı, meçhul. Zira şarkı o yıllarda o kadar modaydı ki hemen hemen ünlü olan bütün sanatçılar birer 45'lik çıkarmıştı.
Deniz ablayı bir daha görmedim, ara sıra haberlerini aldım. Son aldığım haber kapanış gibiydi, ölüm haberi. Çok genç yaştayken üstelik. Ölüm hiç yakışmamıştı ona ama ecel genç, yaşlı ayırmıyordu. O zamandan beri "Bağdat Yolu" şarkısını ne zaman duysam Deniz ablanın kıvırcık saçlı başı gözümün önünde canlanır, yüreğime ince bir sızı oturuverir...

*Dinlemek isteyenler için: Bağdat Yolu.

Görsel: Buradan