İKİDE BİR 12 / 18 HAZİRAN

2025 sen ne fena çıktın yahu? Ülke içinde yaşadıklarımız yetmedi, şimdi naklen İran-İsrail savaşı izliyoruz, üstelik  nükleer başlık kullanılması ihtimali de var. Dünya delirdi diyerek bu konuyu daha fazla uzatmamak istiyorum, şurada bari güzel şeylerden bahsedelim. 

30 küsur saat süren "Sefiller" dinlememi bitirdim, kısaltılmış baskılarla "Sefiller" okuduğumu sanıyorken (gençlik halleri) meğer neler kaçırmışım. Bir saniyesini bile atlamadan tadını çıkara çıkara dinledim doğrusu, çok çarpıcıydı. Ve bu kadar ağır yemeğin üstüne hafif bir tatlı alıp hazmedeyim diyerek Storytel'de tesadüfen karşıma çıkan İclal Aydın'ın "Salkım Sokak No: 3"ünü dinlemeye başladım. Vay canına çok hoşuma gitti, kendimi çocukluk ve ilk gençlik yıllarıma ışınlayıverdim. Yenimahalle'ye, Babil Kulesi sitemiz Seylap Evleri'ne, aynı romandakine benzer şahane komşuluk ilişkilerine döndüm, içimi ince bir hüzün kapladı. Meğer en huzurlu zamanlarımızmış da haberimiz yokmuş.

Şimdiyse tekrar eskilere döndüm, Adalet Ağaoğlu yazınını özlemiştim, ölümünden kısa süre önce yazdığı kitaplardan birini görüp almış ve okumak gafletinde bulunmuştum ama ağlamaklı olmuştum bitince. O şahane kitapları yazan kadınla bu kitabı yazan aynı kişi olamazdı, keşke hayallerimizdeki gibi kalsaydı, basmasalardı o kitabı. "Dar Zamanlar Üçlemesi" bir başyapıttır benim için, her birini ikişer kere hatmetsem de en sevdiğim pek kadri kıymeti bilinmeyen "Üç Beş Kişi"dir. Uzun zaman geçti üstünden okuyalı, vaktidir dedim ve açtım Storytel'de, dinleyerek hatırlayacağım.

Geçen yazılarımdan birinde tiyatroya gideceğimi yazmıştım, gittim de, kız kardeşle CSO Ada'da buluştuk, oyun orada, büyük salondaydı. Salon tiyatro oyunları için pek uygun değil aslında, sahne yok, perde yok, aşırı büyük. Konser için yapılmış fakat turneler gelince tiyatro için de kullanılacak belli ki. Erken gitmişiz, girişteki cafeye oturduk, tenhaydı. Orta yaşı biraz aşmış garsona iki şekersiz Türk kahvesi siparişi verdik. Sade mi dememiz gerekirdi bilmiyorum, hatta adam duymayınca söylediğimizi ben sade diye araya da sıkıştırdım. Peki dedi gitti, az sonra kahveler geldi. Evet bildiniz, gayet şekerliydi. Bir an geri yollamayı düşündük ama adamın yaşına hürmeten haydi içiverelim ne olacak dedik. Demesek iyiymiş, minicik fincanda gelen Türk kahvesi olarak oldukça pahalıydı ve boşları almaya gelen aynı garsona durumu belirtince, vah vah tüh tüh yapıp, alacağınız olsun dedi. Ne zaman alacağız acaba? Madem hatanı kabul ettin ikramımız olsun de, koca şirket batmaz herhalde. Neyse, her şey gibi bunu da yuttuk, salona girmeden önce ziyaret ettiğimiz WC ise hiç CSO'ya yakışmayacak eksiklerle doluydu. Naylon klozet örtüsünün sistemi bozulmuş, tuvalet kağıdı ve kağıt havlu bitmiş, sıvı sabun kalmamıştı. Nazar değdi galiba. Ona da eyvallah dedik ve girdik salona, amanın o ne, kutuplara mı geldik, içerisi buzzz! Yani burası Ankara ve yaz daha yeni geliyor, bu kadar klima köklemenin alemi nedir? Tedbirsiz de gitmişim, iki kolumu iki avucumla örtüp, çantamı göğsüme, sırtımı koltuğa siper ederek üşümemeye çalışsam da olmadı, dondum. Oyun başladı ama üşümekten konsantre olamıyorum. Çok da sarmadı zaten, derken perde arası oldu. Çıktık salondan, oh be sıcak ne güzel şeysin sen. Bizimle birlikte neredeyse salonun yarısı "Bu ne soğuk, donduk" diyerek hem oyunu, hem binayı terk etti. Oyunculara ayıp olmuş olabilir ama hesabını salon idaresine sorsunlar, muhtemelen onlar da üşümüştür.

Bu aralar yaptığım her yürüyüşte karşıma kuğu çıkıyor, aslını anladık, onlar Kuğulu Park'ta ve hayatlarından memnunlar, geçen yıl dünyaya gelen siyah yavrular da büyüyüp siyah kuğu nüfusunu arttırmışlar. 

Bunlar da uzakta kalsalar da parkın demirbaşı beyazlar, siyahlar artalı biraz ikinci planda kaldılar:

Peki şunlara ne dersiniz? Nikah salonunun girişine yerleştirilmiş kuğulu saksılar, gelinle damat galiba 😃

Ve muhtemelen en sakili geliyor, restore edilen Güvenpark'ın havuzuna konuşlandırılan peluş kostümlüler, kaçın korkunçlu kuğular geliyor 😂

Kuğu avına çıktım Ankara'da dostlar, buldukça eklerim, şimdilik kalın sağlıcakla...

İKİDE BİR 11 / 15 HAZİRAN

Bir gün erken yazdığımın farkındayım ama yarın çok yoğun bir gün olacak benim için, yazamayabilirim fırsat bulup, hem de bugün Babalar Günü, 4 yıl önce Ağustos başında kaybettiğimiz babamı anmak istedim. Yeni bir şey yerine, 1. ölüm yıldönümünde onu anlattığım yazıyı ekleyeceğim buraya bir kez daha:

Bu dünyadan bir Naim Bey geçti. Gideli tam dört yıl oluyor...

Anadolu'nun ortasında, kışların çok soğuk geçtiği bir bozkır kasabasında, 6 çocuğun ikincisi olarak dünyaya geldiğinde Cumhuriyet 9 yaşına basmak üzereymiş. Daha yeni yürümeye başladığında dizanteri olmuş, hurafelere tapan komşuların "su vermeyin, hastalık azar" lafına bakan aile günlerce susuz bırakmış. Dehidrasyon yüzünden bitap düştüğünde toprak testinin üstündeki damlaları yalayınca "Nasılsa ölecek" diye acıyıp su vermeselermiş ömrü neredeyse başlamadan bitecekmiş. 

O küçük kasabada ailesi için istasyonu gören bir tepenin eteğinde ev yapan demiryolcu babası hayatı boyunca gamdan azade yaşasa da ufku açık bir adammış, 6 çocuğunu da olanakları ölçüsünde okutmuş. 

Ablasıyla birlikte okula başlasınlar diye yaşını büyütmek için mahkemeye başvurduğunda babası, zabıt katibi daktilo ile tıkırdarken o tıktıklarla büyüdüğünü sanmış.

Arada haylazlığı ihmal etmemiş, bir iddia uğruna trenin altına, rayların arasına yatıp üzerinden geçmesini beklemiş, haber alan babasından sıkı bir dayak yemiş. 

İlkokul sonrasında yaşadığı yerde üst eğitim kurumu olmayınca Naim Bey Kayseri Ortaokulu'na yatılı yollanmış. Harçlığı postada geciktiği için alamadığı spor ayakkabı Okul-Aile Birliği tarafından karşılanmak istenince şiddetle karşı çıkmış, o kadar onuruna dokunmuş ki, öğretmenin her seferinde uyarması hilafına Beden Eğitimi derslerine harçlığı gelene kadar çıplak ayakla katılmış. 

Yaz tatillerinde demiryolcu baba hem hayatı öğrensin, hem de harçlığını çıkarıp aile bütçesine katkıda bulunsun diye yapımı süren E5 karayolu inşaatına yollamış, gidiş o gidiş, dönene kadar ne arayan, ne soran olmuş neredeyse üç ay boyunca. Naim Bey bu ihmali hayatı boyunca unutamamış, bir çadırda, yaz sıcağında, toz toprak içinde, kendinden çok büyük işçilerle geçirdiği o süreyi "Kader yaşımda koca insanların arasına atıp bir kere bile arayıp sormadılar, başıma neler gelirdi, yine şansım varmış" diye ömür boyu sitemle anmış.

Ortaokul bitince amca oğlunun da okuduğu Sağlık Koleji'ne kayıt olmak için İstanbul'a gitmiş,  yine yatılı olarak dört yıl boyunca öğrenim görmüş. Artık genç bir adammış, o yıllarını hep güzel anmış. Aç kaldıkları bir gün okul mutfağından ekmek aldıklarını fark eden aşçının şikayetiyle disiplin kuruluna gitmişler topluca, yönetmelikteki "Kazgandan hot be hot yemek aşırıp yemekten" diye başlayan madde nedeniyle uyarı cezası almışlar. Bu olay yıllarca aile arasında espri konusu olmuş. 

Mezuniyet sonrası genç bir sağlık memuru olarak Emirdağ'a tayin olmuş. Ardından askerlik, İstanbul'da Rami Kışlası'nda yedek subay. Bir izin gününde Ankara'ya gidip babasının tavsiyesiyle asker arkadaşının kızını görmüş, annemi yani. Kız pervasız, "Hoş geldin abi" dedikten sonra yandaki odada bekleyen dikişine dönmüş. Lakin Naim Bey kızı gözüne kestirmiş. Babalar zaten razı, sözdü, nişandı derken askerlik bitmiş, düğün yapılmış. Bu arada Naim Bey'in Meriç'e tayini çıkmış. O elektriksiz, susuz sınır kasabasında çok güzel dostluklar kurup, hoş hatıralar ve 1,5 yaşında bir bebekle yeni tayin yerleri Karapınar'a göçmüşler.

Karapınar'da geçen yıllar kayınpederin ağır hastalığı üzerine sona ermiş, kayınvalide yalnız kalmasın diye Ankara'ya tayin istenmiş ve damadını çok seven kayınpeder adeta ölmek için onun gelişini beklemiş, eve girdiği günün akşamı veda etmiş bu dünyaya.

Birlikte yaşanan birkaç yıldan sonra sonunda bahçe içinde, minik bir eve taşınılmış çekirdek aile olarak. Naim Bey ince bıyıkları, dalgalı saçları ve ağzından düşmeyen sigarası ile o minik bahçede şarkılar söylermiş: "Kız sen ne güzelsin, sana gençler tapacaklar". Geceleri geç vakitlere kadar da kayıt olduğu Hukuk Fakültesi'ndeki derslerine çalışırmış. Gel gör ki, evlilik, çalışma hayatı, çocuk yürümemiş bu iş, kaydı silinmiş. "Üssü Mizan" denilen sınıf geçme sistemini ve onu bir puanı esirgeyerek sınıfta bırakan Anayasa Profesörünü hayatı boyunca affetmemiş. Salah Birsel'le aynı kaderi paylaştığından haberi yokmuş tabii ki. 

O küçük evde geçen bir yılın ardından Babil Kulesi misali bir siteye taşınılmış. Kısa sürede tüm komşuların sevgilisi olmuş; kiminin abisi, kiminin kardeşi, kiminin can dostu, kiminin oğlu sıfatında. İğne yapılacağa iğne, tansiyon ölçüleceğe tansiyon hizmeti vermiş, karşılığında sadece gülümseme istemiş. Kimine tavsiye, kimine borç vermiş, kiminin nişan yüzüğünü takmış, kimine nikah şahitliği yapmış. Beraber sofralar kurulmuş, sohbetler edilmiş, birlikte tatillere çıkılmış, bir komün yaşamı içinde mahallenin tadı çıkarılmış. 

Bitmez tükenmez bir yetenek ve merak abidesiymiş. Maketler, resimler yapmış, dikiş dikmiş, çocukken çıraklık ettiği bir ayakkabı tamircisinden öğrendikleriyle ayakkabılar dikip onarmış, her türlü tamiratı yapmış. Salatalarını, turşularını yiyen unutmamış. İçindeki öğrenme aşkı bitmemiş; mektupla teknik resim diploması yetmemiş, Dil Tarih Coğrafya Fakültesi'ne yazılmış. Tek bir gün aksatmadan, her akşam iş çıkışı fakülteye gidip dört yılda bitirmiş. Yenimahalle'den Yenişehir'e transfer olduklarında kendi elinde üniversite, kızının elinde lise diploması,  eşinin kucağında da bir küçük kız daha varmış. 

Yıllarca her kademesinde emek verdiği Hıfzıssıhha Enstitüsü'nden 12 Eylül fırtınasıyla haksızca emekli edilmiş. Çalışmadan duramayan bünyesine bir hemşerisi derman olmuş, dershanesinin muhasebesini ona emanet etmiş. Artık emeklilik çağına geldiğinde yanlarına okumaya gelen torunu en büyük meşgalesi olmuş.

Eşinin ani ölümü vurmuş en büyük darbeyi, dağılmış gitmiş. Kendini çok sevdiği İzmir'e giderek toparlamış, son zamanlarını keyifle yaşdaşlarının arasında geçirmiş. Neredeyse bebekken bitecek hayatı ona 90 yaşını göstermiş. Son anına kadar aklı başında, iyimser, yardımsever, bonkör olmuş. Kızlarına en büyük nasihati "Hep veren el ol, alan el olma" olmuş. Dört yıl önce çok sevdiği torununun kucağında son istirahat yerine yerleştirilirken eminim ki hissediyorsa mutlu olmuştur. Huzurla uyu babacığım, Babalar Günü'n kutlu olsun. 

Bugün "Acem Kızı" senin için çalsın...

İKİDE BİR 10 / 14 HAZİRAN

Bir sabaha da gülerek uyanalım dedikçe her sabah bir kötü haberle açıyoruz gözümüzü. Dün önce İsrail'in İran'a, ardından İran'ın İsrail'e hava saldırılarını canlı yayınla maç izler gibi izledik, ben kendi adıma nefretle izledim. Bir grup sokak çocuğu taş savaşı yapar gibi, ben atıyorum füzeyi, e sen bana niye atıyorsun terbiyesiz, sen de bana attın, ben atarım bana ne bana ne, sen atma otur füzenin altında. Bunlar yetmez gibi bir de sosyal medyada ölün geberin, sizin sivilleriniz mi daha sivil, benim sivillerim mi, sizinki ölsün, bizimki sağ kalsın polemikleri midemi bulandırdı. Her seferinde olduğu gibi yine filler tepişiyor, çimenler eziliyor. Bir yandan nükleer sızıntı korkusu, biz nasıl bir devirde yaşıyoruz anlamadım. Kendi ülkemizin dertleriyle baş edemezken bir de dünya yüklendi sırtımıza. 

Oldum olası savaştan ödüm kopar, nefret ederim. Savaş seven kadın var mıdır zaten, bilmiyorum. Kaybetme korkusu kadınlarda daha yüksek sanırım. Çocukken Kıbrıs olayları çok gündemdeydi, Makarios nefreti hakimdi çevrede. Cengiz Topel'in şehit düşmesinden sonra ortam oldukça ısınmış, Kıbrıs'a bir savaş beklentisi oluşmuştu. İlkokuldaydım, babamı askere çağıracaklar diye ödümün koptuğunu, gizli gizli ağladığımı hatırlıyorum. Körfez Savaşı'nda da benzer duygular yaşamıştım. Her türlü silah iğrendirir beni, İkinci Dünya Savaşı filmlerini hala kalbim acıyarak, gözyaşlarıyla izlerim. Birkaç liderin iki dudağının arasından çıkanlar milyonların mahvına sebep. Dün atılan füzelerin yaktığı şehirlerin canlı TV görüntülerine daha fazla tahammül edemedim kitabımı alıp kaçtım öbür odaya. 

Konuyu değiştireyim en iyisi, medya zaten yeterince pompalıyor, şurada bari yüz gülümseten iki kelam edelim, yoksa çok yakında cümleten hunileri takacağız.

Dün blogun bana kazandırdığı en can dostlardan biriyle buluştum, sizler onu "Bilgeninannesi" olarak tanıyorsunuz. Bir süre sonra Bilge de katıldı aramıza, 5 yaşında tanıdığım kocaman saçlı, kara gözlü çocuk yakında üniversiteli olacak. Dilerim gönlüne göre olur seçimi ve geleceği. Seçimimizi Saraçoğlu Mahallesi'nden yana yaptık ve gözümüze en tenha görünen bir cafeye yerleştik. Sen misin yerleşen, ayağımızı sürümüşüz, çırayı gören geldi 😂 Yiyip içtiklerimizin müessesenin ikramı olması gerekirdi ardımıza taktığımız bunca müşteriden dolayı 😃 Daha kahvemize ağzımızı değdirmemiştik ki arkamızdaki masaya bir grup genç kadın geldi yerleşti oldukça gürültülü bir şekilde. Herkes oturduktan sonra çantalardan telefonlar çıktı ve sohbet muhabbet yerine telefon mıncıklamaları başladı. Eee o zaman niye geldiniz hanımlar, evinizde su mu çıktı? Sonra bir göz gezdirdim etrafa masalardın çoğunda karşıdakiyle bir bağlantı yok, herkes kendi telefonunu kurcalıyor. Teknoloji insan ilişkilerine ciddi ket vuruyor, karşılıklı sohbet yerine telefon bağlantısı. Bazen şüpheye düşüyorum, acaba konuşmak yerine masa arkadaşıyla WhatsApp'tan mı mesajlaşıyor diye. Ben biraz çağdışı kaldım sanırım. 

Derken bir kadın çığlığıyla gözler telefondan ayrıldı ve başlar çığlığın geldiği tarafa döndü. Meğer çimlerin sulama sistemlerinden biri yönünü cafeye doğru çevirmiş ve orada oturan kadını bir güzel ıslatmış. Önemli bir durum olmadığı anlaşılınca çoğunluğun gözleri tekrar telefona, biz de sohbetimize döndük. 

Saraçoğlu Mahallesi'ni çok severim oldum olası. Öğretmenlik yıllarımdan önce oraya yakın bir kamu kuruluşunda kısa bir süre çalışmıştım. Nişanlıydım ve nişanlımın çıkışta beni almaya geldiği günlerde Saraçoğlu'ndan yürürdük çoğunlukla. Kumrular'daki asırlık çınarlar, mahallenin iki katlı benzer evleri, bahçelerdeki güller, sarmaşıklar, kaldırım boyu anıt ağaçlar, sessiz, sakin sokaklar eşlik ederdi bize. Yıllar içinde, şehir kalabalıklaştıkça o eski huzuru kalmadı mahallenin, dolmuş yolu oldu, o sakin sokaklar park halindeki araçlarla doldu, evler eskidi, yıprandı. Bir ara boşaltılıp istimlak kararı alındı, neyse ki bu anlamsız karardan dönüldü ve restore edilerek beton denizi Kızılay'da adeta yeşil bir vaha oluşturuldu. Çok sayıda cafe ve restoran var şimdilerde ve özellikle bahar ve yaz aylarında tıklım tıklım doluyor. Dün yine çok keyifliydi ortam, güller coşmuş;

Bunca güzelliğe bakıp Fazıl Hüsnü Dağlarca'nın dizelerini anımsadım:

Söyle sevda içinde türkümüzü
Aç bembeyaz bir yelken
Neden herkes güzel olmaz
Yaşamak bu kadar güzelken?
İnsan dallarla, budaklarla bir
Aynı maviliklerden geçmiştir
İnsan nasıl ölebilir
Yaşamak bu kadar güzelken?

Hepinize huzurlu bir hafta sonu, dünyaya barış dileklerimle veda ediyorum. Öğleden sonra CSO Ada'da bir oyun izleyeceğim: "Rumuz Goncagül". Çok genç yaşlardayken yazarını hatırlamadığım bir roman okumuştum, oradan aklımda şu satırlar kalmış: "Mon Martre'ın çamur kadını/Ruhun donuyorsa rüzgara sarın". Buradan hareketle ben de diyorum ki, bu siyaset ikliminden ruhumuz donuyorsa sanata sarılalım...

İKİDE BİR 9 / 12 HAZİRAN

Çok huzursuz, delik deşik bir uykuyla geçirdim geceyi. Memleket gündemi mi üstümüze çöken, kendi kişisel sorunlarımız mı ya da öylesine bir uykusuzluk mu bilemedim, a) Hepsi, b) Hiçbiri 😂

Düzgün uyuyamadım ama ara sıra uyanıkken rüya görmeyi de başardım, hem de saçmalardan seçmeler şeklinde. Yıllar yıllar önce, henüz ergen yaşlarımda Cronin'i çok severdim, o zamanlar okumuştum pek çok kitabıyla birlikte "Şapkacının Şatosu"nu. İsminin bu olduğunu da yıllar sonra filmini izlediğimde öğrenmiştim, benim okuduğum kitabın adı "Kabus Şatosu" idi, Altın Kitaplar Yayınevi basmıştı. Kitapla ilgili unutamadığım bir nokta da sürekli elma peltesi yenmesi idi. O kadar canım çekmişti ki kitaba ara verip elmaları rendelemiş, şeker ve nişasta ekleyerek kendimce bir elma peltesi pişirip afiyetle yemiştim. İşte bu "Şapkacının Şatosu" bu gece uyudum uyandım bana dert oldu. Yeniden mi okuyorum, hatırlamaya mı çalışıyorum bilemedim, sürekli bir "Şapkacının Şatosu" repliği döndü durdu bulanık zihnimde. Bu durum da başka anıların canlanmasına neden oldu.

Yukarıda da yazdım ya Cronin has yazarımdı ergenken. Anneannemle aynı sitede farklı bloklarda oturuyorduk, önceleri 2-3 yıl kadar da birlikte oturmuş, sonra iki blok öteye kiraya çıkmıştık. Günde en az iki kez bir şey götürmek, bir işine yardım etmek ya da bir şey almak için tırmanırdım dört kat merdivenle çıkılan dairesine. O nedenle komşuları da kendi komşularımız kadar tanıdıktı. Bir keresinde merdivende Gülsen Abla'ya rastladım. Anneannem gibi dördüncü katta, dış kapıları aynı ortak balkona açılan 6 dairenin en köşesindeki dairede oturuyordu Gülsen Ablalar. Anneannemin diğer komşuları yaşlarını başlarını almış, kendi halinde insanlardı. Gülsen Abla onlara göre daha genç, dışa dönük, entelektüalitesi yüksek bir kadındı, komşularla ilişkisi de biraz daha mesafeliydi. Çok okuduğum için beni sever, rast geldiği yerde küçük sohbetler yapardı. Merdivende rastlaşınca da aramızda ufak bir sohbet geçti, hangi kitapları okuduğumu ve en sevdiğim yazarı sordu, "Cronin" dedim. Hafifçe gülümsedi ve "Biraz daha büyüyünce fikrin değişir" dedi. O zaman biraz kızmıştım, "Niye değişsin ki?" diye düşünmüştüm, haklılığını yaşım ilerledikçe teslim edecektim. Beni uykumdan eden "Şapkacının Şatosu"nun Gülsen Abla'yı hatırlatmak gibi bir sebebi vardı belki de 😀

Anneannemin çok ilginç komşuları vardı, hoş ilginçlikte hiç kimse anneannemle yarışamazdı ama diğerleri de ondan pek geri kalmazlardı. Hemen bitişiğinde Agavni Tantik ve ailesi otururdu. Taşındıklarında orta yaşlarını süren, üç yetişkin oğulları klasik Ermeni mesleği olan kuyumculukla uğraşan bir aile idiler. Biz henüz anneannemle otururken büyük oğul evlendi, düğününe katıldık, bana evcilik oyunlarım için şahane bir malzeme olan pembe bir nikah şekeri kutusu düştü bu düğünden ve aileye tatlılar tatlısı Gülnar Abla katıldı. Birlikte bir sinema maceramız var, yaşım çok küçük olduğundan ne seyrettiğimi pek anlamamıştım ama yıllar sonra filmin bayıldığım Agnes Varda'nın en önemli filmlerinden biri olan "Mutluluk" olduğunu anlayacaktım hep aklımda kalan ay çiçekli afişleri sayesinde. Agavni Tantik'in ikinci oğlunun nikahı kilisede olmuştu ve 4. katın dini bütün teyzeleri başörtüleriyle en ön sıraya kurulup etrafı alıcı gözlerle inceleyerek nikahı izlemişlerdi. 

Mamaklı Teyze bir alt katta otururdu, geldiği semtten hareketle kendisine Mamaklı denirdi, adını çoğu bilmezdi bile. Bir devlet kurumunda terzilikten emekli Mamaklı Teyze emeklilik günlerini komşularına adamıştı. Zamanla hepsinin kocaları ölmüş ve bir dullar koalisyonu kurulmuştu katlar arası 😊 Mamaklı Teyze anneannemden sonra en kıdemli duldu. Terzilik yeteneğini konuşturur komşulara pijamalar, sıcak tutacak pazen donlar, gecelikler diker, yelekler, artık yünlerden battaniyeler örüp hediye eder, yemeğe, kahvaltıya çağırır, hatta en yaşlıları banyoya sokup yıkardı. Lütfiye Teyze anneannemin diğer bitişik komşusu idi, kendisi nereliydi bilmiyorum ama kocası Hasan Emmi Azerbaycan'lı idi. Hasam Emmi'nin farklı şivesi henüz çok küçük olan bizleri güldürürdü. "Nereye gidiyorsun Hasan Emmi?". "Çaydan yırtılmış da çaydan almaya gidiyorum". En iyi arkadaşım Serpil'le gülmekten yerlere yatardık çaydan yırtılmış diyerek. Bir seferinde adamın ceketinin arkasına asılarak yere düşürmüştük de uzun yıllar utancı içimden çıkmamıştı, çocukluk işte. Ve Elizabet, çocukluğumun en tatlı arkadaşı, birlikte geçen bir yılı asla unutamadığım o güzel çocuk. Salonlarının güneş vuran köşesindeki somyanın üstünde oynadığımız kraliçelik oyunlarını, annesi Valentin Teyze'nin vişne likörlerinden kalma alkollü vişneleri yiyip sızmalarımızı, Elizabet'in o yıllarda çok kimsede olmayan sarı saçlı bebeğini hatırladıkça gülümserim.  Komşu kızlardan birinin Gary Cooper'e benzettiği için "Garigoper Amca" adını taktığı emekli memur ve karısı, bayramlarda tüm kapıları dolaşıp ancak şeker toplayabildiğimiz halde bizi harçlıkla ödüllendiren 1 numaradaki Fikriye Teyze, üst katta gürültü yaptığım için beni şakadan azarlayan ama ciddiye aldığım için ödümün koptuğu alt kattaki Laz Amca ve daha niceleri.

Uyku uyumadım ama "Şapkacının Şatosu" beni nerelere getirdi. Serinin 9. yazısı da nostaljik olsun bakalım. Fotoğraf anneannemin şimdi yerinde yeller esen bloğundan:

İKİDE BİR 8 / 10 HAZİRAN

Vurdukça vuruyor, geldikçe geliyor, Allah beterinden korusun, daha ne kadar üzülüp, ne kadar ağlayacağız bilmiyorum. Dünden beri Manisa Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek'e yanıyoruz, insan yüzünü bile görmediği birisi için bu kadar üzülür mü? Üzülüyormuş meğer, genç yaşta saçma bir sebeple gidişine, geride kalan eşine ve üç kızına, bir halkın çok sevdiği başkanını kaybedişine yanıyormuş. Elden rahmet dilemekten başka bir şey gelmiyor, dilerim bu sondur artık, biraz da güzel günlere uyanalım. 

Hüzünle ve karamsarlıkla başlayan günde ben dışardayken eve ulaşan bir paket gülümsetti yüzümü. "Kuyruksuz Kedi" isimli bloguyla sanal alemde tanımıştım Rüya'yı, Hopa'da yaşıyordu. Sonra çok ilginç bir şey oldu, kız kardeş bir sunum için Fındıklı'ya davet edildi, kırk yıl düşünsek aklımıza Fındıklı'ya gitmek gelmezdi. Kambersiz düğün olmayacağı için ben de takıldım peşine. Daha Rize Havaalanına inip Fındıklı'ya ulaştığımızda bir festival olduğunu, Ayşenur Kolivar'ın Kemalpaşa'da sahne alacağını öğrendik. Biz gezginlerden kaçar mı, hemen bir plan yaptık ve eşyalarımızı çok güzel otelimiz Babalık Doğal Yaşam Konağı'na atar atmaz yola düştük. Önce Arhavi, orada dolaşırken karşıma çıkan lise arkadaşım sürprizin alasıydı, onunla bir kahve içip Hopa minibüsüne atladık, Hopa'da bizi sevgili Rüya karşıladı. Dostluğun sanaldan gerçeğe dönüşüydü bu ve çok keyifliydi, yemek sonrası "Sonbahar" filminden aklımızda kalan İskele'ye karşı içtiğimiz kahveler, yaptığımız sohbetler o zamandan bu yana bir tatlı anı olarak kalbimde ve aklımda idi. Bugün bana ulaşan paket o günün bir devamı gibi. Kardeşimle her gittiğimiz yerden mutlaka bir anı eşyası alırız, genellikle magnet ya da o yöreyi temsil eden bir şey olur. Rüya'dan rica etmiştik, bizi bir dükkana yönlendirmişti ama dişe dokunur bir şey bulamamıştık. Unutmamış bunu ve bugün gelen paketten Karadeniz'i ve Hopa'yı temsil eden magnetler ile kızı Arya'nın benim için yaptığı şahane ayraç çıktı, hem de leylaklı:

Ben onu kitap arasında kullanmaya kıyamam, Antalya dönüşü anı duvarımda yer alıp bana oradan gülümseyecek. Bir kez de buradan çok teşekkürler sevgili Rüya ve Arya, sarıldım en kocamanından. 

Kardeşimin sunumları ve gezileri "Komşu da pişer, bize de düşer" atalar sözüne uygun olarak  şu veya bu şekilde bana da kısmet oluyor. Bu kez Ankara gazinoları ile ilgili yapacağı bir sunum için artık olmayan bu mekanların lokasyonunu  tesbit etmeye Ulus ve Gar civarını içine alan bir yürüyüş yaptık. Çocukluğumda çok gittiğim Gençlik Parkı içindeki Lunapark, Yazar Gazinoları ile Japon Bahçesi'nin yerini aşağı yukarı belirleyip yönümüzü artık Nikah Salonu'na dönüşen Göl Gazinosu'na çevirdik. Burası uzun yıllar Nikah Salonu olarak hizmet verdi, bu satırların yazarı da nikah defterine orada imza atanlardan. Sonraları Gençlik Parkı bakımsızlaşıp eski itibarını yitirince Nikah Salonu da işlevini kaybetti. Gençlik Parkı'ndaki yapay gölün içinde yer aldığı için Göl Gazinosu ismini alan gazino zamanında Zeki Müren başta olmak üzere pek çok ünlünün sahne aldığı bir mekanmış, artık hatırlayan çok az kişi var o halini, ben bile hatırlamıyorum diyeyim siz anlayın. Gençlik Parkı'ndaki son restorasyonla nikah salonu tekrar aynı fonksiyonla hizmete açıldı. Biz de bugün salonu teftiş adına bir nikaha davetsiz misafir olduk. En arkadaki koltuklara sessizce oturduk ve nikahı izledik. Sonradan görevlilerin anlattığına göre bulunduğumuz dış salon oda nikahları için hafta içi kullanılıyor imiş, asıl salon iç tarafta imiş ve tabii ki teftişimize orayı da dahil ettik. Benim nikah da o salonda olmuştu ama dekorasyon tamamen değişmiş, pek havalı, esasen pek rüküş olmuş, ben eski daha ciddi ve resmi halini tercih ederdim. 

Nikah salonu, nam-ı diğer Göl Gazinosu'ndan çıkınca Gar'a doğru devam ettik park içinden. Eskiden Gar Lokantası olan mekan yeni nesil cafe olmuş, oturup bir kahve içtik ve yorulmuş ayaklarımızı dinlendirdik ve biraz da nostalji yaptık.

Trenler geldi geçti, kimi banliyo, kimi şehirlerarası, Kurtalan Ekspres'e bile iyi yolculuklar diledik. Severiz trenleri de, garları da. 

Eve döndüğümde ayaklarım ağlıyor, el parmaklarım sinir sıkışmasından bükülmüyordu. Hadi ayak yürüdü de ellerime ne oldu. 

Bugünkü mektubumu, pardon yazımı burada sonlandırırken sevgili Özge'nin sevgili annesine ben de sevgilerimi yolluyorum, okuyucu olarak da olsa aramıza dahil olması mutlu etti. Siz sevgili İkide Bir elemanlarının kalemine (klavyesine) kuvvet diliyorum, tüm takipçilerime de iyi ki varsınız diyorum...

İKİDE BİR 7 / 8 HAZİRAN

Eveeet, olduk mu 7/8 lik. Müziği çok severim, bilhassa Klasik Türk Müziği'ne çocukluğumdan beri vurgunum ama nota bilmem, usul bilmem, tüm nota bilgim ortaokulda kaldı. Ha say derseniz sayarım do ile başlayıp do ile bitirerek, hatta Neşeli Günler'deki notalı şarkıyı da bilir ve severim:

Do bir külah dondurma
Re masmavi bir dere
Mi yelkenli bir gemi
Fa gemide bir tayfa
Sol papatyalı bir yol
La güneşten bir damla 
Si Ayşe'nin kedisi
Sonra yine, işte Do

7/8'lik olduk ya, merak ettim Gugıl Hazretleri'ne sordum, bir ölçüsünde 7 tane 8'lik olmalıymış da mış mış mış, basmıyor kafam ama şu aşağıdakini uygulamalı olarak dinledim; "7/8'lik ölçüde yazılan şarkılar", merakınızı celbederse tıklayınız efenim:

7/8 lik şarkılar

Bayramın üçüncü gününü eda etmekteyiz bugün malumunuz üzere. İlk günün telaşesinden sonra ikinci gün gayet sakin geçti. Ne gelen oldu, ne gittik, ne arayan oldu doğru dürüst, ne de ben kimseyi aradım, çünkü bayram yapacak takati bulamıyorum, anlamsız geliyor şu ortamda. Ev yanarken saç taramak gibi (içindeki ayıpçı kelimeyi attım, ayrıca niye her olumsuz hareket kadınlara yükleniyor 😀) Bütün gün yan gelip yattım ve Storytel'de "Sefiller"in ikinci cildini dinleyip önce kulaklarımı yordum, sonra Tuna Kiremitçi'nin yeni polisiyesi "Kumarbaz"ı okuyup gözlerimi. Tuna Kiremitçi polisiyelerini okuyor musunuz? Daha doğrusu polisiye seviyor musunuz? Ben bayılırım, özellikle yerli polisiyelere ve kahramanı kadın olanlara. Tuna Kiremitçi benim için yaratmış sanki dedektiften ziyade ev kadınına benzeyen Cinayet Bürosu Baş Komiseri Perihan'ı, 1.90'lık  marjinal Komiser Ayla'yı ve bilgisayar dehası çaylak Hasret'i. Yanılmıyorsam bu dördüncü kitap, polisiyeseverseniz ve henüz tanışmadıysanız Bacılar Bölüğü'nün maceralarını da seveceksiniz, okuyun derim. 

Akşama doğru çocuklar çağırdılar, onlara gideceğiz, hep ben mi hizmet edeyim, biraz da hizmet alayım değil mi? Ama kaşındığım için dayanamadım ve götürmek için şu aşağıdakileri yaptım:

Bu sefer bildiğim tariften vaz geçtim, çünkü çok sert oluyordu kurabiyeler, benimle dalga geçiyorlardı, savaşta savunma silahı olarak kullanılabilir diye 😂 İnternetten yumuşaklığı garantilenmiş bir anne kurabiyesi tarifi buldum, püf noktası zeytinyağına ilaveten oda ısısında 2 yemek kaşığı tereyağı imiş. Söz dinleyen bir insan olduğum için tüm malzemeleri bir saat önceden tezgahın üstüne dizip oda ısısına getirdim. Sanırım güzel ve yumuşak oldu bu sefer, bir kurabiye ne kadar yumuşak olabilirse o kadar tabii ki, kek mi bu? Uzun zamandır hamur işi yapmıyorum, misafir ağırlayacağımda da genellikle salatamsı, mezemsi şeyler hazırlıyorum. O yüzden unuttum bu tarz şeyleri, ne yapayım, ne yiyeyim havasındayım. Ancak çocuklara.

Neyse yemek bloguna döndürmeden çıkayım şu domestik havamdan. Hava sıcak, ortam ilk günkü kadar olmasa da hâlâ sakin ve öyle devam etmesinde hiçbir beis yok. Balkondaki çileklerden biri iki adet çiçek açmış, domatesin birinde ise tek bir çiçek var. Diğerleri istihareye yatmış, acaba çiçek açsak da mı devam etsek, açmasak da mı devam etsek diye düşünmekteler. Kocam Bey'i kızdırmasınlar,  alır makası şak diye budar, geçenlerde bir Migros siparişime eklediğim, bir türlü çiçek açmayan sardunyaya kızıp kuşa çeviriverdi. El mi yaman, Bey mi yaman bekleyip göreceğiz. 

Bayram sonu görüşmek üzere hoşça kalınız sevgili İkide Bir ekibi...

İKİDE BİR 6 / 6 HAZİRAN

İkide Bir'in 6. yazısının 6 Haziran'a ve bayrama denk gelmesi hoş mu oldu diye düşündüm, ne bileyim bayramlar bir süredir, hele de bu yıl hoş olmaktan çıktı sanki, ülkedeki huzursuzluk hayatın her anına yansıyor, çoğu kişide bayram yapacak takat kalmadı, kalanlar da tatildir diyerek bir yerlere kaçıyor. Az evvel balkona çıktım, cadde bomboş, normalde çılgın trafiğin bir an bile kesilmediği caddeyi böyle görmek sayım günündeymişiz gibi hissettirdi bir an :) Arabadan geçtim insan bile yok sokaklarda, sessizliğin tadını çıkarmak lazım.

Elimdeki kitabı, bir Macar romanı, pek de meşhurmuş, "Leylek Halife", hiç sevmeden ıkına sıkına bitirdim. Bazen böyle oluyor, milletin bayıldığı bir kitap bana hiç hitap etmiyor, bazen de tam tersi. Şimdi bir polisiye okumak niyetindeyim bayram şerefine Komiser Perihan'la takılmak iyi olacak.

Arkadaşların bir önceki "İkide Bir" ve diğer blog paylaşımlarında yasemin ve hanımelinden çok söz edildi. Her ikisini de çok severim ama hanımelinin hatırı daha yüksektir indimde. Yasemin sıcak ve nemli, boğucu yaz gecelerini hatırlatır, Antalya'dır, hanımeli ise gençliğimin Ankara'sı. Büyük dayım evlendiğinde Yenimahalle'nin bahçe içindeki, iki katlı evlerinden birinin ikinci katına taşınmıştı. Ön cephedeki balkonun duvarı gümrah bir hanımeli ile kaplıydı. Baharda kokusu daha eve yanaşmadan sokaktan hissedilirdi, öyle güzel, öyle büyüleyiciydi ki çocuk aklımla balkonunda ya da bahçesinde hanımeli olan evlerde herkes mutludur diye düşünürdüm. Bahçesinde ebruli hanımeli açan bir eve yanaşmayan Nazım Hikmet'i okumama ve dayımların boşanmasına daha epey zaman vardı. Ergen ruhum henüz romantizme açıktı. O yeşil boyalı, hanımelli, iki katlı ev artık yok, yerinde betebeli çirkin bir apartman yükseliyor, dayımsa kim olduğunu bile hatırlamıyor, hayat bazen çok acımasız.

Neyse ki kızkardeşler, keyifli cafeler, kuğular, ağaçlar ve akşam gelmesi beklenen çocuklar var. Bugünlük bu kadar olsun, bayram günleriniz neşeli geçsin.

İKİDE BİR 5 / 4 HAZİRAN

Kahvaltı sonrası kanepeye uzun oturmuş, Richard Yates'in "İyi Bir Okul" isimli kitabının son iki sayfasını okurken açık balkon kapısından gelen çirkin bir sesle kalktım yerimden. Eşek kadar bir saksağan balkon denizliğine pike yapmış, ağzında getirdiği tavuk kemiğini didikliyordu. Çöpten bulduğu kemiği yemek için neden bizim balkonu seçti anlayamadım, herhalde Kocam Bey'in diktiği biber ve çilek fidelerinin gölgesinde piknik yapmak istedi, beni görünce de kemiği bırakıp uçtu gitti. Az evvel baktım kemiği de götürmüş, maazallah ya biz yersek 😀Apartmanların arasında saksağana ilk kez rastlıyorum. Kurtuluş Parkı'nda bol miktarda varlar ama balkonlara kadar geldikleri hiç vâki değildi, tebdil-i mekanda ferahlık var dediler sanırım. Saksıları didiklemezlerse sıkıntı yok ama saksağan bu ne yapacağı da belli olmaz.

Gelen bayram ama hiç bayram havasında değilim. Tek hazırlığım çikolata ile lokum almak, onun dışında eski hamam eski tas. Etrafa bir baktım, sonra kafayı çevirdim, temizlik falan yapmayacağım dedim, ev anladı mı bilmiyorum, keyfi bilir. Daha şehirlerarası hazırlık yorgunluğumu üstümden atamamışken bir de bayram temizliğine girişemeyeceğim, ayak bileğimdeki ağrı hala geçmedi, belim dersen bir şey yapsa da ağrısam havasında. Çocuklar dışında gelen olmuyor zaten, onlar da bizden beis yok. Düşündüm de annemin sağlığında bayram öncesi kaos yaşardık. Annem evi kaldırıp indirirken babam bağırış, çağırış, bıktım bu temizlikten nidalarıyla eşlik ederdi. Aynı ölçüde bıkmış biri olarak ben bağıramadığım için cam ve yer silerek, toz alarak gönülsüz katkıda bulunurdum. Şimdi de içinde bulunduğumuz ev tipik sobalı Ankara evi mimarisiyle yapılmış zamanında. İç içe üç salona açılan iki oda. Hani şu camlı kapılarla bölünen, salon salamanje denilen özenti türden. Fransız'ız ya biz millet olarak 😂 Taşındığımızda o iç içe salonları bölen koca bir camlı kapı vardı. Geldiğimiz Yenimahalle'de bol ışığa alışkın olduğumuzdan ilk işimiz o kapıları çıkarıp loşlaşan salonu aydınlatmak olmuştu. Lakin kazın ayağının öyle olmadığını kış gelip de soğuklar başlayınca anlayacak, soba ile ısıtamadığımız koca salonu kapıları takıp eski haline getirecektik. El mahkum iç kısımda oturup caddeye bakan bölümü de çamaşır kurutmak için kullanacaktık. Zira balkona asmak mümkün değildi, ya donar ya da o yıllarda Ankara'nın başına bela olan kirli havadan dolayı kurumla kaplanırdı. Kışa denk gelen bir bayram öncesi babam kapalı bölümde duran koltuk takımını iç tarafa almamızı buyurdu, annem anında itiraz etti, orta düzeyde bir tartışma çıktı, akabinde babam grip olup ölmeye karar verdi. O somyanın birinde ölmeye yatarken biz annemle bayram temizliğine giriştik. Akşama kadar biz çalıştık, babam inleyerek, daha çok da uyuyup horlayarak katkıda bulundu. Temizliği bitirince annem beni kenara çekip "Gel şu koltukları taşıyalım, bayram üstü bir kavga daha çekemem" dedi. Zorlana zorlana babamın istediği şekle getirdik salonu. Son koltuğu yerine koyar koymaz babam ölmekten vaz geçti, gözünü açıp somyada doğruldu ve şöyle dedi: "Gözümün arasından sizi dikizliyordum, hele taşımasaydınız sorardım size". Anında da iyileşti 😀 Yıllar sonra Ankara'ya doğal gaz geldi, babam önce "Kat kaloriferi falan yaptıramam, hiç ısrar etmeyin" şeklinde bir girizgah yaptı, bu lafın üstünden bir ay geçmeden de apartmandaki ilk kat kaloriferi bizim eve yapılmıştı. Babamın adetiydi, önce itiraz etmeden hiçbir şey yapmazdı. Her seferinde de annesinin bulaşık makinesi mi vardı, otomatik çamaşır makinesi mi vardı, anası da doğal gazla mı ısınıyordu şeklinde ölmüş anasına bir şefkat gösterisi yapıp ardından eyleme geçerdi. Kısacası babam itiraz etti mi anlayın ki o işin olacağı kesindi 😂

Bu eski hikayelerle bayram üstü her ikisini de rahmetle anmış olayım, en çok bayram günlerinde özleniyor büyükler. 

Dün sipariş ettiğim ama dar gelen bir ayakkabıyı iade etmek için kargoya gitmek üzere evden çıktım. Daha önce uğramadığım bir şube idi, yürüdüm de yürüdüm, hiç girmediğim sokaklara girdim ve yaşlı ama mağrur, cami yıkılsa da mihrap yerinde apartmanlar gördüm çiçekli bahçeler içinde. Ankara bu, sokaklarda ummadığınız sürprizlerle karşılaşabiliyorsunuz, şu mozaikli balkon gibi, eskilerin estetik anlayışı çok daha karakterli ve üst düzeymiş:

Bir zamanlar uğrak yerimiz olan Zafer Çarşısı ise tadilatta. Sahafları, kitapçıları ve bazı dükkanları geçici olduğunu düşündüğüm küçük barakamsı bölmelere taşımışlar açık havada. Önüne de şu Hitit Güneş Kursu dikilmiş, çok sevdiğim bir semboldür:

Arka tarafında da yere yatırılmış devasa bir tane daha var, orada o şekilde kalması biraz manasız geldi, muhtemelen tadilat bitince başka bir yere taşınacaktır. 

Dünkü uzun Ankara sokakları yürüyüşü ayak bileğimdeki ağrıyı hoplattı, bugün o nedenle oturuyorum evde, yazıyı bitirince geçen bölümünü kaçırdığım ve artık kabak tadı veren "Kral Kaybederse"yi izleyip sezon finali yapacağım.

Bugünlük bu kadar, bayramın ilk günü görüşmek dileğiyle...

İKİDE BİR 4 / 2 HAZİRAN

Ankara'ya geldiğimiz gün bizi karşılayan güneş ve güzel hava, "O reklamdı canımcığım" diyerek çekti gitti. Çarşamba'dan bu yana puslu, bulutlu, öğleden sonra yağışlı, ikindi üstü güneşli, gece sağanaklı saçma sapan günler geçiriyoruz. Perşembe günü örneğin, Meteoroloji'nin öncesinde pırıl güneşli bilgisi verdiği ve o nedenle açık havada arkadaşlarla bir buluşma düzenlendiği gün gökten Allah ne verdiyse indi. Üstelik Binicilik İhtisas Kulübü denilen bir mekanda buluşulacaktı ve ben ömr-ü hayatımda ne duymuş, ne de gitmiştim (ömr-ü hayatım demenin yanlış kullanım olduğunu biliyorum ama canım istedi öyle kullanmayı, seviyorum işte, var mı diyeceğin 😀) Atlı Spor Kulübü'nü biliyordum, gitmişliğim vardı, hatta aynı yer sandım önce ama değilmiş. Riske girmektense taksiye girmeyi tercih ettim. Taksi gitti de gitti, döndük baktık ki bir arpa boyu yol gitmiş, üstelik şoför de bilmiyormuş mekanı, bana soruyor. Bilsem taksiye mi binerdim emmoğlu? Neyse Atlı Spor'u geçtik, Türkeş'in mezarını geçtik, şoför döndü, "Daha ne kadar gideyim hamfendi, bundan sonrası Saray" dedi. Ne yapsak derken baktım bir at kafası karşımızda, "Herhalde buradır" dedi ve indirdi beni. Navigasyon kullanmayan şoförlerden sakınınız. At kafası levhasının yanından içeri kıvrılacaktım ki "Üyelere mahsustur" tabelası gördüm. Ee ben üye değildim, mahsus selam edip yola devam ettim. Bir yandan da yağmur ve acaip bir rüzgar başladı. Saç-baş uçuyor, şemsiye de açılamıyor haliyle. Saray'a doğru devam ettim, bahtıma ne çıkarsa diye ve derken bir at kafası daha göründü. Bu seferki at üyelere mahsus olmayan atmış, aradığım mekanı buldum anlayacağınız. Binicilik Kulübü Tesisleri'ne navigasyonsuz gelmiş bulundum. Lakin gideceğim restoran 500 metre kadar içeride, yağmur ve rüzgar yağmaya ve esmeye devam ederken ceketimi kafama örtüp devam ettim. Sonunda vuslat. Esasen üzeri çardaklı çok güzel bir yeşil alan var ama her yer ıslak, mecburen buluşma iç salona alınmış. Olsundu, sonunda erişmiştik ya menzile, iç-dış farketmez. Yağmurun çilesini buluşma ortamı unutturdu ve güneşli bir havada yeşil çimenlere yayılmak üzere tekrar gelmeye karar verildi.

Dün derseniz güya kız kardeş gelecekti, bir yerlerde kahve neyin içip hanek edeceğidik. Aynı Perşembe gibi bir hava sabahtan gösterdi yüzünü. Puslu, bulutlu, sağanaklı, çişentili ve derken ikindi üstü güneşli. Kız kardeş gelmekten caydı yağmur nedeniyle, ben de bütün günü "Sefiller" dinleyip Irmak Zileli'nin "Şimdi Buradaydı" kitabını okuyarak geçirdim. Daha da devam edecektim ama pencereden göz kırpan güneş aklımı çeldi. Balkonda çilek ve domates fidelerini sulayan Kocam Bey'e gidip, "Haydi yürüyüşe" dedim. Dünden razıymış, hemen hazırlandı ve sezonun ilk Kurtuluş Parkı teftişini yaptık. Yağmur sonrası yeşiller coşmuş, pek keyifli bir yürüyüş yaptık:

Mürver ağacının çiçekleri solmaya yüz tutmuş, atkestanesinin çiçekleri ise tamamen solmuş, dikenli minik kestaneler görünmeye başlamış.

Kırmızı ile yeşilin uyumu doğada ayrı güzel duruyor.

Parktan ayrılmadan bir karahindibaya "Püf!" demesem aklım ve hatrım kalırdı 😊

Akşam CSO Tarihi Salon'da şöyle bir etkinliğe biletim var, umarım yağmura yakalanmadan ulaşırız.