ÜÇÜNCÜ ŞAHIS HİKAYELERİ 1 (SABAHLIK) / 24 EKİM

Kadın yine sabahın köründe uyandı. Çekili perdelerden sızmaya çalışan erken gün ışığının gönülsüzce aydınlattığı odanın kapalı kapısına, daha doğrusu kapıya monteli askıya kaydı gözleri. Kapüşonlu, uzun kollu bir eşofman üstü, yine kapüşonlu ama kolsuz bir eşofman üstü ve bir kot pantolon asılıydı. "Burada daha çok giysi vardı, evde yanan ışık sızmazdı odaya, nereye gitti onlar?" diye düşündü sabah mahmurluğuyla, sonra hatırladı. Yaz başında elbise dolabında bir düzenleme yapıp pek çok giysiyi tasfiye etmiş, onlardan boşalan yerlere de kapı arkası askısındakileri yerleştirmişti. 

Kapı arkası askıları; orta sınıf evlerin olmazsa olmazı, "koyacak yer bulamadığını as merkezi", zihni bir an çok gerilere gitti. Yıllar önce, daha çok gençlerken yaptıkları bir seyahati hatırladı. Arkadaşlardan birinin evinde konuk olmuşlardı bir geceliğine. Kendi odalarını vermişti arkadaşları, yattığı yerden yine kapı arkasına takılmıştı gözü kadının. Tabii ki askı vardı ve askıda bir sabahlık, bir de robdöşambr asılıydı. "Robdöşambr" ne görkemli bir isim, dedesinin de vardı, deve tüyü rengi, yaka ve kol ağızları kahverengi biyeli, dili dönmez "Davlumbaz" deyip geçerdi isterken, "Davlumbazım nerde benim?". Ne dedesiyle, ne misafiri oldukları arkadaşla robdöşambr arasında bir bağlantı kuramadı, gözünün önünde Önder Somer canlandı. El örgüsü bir yelek daha çok yakışırdı esasen arkadaşa ve dedeye. Sabahlığa kaydı gözü, pazen olduğunu karar verdi karanlıkta görebildiği kadarıyla, "Sıcak tutar" diye düşünürken kendi sabahlığını hatırladı, hayatta sahip olduğu tek sabahlığı. Nişanlıyken almıştı arkadaşlarıyla çıktığı bir alışverişte, iyi bir marka, şık bir şey. Pembeli, eflatunlu çiçek desenli, kapitone astarlı, kol ve yaka ağızları fırfırlı, kalın ve uzun bir sabahlık. Evlenip Denizli'ye gittiğinde, o ıssız sokaktaki sürekli tüten bir sobayla ısıtmaya çalıştıkları tuhaf evde, tayini çıkmadığı için eve mahkum olduğu, arkadaşsız, yalnız günlerinde uyanınca üzerine geçiriverdiği sabahlığı sıcacık bir dost olmuştu ona. Fırfırları kopup kapitoneleri sökülene kadar giymişti onu, bir daha da sabahlık almamıştı. Sabahın köründe derse yetişmeye çabalarken hangi sabahlıkla salınacak vakti vardı ki? Eşofmanların pratik arkadaşlığına geçiş yapmıştı. 

Sabahlık, sabah, Sabahat, Urkuş...

Urkuş? Urkuş nereden çıktı şimdi? Hatırladı, çocukluk yıllarında aynı apartmanda komşularıydı. İri yarı, çok esmer, konuşkan, girişken, külhan bir kadın. Kendini Sabahat diye tanıtmıştı taşındığında ama komşular aralarında adının aslında "Urkuş" olduğunu fısıldaşırlardı toplaştıklarında. Kadının aklına bir anısı geldi, sabahlıktan Urkuş'a, zihin tuhaf bir çağrışımlar yumağı. Apartmanlarının çevresi göz alabildiğine kırlıktı, baharda gözlere ziyafet sunardı çiçekli çimenli. Sabahat ya da Urkuş'un, her neyse ismi, yiğeni gelmişti memleketten. Kadının akranıydı, karışmıştı aralarına. Evin civarında "lik toplama" yarışı başlamıştı. "Lik nedir?" mi diyeceksiniz, gazoz kapağına lik denirdi kadının çocukluğunda, toplanıp biriktirilirdi ne işe yarayacaksa, garip bir oyun da oynanırdı galiba. Bir süre sonra anneler hışımla hepsini çöpe atardı ama "aramak" eyleminin heyecanı sanırım, hiç vazgeçilmezdi toplamaktan. Urkuş Sabahat'in misafir yiğeni de dahil bir grup çocuk daha fazla lik toplama telaşıyla otların arasında eşelenirken kadın ve yiğen aynı liki aynı anda görüverdiler. Eller aynı anda uzandı, kadının eli daha hızlıydı, lik onda kaldı. "İlk ben gördüm" diye bağırdı yiğen, "Hayır ben!" dedi kadın, sen gördün, ben gördüm derken yiğen kadının üstüne atladı. Kadın çocukken de kavga etmeyi bilmezdi, ancak sonu bir-iki gün süren küslükle bitecek hafif bir ağız dalaşı, o kadar. Örgülü saçına yapışan ele, yüzünü tırmıklamaya çalışan parmaklara hayretle baktı önce, yiğeni itip ağlayarak kaçmaya başladı, merdivenleri nefes nefese tırmanıp eve gitti. Anneanne evdeydi, torununu saçı-başı dağılmış gözyaşları içinde görünce "Ne olduuu?" diye feryadı koyuverdi. O ağlayarak anlatmaya çalışırken kapıda Urkuş Sabahat ve yiğen göründü. Urkuş Sabahat çıldırmış gibiydi, "Misafirimi dövmüş, anası-babası eşek demiş" diye bağırıyordu. İftiranın böylesi ama anneanne yer mi? Ellerini beline koyup Urkuş'la torunun arasına bir kale gibi dikildi, "Defol git çaşarat" dedi, "benim torunum ne adam döver, ne kötü söz söyler, sen önce yanındaki yoluk saçlıya terbiye ver". Anneanne sinirlenince sınır tanımazdı, hele de sözkonusu yakınlarını korumaksa, söylenmeye devam ediyordu ki Urkuş pes etti, yiğenin toruna yaptığını anneanne kendisine yapacak diye korktu zahir. "Çocuktur, olur" diyerek indi merdivenlerden. 

Ey sabahlık sen nelere kadirsin, kadına neler hatırlattın. Sabahlık demişken bir de "lizöz" vardı kadının "işe yaramayan giysiler" listesinde ilk sıralarda yer alan. "Robdöşambr" gibi Fransızca'dan geçme bir isim, doğum yapan kadınlara giydirilir. Her genç kızın çeyizinin olmazsa olmazıdır. Herkesin çocuk doğuracağına kesin gözle bakılır ne hikmetse, bu bir işe yaradığı çok ender görünen giysilerden de bir, bazen birkaç tane yapılır. Kadının da vardı, annesi ne rengini, ne şeklini ona danışmadan örmüştü bir tane; pembe, üstelik kolunun bacağının, yakasının nerede olduğu belirsiz bir garip model. Kadın doğum için hastaneye giderken tüm itirazlarına rağmen eklendi hastane çantasına bebek giysilerinin yanına. Orlondan örülmüş, kapkalın bu giysi Antalya'nın Temmuz sıcağında nasıl giyilecekti, bunu düşünen yok. Nitekim giyilmeyi bırak hastanede unutulup taburcu olundu. İlk ve son sabahlıktan sonra ilk ve son lizöz de tarihin karanlıklarında kayboldu...

Görsel: Buradan