KUŞLAR, MEKTUPLAR, LEYLAKLAR / 26 NİSAN

Az evvel kalktım, esasen sabahın 6'sında uyanıp etrafı toparladım, çayı demlenmeye hazır hale getirdim, sonra tuğla boyutundaki kitabımı alıp tekrar yatağa girdim. Nazenin ellerim bayramda yaptığım üstünkörü temizlikten bile o kadar etkilenmişler ki fena halde uyuşuk durumdalar (Bilmeyenler için had safhada ilerlemiş Carpal Tunnel Sendromum var, kendisiyle şimdilik birbirimizi idare etmeye çalışmaktayız ama ufukta küçük çapli bir operasyon görünüyor). Uyuşuk ellerle o kalın kitabı tutmak zor olsa da  sabırla 60 sayfa kadar okudum. Daha fazlasına parmaklar müsaade etmeyince kalkıp çay makinesinin düğmesine bastım ve balkona "Anlayışın doğru olsun" uçuşu yapan ve popülasyonu giderek artan kumru abonelerimi beslemeye çıktım. Evde onca nüfusu doyuracak yeterli miktarda ekmek kalmamış, çanaktaki boşluğu susam ile tamamladım, gecikmeli bayram ziyafeti oldu. Önceleri sadece Moklukuyruk ile partnerine aşevi hizmeti veriyordum, müşteri sayısı artınca restorana çevirdim işletmeyi, kalabalık biraz daha artarsa Michelin yıldızı almak için girişimlerde bulunacağım. Susamla başladım ilk icraata. Moklukuyrukgiller ve serçelere ilaveten daha iri kıyım, boynu siyah halkalı ve tüyleri beyaza yakın 2 kumru daha girdi müşteriler arasına. Ve dün öğrendim ki bunlar farklı iki türmüş. 

 

Soldaki "Küçük kumru" adıyla anılıyormuş, Moklukuyruk ve şürekası bu cinsten. Sağdakine ise "Türk kumrusu" ya da "Gülen kumru" denmekte imiş. Sonradan eklenen iki toraman da bu cinsten. Böyle giderse yakında kumru üstüne yüksek lisans yapmış ornitolog da olabilirim. Şu yaşımda el kadar kuşların bana ettiğine bak, mesleklerden meslek beğen 😃

Ben kumrularla meşgulken içerden çay makinesi tekno müzik benzeri sesler çıkararak suyun kaynadığını haber verdi. Uzun süre çay demlerken memba suyu kullandık, zira Antalya'nın suyu bir evi badana edebilecek kadar kireçli. Fakat son zamlarla baş edemedik, zira çok çay içiliyor bizim evde, tekrar musluk suyuna döndük. Lakin bu kez de çaydanlığın dibinde Pamukkale travertenleriyle yarışacak bir kütle oluşuyor. O kütle belirli bir seviyeye gelince de çaydanlık tekno müzik benzeri sesler yayıyor. Sesi kesmek için en kısa zamanda limon tuzu, sirke ikilisine başvurmak lazım. Bizim evin konuşan iki eşyası var, biri tekno müzik yapan çay makinesi, ikincisi de her buz kırışında yüreğimi hoplatan buzdolabı. Daha önceleri bir de ev telefonu vardı, ahizeyi yerine her bırakışımda "Yürü git" benzeri bir ses çıkarıyordu, Allahtan arıza yaptı da azar yemekten kurtuldum 😃

Bayram öncesi Nezihe Meriç'in arkadaşı Gönül Hürkuş'a yazdığı mektupları içeren bir kitap okudum. Ben mektup okumayı pek sevmem, daha doğrusu başkasının mektuplarını okumayı sevmem, yoksa mektup yazmak, almak çok sevdiğim şeylerdir. İnsanların özel hayatına izinsiz dalmış gibi hissediyorum bu tarz mektupları okurken. Nezihe Meriç'in ölümünden sonra her iki tarafın kızlarınca düzenlenip yayınlanmış mektuplar. Hatta Nezihe Meriç'in kızının bir çekincesi de olmuş "Acaba annem yayınlansın ister miydi?" diye. Sonra şöyle düşünmüş, yazar eşi Salim Şengil'e yazdığı mektupların yok edilmesini ve asla yayınlanmamasını istemiş ama bu mektuplarla ilgili bir arzusu olmadığı için sakınca görülmemiş. Yazarı bilemem ama ben istemezdim doğrusu özel hayatıma ait mektupların, günlüklerin yayınlanmasını, ha kişi kendisi yayınlar o başka. Leyla Erbil-Ahmet Arif mektuplarını da bu yüzden okuyamamıştım. Mektuplar bir yazardan ziyade evin bütün yükünü üstlenmiş, eşinin ilk karısından olma çocuklarına da bakan, zaman zaman Salim Amca'nın sorumsuz girişimleri yüzünden maddi sıkıntı çeken, çocukların ve kendinin giyimi için dikiş diken, temizliğini kendi yapan, her sabah kalkıp kömür sobasını ateşleyen, birlikte yaşadığı otoriter yaşlı annesiyle çekişen, sürekli yorgun bir ev kadını tarafından yazılmış gibi. Üstüste yaptığı düşükler zaman zaman sağlığını bozsa da çalışmaktan yılmayan bu kadının çektiği cefaya üzülmedim desem yalan olur. Ayrıca bir edebiyatçı olarak yanlış kullandığı kelimelere de şaştım kaldım; "dua" yerine "duva" diyor mesela, "inşallah" yerine "işallah". Tüm mektuplarda bu şekilde kullanıldığına göre günlük kullanımda da bu yanlış benimsenmiş sanırım.

 

Mektuplaşmak ne kadar güzel bir eylemdi gençliğimizde, o kadar severdim ki, arkadaşlarıma sayfalar dolusu yazar, onlardan sayfalar dolusu alırdım. Hâlâ bu sevgimi zaman zaman uzun mailler yazarak tatmin ediyorum ama kağıdın yerini tutmuyor ekran. Çocukluğumda annem ne zaman çeyiz sandığını açsa dibinde biterdim. Ahşabın gizemli kokusu, sandık muhteviyatının bilinmezliği Ali Baba ve Kırk Haramiler'in hazine odasına girmişim gibi bir duygu uyandırırdı bende. En üstte kalın kartondan, pembe bir kutu dururdu. Kapağına leblebi yiyen bir genç kadın resmedilmişti. Muhtemel ki Çorum'dan hediye gelmiş bir leblebi kutusuydu, zamanına ve içerdiği objeye göre şık bir şeydi esasen. İçi silme mektup doluydu. "Kimden?" diye soramasam da anneme, zarfın üstündeki babamın sağa yatık, güzelim yazısını tanır ve içeriğini müthiş merak ederdim.  Dillendiremediğim en büyük arzularımdan biri o mektupları okumaktı bugünkü hissiyatımın aksine ama ne istemeye cesaret edebildim, ne de annem o yönde bir girişimde bulundu. Birkaç yıl sonra da hem kutu, hem mektuplar gaipler alemine postalanmıştı. Bana leblebili pembe kutunun anısı kaldı. 

Mektupları kartları bir yana attığımız, yazsak postalasak da PTT yüzünden yerine ulaştıramadığımız bu devirde mesajlarla, yorumlarla, telefonlarla anlatıyoruz meramımızı. Bir gün gelecek, bunlar da kalkacak, herkes birbirinin düşüncesi okuyacak (mı) belki. Aman öyle bir şey olmasın, korkunç olur 😃

Sizlere bulutlu, yağdı yağacak bir Antalya gününden kızkardeşin yolladığı bir Ankara leylağıyla veda edeyim. Sağolsun dostlar bana yağmur gibi leylak fotoğrafı yolluyorlar, minnettarım kendilerine...