DÖRT GÜNLÜK BİR GEZİNİN ÜÇÜNCÜ GÜNÜ / 19 AĞUSTOS

Rize'ye 80'lerin ortasında (sanırım Çernobil'in patladığı yıldı, 86), ilk ve pek sevgili arabamız olan maviş Anadol'umuzla Samsun'dan başlattığımız bir Doğu Karadeniz turunun sonunda uğramıştık.  Arkadaşlarımızda kalmıştık bir gece, ertesi gün aksi istikamette Ankara yoluna düşmüştük. Aklımda Çaykur'un yüksek binaları, arkasında çay bahçeleri, şehrin merkezindeki bir lokantada yediğimiz döner ve henüz çok küçük olan oğlumun Lazca konuşan bir çifti görünce "Bunlar turist mi?" diye soruşu kalmıştı. 

Kızkardeşle üçüncü günümüzü Rize'ye ayırmaya karar verdik, bakalım 37 yılda nasıl değişmişti şehir, tanıdık bir şey bulacak mıydım? Sabah konağımızda (konakta yaşamak Hanımağa havasına soktu, hemen iyelik ekine geçiş yaptım 😊) kahvaltımızı yapıp Fındıklı'ya gittik. Derneğin binasında kahvelerimizi içtikten sonra yolun karşısında bekleyen Rize minibüsüne yerleştik. Muavin ya da şoför yardımcısı, ne desem bilemedim, genç bir adamdı, sıcağın ve nemin tavan yaptığı saatte kapüşonlu şişme yeleğini giymiş yolculara talimat veriyordu. Ona baktıkça ben ilave terler döktüm. Yola düştük, Ardeşen'de yolcu almak için durdu minibüs, kalıplı bir adam kapıdan içeri bir baktı, her yer dolu. "Geptaaan, geptaaan, hani benim ayırtdiğum yer?" diye seslendi. Kaptandan tık yok. "Geptaaan, geptaaan" seslenmeye devam ama kaptan bakmıyor bile. "Geptaaan, ben iki saat önce iki numarayı ayırttım, hani nerdee?" derken şişme yelekli devreye girdi: "Abicim, arkaya oturuver, senin yerini bu ablaya verdik, Gürcistan'dan gelmiş oğluyla, mağdur kendisi". Kadın mağdur falan değildi, oğlu da kazık kadar herifti ama dönüp bakmadılar bile ne oluyor diye. "Geptaaan" seslenmeleri boşa çıkan adamcağız çaresiz arka koltuğa sıkıştı. Devam ettik yola. 

Rize'de iner inmez rastladık ona, Havaalanı'ndan beri aradığımız kayıp ikizi sonunda bulmanın mutluluğuyla kalın beline sarılacaktık neredeyse 😂

Rize'deki çay bardağı aşkı hiçbir yerde yoktur eminim. Yol boyu rastladıklarımı çektim, devamı ertesi gün Havaalanı Bekleme Salonu'nda çıkacaktı karşıma. 

Dolgu sahasına yerleştirilmiş devasa bardağın bir fonksiyonu yok, biz çıkmadık ama çıkanlardan duyduk. İçinde asansör varmış, parayı bastırıp biniyor ve Rize'ye kuşbakışı bakıyormuşsunuz, o kadar. Çevresinde de küçük küçük satış yerleri var, oraya da bakmadık. Sadece kapıdaki güvenlik görevlisine Kale'ye nasıl çıkacağımızı sorduk, yardımcı oldu sağ olsun, taksi çağırdı bize, binip Kale'ye yollandık. Çay bardağından daha yüksek ne de olsa, oradan bakarız Rize'ye. 

Taksi şoförü yardımsever bir insandı, dönüş için çağırmak üzere kartını aldık. Bize gitmek istediğimiz yerleri gösterdi, almak istediğimiz şeyleri nerede bulacağımız hakkında bilgi verdi  ve Kale'nin girişinde bıraktı. İş Sivas'taki Kale'ye döner diye korkmuştuk ama bu Kale replika değildi, gerçek Kale idi, içinde de Belediye tarafından işletilen tesisler vardı. 

Benim dizleri biraz zorlayan yüksek merdivenlerden çıktık ve girdik içeri. Kuş bakışına geçmeden içişe geçtik, soda, çay derken dondurmaya kadar uzandık. Tesis kalabalıktı, çoğunluğunu Araplar oluşturuyordu ama hoş bir mekandı, dört bir yandan fotoğraf çektik. Şehir betona kesmiş, onca yılda tek tanıdık gelen yer girişteki Çaykur binası ile lojmanlar oldu. 

Bakınız: Çay bardağı

Yeterince dinlenip, yeterince kuşbakışı seyran eyledikten sonra taksi şoförümüze telefon edip bizi almasını istedik, bekletmeden geldi, bu defa istikamet ters yöndeki Botanik Parkı idi.

Botanik Parkı'ndan Kale'ye şahin uçurduk 😀

Botanik Parkı deyince ben de dönümlerce arazi sanmıştım. Orta halli park boyutunda bir mekanmış, çok da fazla bir numarası yokmuş. Anladık ki Rize de bol miktarda manolya yetişiyormuş. Yine de yeşil ve hoş bir alandı. Hediyelik eşya mağazasından tabii ki çay bardaklı bir magnet ile minyatür bir serender kapıp parkı dolaşmaya devam ettik.

Park keşfimizi de tamamladıktan sonra aç karnımızı doyurmak için taksicinin yerini gösterdiği ve methini duyduğumuz Liman Lokantası'na gitmeye niyet ettik. Hayli dik bir yokuşu çıkmıştık taksiyle, bu kez yaya olarak inmeye karar verdik. Yokuş o kadar dikti ki ayaklarımız bizden önce gidiyor, adeta mankenler gibi cat walk yürüyüşü yapıyorduk.

Yol üstündeki devasa apartmanların arasında şuncağıza rastlayınca fotoğraflamadan edemedik, eskilerden kalmış bir ev ve bahçe duvarı:

Sonunda düze indik, tıklım tıklım dolu lokantaya girdik, teras kata tırmandık, Allahım her yer ya yokuş, ya merdiven, zavallı protezlerim. Kendilerinden sizlerin önünde özür diliyorum 😃

Garsondan karışık tabak istedik; kuru fasulye, tas kebap, kara lahana sarması, taze fasulye, İzmir köfte ve aynı tabakta geldiği için ne olduğunu anlayamadığım birtakım karışımlar kondu önümüze. Görüntüsü pek hoş olmasa da lezzetli olduğunu inkar edemeyeceğim. Üstüne pepeçura yemek niyetindeydik ama yokmuş, mecburiyet sütlacı istedik. Ben daha güzel yaparım, üstündeki bol fındıktan başka numarası yok. İki kişi bir kaseyi bitiremeden bıraktık.

Ben pepeçuraya taktım ya, yemezsem Rize'den gitmeyeceğim, öyle taktım. Lokantanın yanında bir pastane var, şansımıza bir soralım dedik, elimizde tek bir tane kaldı dediler. "Getir gardaş" dedik, yemezsem öleceğim. Sanırım tüm tatil boyunca yediğim en güzel şeydi. Isabella üzümünden yapılan bu tatlıyı hep duyardım ama yememiştim. O ekşimsi tadına bayıldım, bulsam her gün yerim vallah 😂

Ben pepeçuraya taktım, kızkardeş ise Sürmene bıçağına. Taksicimiz onun da tüyosunu vermişti bize, büyük marketlerde reyonu var diyerek. Gerçekten merkezdeki bir markette bulduk. Bıçaklarımızı da alınca Rize ile işimizi bitirdik sanıyorduk, meğer iki işimiz daha kalmış. Yol üstü bir kitapçıya rastladık, gittiğimiz yerlerden bir kitap alma ritüelim vardır, onu da gerçekleştirdim, hem de yüzde 50 indirimle. Vee minibüs durağına giderken "RİZE" yazısına rastlayıp pozumuzu da verdikten sonra çay bardağına "Eyvallah" diyerek Fındıklı minibüsüne yerleştik. 

O akşam kızkardeşin Gola Derneği'nde sunumu vardı. Sunum vaktine kadar sahilde biraz dolaştık, kahve içtik, fotoğraf çektik. 

Üçüncü günümüzü de böyle bitirdik. Yarın son günde buluşmak dileğiyle...