YAZ GİBİ SONBAHAR

Rutine döndüm dönmesine de bu sefer de yapacak iş kalmadı, canım sıkılıyor 😂

Şaka, şaka. Rutinde hayat var, üstelik hava adeta yaz, ev temiz, zeytin telaşesi bitti (bir de tuzlansaydı), diş ağrım hafifledi, okunacak kitaplar sırada, yarın arkadaşlarımı göreceğim, mızmızlanmanın alemi yok, şuraya bir 🧿 bırakayım, zira en çok kendi nazarıma uğruyorum. Aferin dediğim 6 ay sürüyor 😂

Altın portakalı kapattık, darısı seneye, üç yerli film izleyip üçünü de beğenmemiştim, üçü de bir şekilde ödül aldı, zevkimi seveyim 😂Ya bende, ya jüride sorun var. Bana sorarsan jüride, jüriye sorarsan bende, eh herkesin zevki kendine. Artık altın olmayan portakal yiyerek yarışma dışı filmler izleme zamanı. Portakala sığdırdığım 6 filmin ardından iki tane de ev filmi izledim. Biri "Evrensel Dil", Kanada'da yaşayan İranlılardan manzaralar tadında bir yapımdı. İran'da geçen İran filmleri kadar sarmasa da izlenebilirliği var diyeyim. Diğeri ise birkaç yıl önce aldığım ama okuyamayıp yarım bıraktığım, Jorge Amado'nun kitabından uyarlanan "Dona Flor ve İki Kocası" idi. Oysa Amado'yu severim, aslında bütün Latin Amerikalı yazarları severim, "Teresa Batista"yı okumuştum ilk Amado'dan ve çok sevmiştim, ona güvenerek aldım zaten "Dona Flor"u ama olmadı, kitaplıkta boynu bükük bekliyordu, filmini izleyerek gönlünü almış sayılır mıyım? Tüm Latin Amerika'da (Brezilya/Bahia) geçen kitaplar ve filmler gibi büyülü gerçeklikten bu da nasibini almış bir kitap ve film. Filmi izlemek daha eğlenceli oldu diyebilirim. 

Cumartesi günü çok keyifli geçen bir toplantıdaydım. Uzun yıllardır İnstagram'dan tanıştığım Banushka bir imza ve söyleşi için Antalya'ya geldi. Benim de ilk kez gittiğim yeni açılmış bir kitap-cafede (Jiraf Book-Coffee) buluştuk sonunda. Söyleşinin çok sıcak ve samimi ortamının yanında hem Banu, hem de yeni dostlarla tanışmak güne ayrı bir güzellik kattı. Hava da bize öyle bir kıyak yaptı ki adeta yaz günü gibiydi. 

Ankara'dan döneli bugün 11. gün, denizle selamlaşmak ancak dün kısmet oldu. Aslında niyetim Antalya Kültür Yolu Festivali nedeniyle açılan Magritte Sergisi'ni gezmekti ama üşendim. Tüm günü laf olsun torba dolsun işlerle geçirdikten sonra akşam vakti aşka geldim, hem çiçekçiye uğramak, hem de parkta bir yürüyüş yapmak için dışarı çıktım. Çiçekciye uğramaktaki niyetim geleneksel sıklamen temini idi ama dükkandaki tek kalmış saksı, ben yakında elden çıkarım görüntüsü verince vazoya koymak için kasımpatlarında karar kıldım, dönüşte almak üzere ayırttım, sonra parka yürüdüm ve Akdeniz'e merhaba dedim:

 Parkın her mevsim olmazsa olmazı ağaç minelerini de okşamasam hatırları kalırdı:

Park turunu güneş batmaya hazırlanırken bitirdim, biraz daha dursaymışım muhteşem bir günbatımına şahit olacakmışım ama kaçırdım:

Bey Dağları, şükür kavuşturana...

Uykudan önce bir doz polisiye alayım dedim, Yıldız Alatan polisiyelerinin sonuncusunu okuyorum, "Siyahlı Sarışın". Lakin sarmadı, Yıldız Hanım ünlü kaprisinden muzdarip bu kitapta, aşırı kibirli bir görünüm sergiliyor, soğuttu beni kendinden ama seksenli yılların giysi modellerini hatırlamak gülümsetti. Nasıl giymişiz o saçma sapan vatkalı giysileri bilemedim 😂 

Magritte Sergisi aklımda, yemek işini halledebilirsem, bugün gitmek niyetindeyim. Sizin programınızda neler var?

RUTİNE DÖNÜŞ

Kendi adıma portakalı soydum, başucuma koydum ve yedim 😂 Onlar iki gün daha devam edeceklermiş, keyifleri bilir, esasen gün sonunda yarışma filmlerinin gösterimi bitecek. Yarın ve öbür gün özel gösterimler var, daha çok belgesel nitelikli. O kadar çok film vardı ki hepsine yetişebilmek mümkün değil, pandemi öncesi festivalin merkezi olan AKM'nin yanısıra hemen yakındaki bir AVM'nin sinema salonları da kullanılırdı. Haliyle bir filmden çıkıp başka binada olsa da diğerine yetişmek mümkün olurdu. Şimdi AKM dışında vasıtayla gidilebilecek bir sinema seçilmiş, bu da insanlara eziyet bir nevi. Ayrıca bu kadar çok film olunca elbette ki tamamını izlemek mümkün değil. Ben zaten bu yıl sırf festival havası alayım diye saati ve mekanı uygun filmler seçtim, haklarında en ufak bir fikrim olmadan, tek bilinçli seçimim Ferhan Şensoy belgeseli idi ve izlediğim 6 film içinde sadece onu beğendim. Olsun, her şeye rağmen özlediğim bir ortamda bulunmak keyifliydi. 

Dün festivalle vedalaşmak için girdim kültür merkezinin kapısından. Bu yıl festivalin logo kelimesi "Kalpten" idi. Erken gitmişim oturdum biraz, festival gazetesini kıraat ediyordum ki önümden iri kıyım bir adam geçti, kafayı kaldırdım, giydiği bol atletin koltuk altlarından görünen memeleriyle S.alih G.üney 😂 Ergenken pek beğenirdim kendisini, sanırım bütün ergen kızlar beğenirdi, iyi ki büyümüşüm 😂 Artık yaş ilerledi, yenileri hiç tanımıyorum. Altı gün boyunca gördüğüm ünlü sayısı altıyı geçmez, jüri ve galaya gelen oyuncuları saymazsak. 

Yerler numarasız ve film başlamadan önce sıraya giriliyor, görevliye biletlerin barkodları okutturuluyor. Salon büyük aslında, yer bulmamak mümkün değil ama niyeyse millette bir telaş. Neyse 15 dakika kala sıraya girdik. Kapı açılsın diye bekliyoruz, yaş ortalaması hayli yüksek ve çoğunluk kadın. Yaşı epey ileri bir kadın yanıma yanaştı ve sıraya kaynak yaptı, yapsın ne olacak, sanki piyasada bulunmayan Sana yağı, tüp, benzin kuyruğundayız (zamanında çok girdik bu kuyruklara). Ama arkamdaki kadın dayanamadı, "Siz sıranıza geçin, yanaşmayın bize" dedi. Öteki aldırmadı, bir kez daha uyardı arkamdaki, yandaki "Ay ben kardeşimin bakıcısı kıza bakıyordum, her zaman burda bekler bizi" tarzında bir şeyler söyledi. Öbürü söylenmeye devam edince kendimi tutamayıp güldüm. Bu sefer oklarını bana çevirdi, "Söylesene sen de, yerine geçsin" dedi, "Siz söylediniz ya yeter" dedim. "Zaten" dedi, "aldırmaya aldırmaya memleketi bu hale getirdiniz". Haydaa, aranan suçlu bulundu, hoşgeldin Çankaya Teyzesi, Antalya hasretinizi çekiyordu. "Ben yanmasam, sen yanmasan, biz yanmasak, nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa" diye bir de şiir oku da tam olsun, alt tarafı sinemada koltuk kapmaca yahu!

Neyse çekişe pekişe girdik içeri, kimse ayakta kalmadı. Filmin adı "Parçalı Yıllar" idi, 1975-1980 arası seks filmleri furyasını konu alıyordu. İyi bilirim o zamanları, sinemaya gidemez olmuştuk. Oyuncu ekibi iyiydi, Yetkin Dikinciler zaten bizim Antalya Devlet Tiyatrosu'nda oyuncuydu kurulduğu yıllarda. Bir de uzun zamandır görmediğimiz Mine Çayıroğlu ile Levent Özdilek vardı. Diğer oyuncuların adını bile duymamıştım itiraf edeyim. Filmin konusu iyi seçilmişti ama o kadar mesaj kaygılı ve didaktik bir havası vardı ki hiç keyif almadım. Böylece bu yılın son festival filminden de hayal kırıklığı ile çıktım. Çıkışta jüri üyeleri arasında olan Sevin Okyay'a rastladım, yormamak için tekerlekli sandalyeyle yaptırıyorlar giriş çıkışlarını, oldukça çökmüş gördüm. Hatırını sorup küçük bir sohbet gerçekleştirdik, zira çok severim kendisini. 

Bir festival sezonunu da eksiğiyle fazlasıyla böylece tamamladık. Dişim ağrımaya devam ediyor, su basması ve cam çatlağı halloldu, sızıntı yapan boru değiştirildi, bulunduğu dolaptakiler yıkanıp yerleştirildi. Kocam Bey bidon bidon yeşil zeytin kurdu, hayat yavaş yavaş rutine dönüyor. Aşağıdaki fotoğraflar "Ferhangi Bir Yaşam" belgeselini izlediğimiz geceden, ilki filmin başlamasını beklerken , ikincisi belgesel sonrası Ferhan Şensoy'un kızları, eşi ve belgeselin yönetmeni ile yapılan sohbetten:

 

 

 Hafta sonunuz güzel geçsin...

ANTALYA ANTALYA BULUNMAZ EŞİN :)

Sonunda Antalya...

Diş ağrımın dışında sıkıntısız bir yolculuk sonrası Antalya'ya ulaştık. Ama öncesinde bahçeye uğrayıp bir göz attık. "Bakarsan bağ, bakmazsan dağ" olur atalar sözünün doğruluğunu bir kez daha teyit ettik, diz boyuna ulaşan otlar sayesinde pantolonum boydan boya pıtrak oldu. Ağaçlarda tek bir badem yok, olanı da dolu halletmiş. Neyse ki bahçe girişindeki zeytin hatırımızı kırmayacak kadar ürün vermiş, topladık eriştiğimiz kadarını. Diğer beş zeytin ise henüz yaban mersini boyutunu aşamamış, yağmur yağarsa belki.

Pandemi başından bu yana kendi haline bıraktık bahçeyi, bir yaştan sonra zor oluyor ilgilenmek, sanıldığından ve düşünüldüğünden çok daha yorucu bahçe işleri, benim zaten ne ilgim, ne becerim var bu konuda, Kocam Bey'in sorumluluğundaydı, o da boşladı. Zeytinlerimizi aldık, pıtraklarımızı silkeledik, Antalya'ya yarım saat uzakta, bir yaylada olduğundan sonbaharı başlamış bahçeyi arkada bırakıp Antalya'ya yollandık.

Bizi nefis bir hava karşıladı, soyunduk dökündük, kazakları çıkarıp tişört giydik, pantolonlar yerini şorta bıraktı ve dinlenmeden işe giriştim. Sağolsun yardımcı kadın ben gelmeden evi temizlemiş ama adet olduğu üzere hiçbir ıvır zıvırı aldığı yere bırakmamış. Bu beni temizlikten daha çok yorsa da ağrıyan dişim eşliğinde en azından bir-iki odayı eski haline getirebildim, valizleri açtım. Gelmeden verdiğim online siparişleri dolaplara yerleştirdim. O sırada eviyenin altındaki borunun su kaçırdığını farkettim. Dolapta ne varsa balkona çıkarıp mıntıkayı boşalttım, Kocam Bey'i tamirci bulmaya yolladım ama usta bulmak o kadar kolay olmadığı için ertesi güne kaldı.  Günün sonunda sürünerek yatağa gittim. Ertesi gün öğleden sonraya kadar kaldığım yerden devam ettim, öğleden sonra kaymış olan tipimi biraz düzelttirmek için kuaförün yolunu tuttum. Yan koltukta ben yaşlarda bir kadın da saçını boyatıyordu, abartılı yüksek bir sesle sürekli bir şey anlatmaktaydı. Boyanın bekleme sürecinde çantamdan kitabımı çıkarıp okumaya başlayınca döndü, "Aaa ben de çok kitap okurum ama bu aralar okuyamıyorum" buyurdu. "Olur öyle bazen" dedim, kitaba döndüm ama açıklama ihtiyacındaydı, rahat vermedi. "Yaz başı 4 kitap aldım hala duruyor" dedi. "Dursun, bahtı açılır" diyecektim, dilimi ısırdım. "Elbet bir gün okursunuz" dedim. O hala kitapseverliğini anlatmakta iken bereket kuaför saçını yıkamaya çağırdı da kurtuldum. Tipim biraz düzelince kuaförden çıktım, bir yaz boyunca özlemini çektiğim peynirlerime kavuşmak için peynir marketine, oradan da diş eti yaralarım için eczaneye uğrayıp eve geldim, yemek yaptım ve ağrı kesici alıp yatağa koştum. 

Ve sonunda dün gelmeden biletlerini aldığım Festival'ime kavuştum. Varsın evde kaos hüküm sürsün, ne gam 😄

Hava iki günün aksine naneliydi, gökyüzünde her an yağabiliriz diyen bulutlar toplanmıştı. Kalabalıktı mekan, yerler numarasız olduğu için başlama saatine yakın kapıda sıraya giriyor, barkodlarımızı okutup bulduğumuz yere oturuyorduk. İlk fim "Mad Pills To Pay" isimli bir Amerikan yapımı, diğeri ise çevre sorunlarını konu alan yerli bir yarışma filmiydi: "Aldığımız Nefes". Her ikisine de bayılmadım ama pandemiden bu yana özlemle beklediğim festivalin içinde bulunmaktan keyif aldım.

Diş hekiminde randevum olduğu için oyuncuların söyleşine kalmadan çıktım sinemadan. Hava yağdım yağacağım diyordu, ne otobüs, ne taksi bulabildim, neredeyse koşar adım ulaştım kliniğe. Muyanem yapıldı, sorunlu dişin röntgeni çekildi tekrar. Bu seferki diş hekimi bir çatlaktan şüphelendi ama bir hafta süre tanıdı, yanlış bir şey yapmayalım, belki kendiliğinden geçer ağrı, geçmezse kanal tedavisi uygularız diyerek önümüzdeki hafta için randevu verdi. Sürekli ertelene ertelene dişim ağzıma dökülmeden umarım bir çözüm bulunacaktır, ben hala ağrı çekmekte, yemekleri neredeyse çiğnemeden yutmakta ve ağrı kesici almaktan midemi perişan etmekteyim.

Klinikten çıktım, 50 metre kadar yürüdüm ve kıyamet bundan sonra koptu. Ortalık kapkaranlık oldu, bomba patlar gibi bir gökgürültüsünün ardından şimşekler çakmaya ve akabinde çakıl taşı boyutunda dolu yağmaya başladı. Önce bir saçak altına, sonra yandaki yufkacı dükkanına attım kendimi. Yarım saat kadar esir kaldım orada, bir an ayıp olmasın yufka mı alsam diye düşünüp sonra kendi kibarlığıma güldüm. Derken yağmur hafifledi ama yerler göl. Şemsiyeyi açıp başımı korudum ama dizlerime kadar suya batarak ulaştım eve. 

Macera bitti sanıyorsunuz değil mi? Yeni başlıyor, içeri bir girdim, salonun penceresi tam kapanmamış, haberimiz yok tabii, dil yağsız kalmış çalışmamış. Şiddetli rüzgar ve yağmurla açılan pencereden içeriye sular dolmuş, pencere önünde duran konsoldaki çerçevelerin hepsi yerlerde (bereket kırılmamış), parkeler, perdeler, halı sırılsıklam. Yıkayıp da kurusun diye serdiğim zeytinler suda yüzüyor. Tam bir cinnet hali. Önce üstümdeki ıslaklardan kurtuldum ve yeniden ıslanmak için faaliyete geçtim. İki saat boyunca kuruladık da kuruladık. Pencerenin kolunu onarmaya çalıştık olmadı, tekrar fırtına çıkarsa diye altına bir şeyler sıkıştırıp açılmasını önledik. Halının, zeminin ve perdelerin kuruması için elektrik sobasını çalıştırıp kendimiz de kanepeye serildik. 

Sabah kalkınca ilk iş dünkü ıslak giysileri makineye atmak oldu, ardından Kocam Bey gidip komşu demirciyi çağırdı bir baksın diye. Meğer arızalı değilmiş, yağsız kalmış, ben akşam bebeyağıyla yağlamıştım ama kapanması için zaman gerekiyor haliyle. Usta VD40 püskürtüp tekrar yağladı ve kapandı pencere, bize yapacağını yaptıktan sonra tabii. Şimdi geriye eviye altı boru çatlağı var, onu da evin kalan yüzde 50'si halletsin. Ben birazdan toparlanıp "Noir" filmini izlemek için festival alanına gideceğim, akşam da Ferhan Şensoy Belgeseli'ne biletim var. 

Hepinizi bugün güneşli yüzünü tekrar gösteren Antalya'dan sevgiler...

Not: Film için yola çıkmadan önce fark ettim ki oturma odasının küçük penceresi de dünkü fırtınada açık kalmış ve çarpıp durdukça cam çatlamış. Biz de çatlamadan şu aksilikler biterse mutlu olacağım yarebbicim...

GİDİYORUM BÜTÜN AĞRILAR DİŞİMDE...

Yarın sabah yolcuyuz kısmetse, size hayatımın kurtarıcısı, her daim kutsalım at kestanesi ile veda edeyim dedim. Bundan sonra Antalya'dan ses vereceğim:

Bu ara şans yıldızım aksak gidiyor. İki gündür canıma okuyan dişimi dün diş hekimine götürdüm, muayene, röntgen, vs, sonuç dişte ağrı yapacak bir durum yok, birkaç gün önce sert bastığım bir an dişimde şiddetli bir ağrı olmuştu, ona bağladı. Eklemi zedelemişim, ağrı ondan kaynaklıymış, ayrıca fena halde diş sıktığım için botoks önerdi, çünkü dişlik takamıyorum. Neyse ağrı kesici ve kas gevşetici tavsiye etti, reçete yazdı, ayrıldım.

Kliniğin önünden dolmuşa bindim, çalkalana çalkalana giderken bir müşteri aldı, akabinde bir gümbürtü koptu. Dolmuşun şoförü kapıları kapatmayı unutmuş ve durakta duran belediye otobüsünün yanından geçerken çarpmış. Dolmuşun kapısında ufak bir çizik vardı ama otobüsten dökülen parçalar gördük artık ne idiyse, neyse ki kimseye bir şey olmadı. 

İlaçlarımı almak için eczaneye girdim, kalfa kasaya giderken koliye tosladı, az daha düşüyordu. Bende bir negatif enerji vardı galiba dün, annemin deyimiyle "Girdiğin yer harap, çıktığın yer ziyan" durumları yarattım 😂

Bütün bunların üstüne ve aldığım ilaçlara rağmen korkunç bir diş ağrısı yaşadım. Sabahın beşine kadar evin içinde dolaştım, ağzımda ne kadar diş varsa zonkladı, kulağıma, boynuma vurdu, yatmak, uyumak imkansız oldu. Sabah ezanından sonra biraz dalmışım. Kalktığımda ağrı geçmiş gibiydi ama şimdi geliyorum diye sinyal veriyor, gidip ertelediğim ağrı kesiciyi alayım.

Diş ağrısı kaçıran bir ritüel biliyorsanız yardımınıza muhtacım 😂 İyi hafta sonları...

GİDERAYAK

Dokuz ayın çarşambası biraraya geldi derler ya, tam da öyleyim bugün. Hafta sonu "Home Sweet Home"a dönüş var, o nedenle faaliyet tam gaz. Eş-dostla "Hadi ben gittim, yaza görüşmek üzere" buluşmaları, aylardır evin dört bir yanına dağılmış götürülmesi zorunlu öteberilerin toplanması, valizlerin, çantaların hazırlanması, durmadan kirlenen giysilerin yıkanması, mutfak dolaplarının, yiyeceklerin elden geçirilmesi, buzluktakilerin tüketilmesi, evin derlenip toparlanması ki bu konuda büyük söylemişim. Annem iki günlüğüne bir yere gitse bile gitmeden evi temizler, toparlardı. Ben dalga geçerdim, "Biz yokken misafir gelir, aman iyi temizle" diye. Cevaben "Evini temiz tut elin gelir, kendini temiz tut ölüm gelir" der, ödümü koparırdı. Kınadığım şeyi aynen yaşıyorum şimdi, üzüm üzüme baka baka kararırmış, kararmamak için bağın en köşesine saklansan da, hani bir atasözü var ya, devamını sansürleyeceğim siz anlayın "Huydur çeker, .......". Deminden beri terleye terleye, ağrıya sızlaya ev süpürüp toz alıyorum. Üstelik hiç titiz biri değilim. Bırak dağınık kalsın yahu. Ayrıca bir söyleşi için okuyup bitirmem gereken kitap var ve dün sabah hafiften başlayıp gece zıplatan nur topu gibi bir de diş ağrım oldu. İki saat sonra diş hekiminden randevu aldım, bakalım ne diyecek, araya azı dişim girmese eksik kalırdı hayatım. İki ayağım bir pabuca değil yarım pabuca sığacak bu gidişle. 

Dün kız kardeşle buluştum, fena alıştık birbirimize zor olacak ama Ankara bana yetti bu sene, üstelik kış erken geldi sanki. Sabah biraz temiz hava alayım diye mutfak penceresinden etrafa baktım. Gece boyu yağan yağmur her yeri ıslatmış, cadde kapkara ama ağaçlar pırıldamış. İstinat duvarı bitkileri kelleşmeye başlamış, Amerikan sarmaşıklarının kızıllı sarılı  yaprakları dökülüyor, aylandızların tohumlara sararmış, cilaları kazınmış, güzellikleri solmuş. Lakin onların tepeden bakıp küçümsediği deli incirin yaprakları yağmurla parlamış, güzelleşmiş. "Nasılmış canım?" der gibi bakıyor tepedekilere, "benim de zamanım geldi işte". Cadde boyu akasyaların minik sarı yaprakları konfeti gibi serilmiş kaldırımlara. Sonbaharın renkleri göz okşayıcı yormuyor, dün kız kardeşle yenilenen Saraçoğlu Mahallesi civarında dolaştık biraz, yanımda Ankara manzaraları götüreyim diye birkaç fotoğraf çektim:

Betona kesmiş Kızılay'ın göbeğinde adeta bir vaha Saraçoğlu Mahallesi. İkinci fotoğraf da neredeyse İsviçre, arkada ağaçların arasında görülen konak da büyükbabamın 😂

Pandemiden bu yana aramıza mesafe giren Altın Portakal Film Festivali ile dönünce hasret gidermek niyetindeyim, rastgele birkaç filme bilet aldım. Konuları hakkında bile fikrim yok, sadece saatlerini ve mekanlarını baz alarak seçtim. Biletler ucuz olunca (tam 20, öğrenci 10 lira) eve gidince inceler, işime gelmezse gitmeyiveririm diye düşündüm. Sadece Ferhan Şensoy belgeselini bilinçli seçtim, bakalım ya kısmet. 

Şimdi izninizle azı dişimi doktora götüreceğim. Gidip hem onu, hem kendimi hazırlayayım. Bir dahakine  Antalya'dan seslenmek dileğiyle şimdilik hoşça kalın...

SİNEMALI GÜN

Uyku perileri beni terk ettiler bu ara, yerine uykusuzluk zebanileri geldi. Üç gündür dön baba dönelim şeklinde uykunun gelmesini bekliyorum, gecenin bir yarısı lütfedip teşrif etse de çok sürmüyor geri gidiyor. Sersem sepelek kalkıyorum sabahları. Her şeyi deniyorum, önce kitap okuyorum, olmuyor. Storytel'i açıyorum, ııh! Yüzlerce, binlerce şeker patlatıyorum, bana mısın demiyor. Kalkıp dolanıyor, pencereden bakıyor, tekrar yatıyorum yok. Derken sabah ezanı duyuluyor. Yalnız müezzin opera sanatçısı olmak isteyip de kazara bu işe girmişçesine opera tarzı okuyor, oysa makamını en sevdiğim ezandır sabah ezanı, saba makamında okunur. Ezan bitiminde kısa bir uyku uyuyabiliyorum ama ilaç saatime şartlandığım için en geç saat 7.30'da açılıyor gözlerim, bakalım ne kadar sürecek. Ankara'da son günler, belki de odur bu uykusuzluğun sebebi.

Bir süredir 2. Dünya Savaşı'yla hemhalim, hem okuduğum kitap-Auschwitz Kütüphanecisi-hem Storytel'de dinlediğim "Londra'nın Son Kitapçısı" savaş yıllarında geçiyor. İlki malum toplama kamplarını (gerçek olaylardan kurgulanmış, kişilerin gerçek olduğu kitabın sonunda belirtiliyor), ikincisi ise Alman hava kuvvetlerinin Londra bombardımanlarını konu alıyor. İçin şişti inanın. İnsanın insana yaptığı bu zulüm akıl alacak bir şey değil. Toplama kamplarındaki kadın SS görevlilerinden biri barış zamanında kadın kuaförü imiş ve çevresinde pek sevilen biriymiş, ne tuhaf. Nazilerden bunca zulüm görmüş Yahudilerin şimdi Filistin'e yaptıkları ise başka bir akıl ermeyecek hâl. İnsanlık giderek çıldırıyor. 

Kitap ve Storytel'deki dinleme senkronize bitti, bir oh çektim, adeta savaştan çıktım. Kitap, tablet, film üçlemesinden fırsat bulduğum anlarda toparlanıyorum. Beş aydır babamın evi gibi-ki zaten babamın evi😀-yayılmışım, toparla toparla bitmiyor. Toparlanmaktan fırsat bulduğum anlarda da veda turları yapıyorum. Bugün önce sinema, sonra cafe olayına girdik kız kardeş ve Sevdacığımla. Niyetimiz son günlerin pek rağbet gören, Altın Koza'dan 8 ödülle dönen, Pelin Esmer'in son filmi "O Da Bir Şey Mi?"yi izlemekti. Biletleri internetten aldım, dersime çalışmadan gitmeyeyim diye Pelin Esmer'in N.ilay Ö.rnek'le olan podcastini dinledim. "Şaaane" sözcükleri ve kahkahalar arasında film hakkında ön bilgileri edindim ve işin açıkçası büyük bir beklenti ile gittim. Pelin Esmer'i koleksiyoner amcasından ilhamla çektiği "11'e 10 Kala" ile tanımıştım, sonra "Gözetleme Kulesi"ni çok beğenerek izledim ama filmlerinin şahikası olduğunu düşündüğüm "İşe Yarar Bir Şey"e çarpılmıştım, bence o film değil bir şiirdi zaten. O yüzden ödüllü son filmini sinemada izlemek istedim. Öncesinde kız kardeşle ufak bir işimiz vardı, onu hallettik, sonra telefonumu evde unuttuğumu fark ettim, neyse ki sinema eve yakın, koştur koştur gidip telefonumu aldım, sinema önünde Sevda ile buluştuk. Fuayede seansın başlamasını beklerken Erendiz Atasü'ye rastladık. Kendisini de, kitaplarını da çok severim, hatırını sormadan geçemedim. Derken film başladı, salon neredeyse tamamen doluydu, herkeste bir merak.

Bilmiyorum, filmi sevemedim ben, "İşe Yarar Bir Şey" çıtayı öyle bir yükseltmiş ki üstüne başka bir filmi beğenmek biraz zor olsa gerek. Yine de belki benim aklım ermiyordur, bunca ödülle döndüğüne göre vardır benim göremediğim bir şey. Yönetmenin diğer filmlerini tercih ederim diyerek bitireyim bu konuyu.

Film sonrası gidip kendimizi bir cafeye yerleştirdik, bol sohbet, bol kahkaha eşliğinde yedik içtik. Seneye tekrar buluşmak üzere vedalaştık Sevda ve Bir Numaralı Arkadaşım ile. 

Bugünü de böyle bitirdik. Kalın sağlıcakla...

ARIZALAR, YÜRÜYÜŞLER, SİMİTLER, SOĞUK NİTROJENLER

Merkür retrosu mu var dostlar, iki gündür benim elektrikli aletlere bir şeyler oluyor. Dün uzun süre internetim  yoktu, ha geldi, ha gelecek, tık yok. Aradım arızayı, dediler sinyaliniz düşük ekip yollayacağız. Sonra ilave etti "Hata sizden kaynaklanıyorsa faturanıza 100 lira eklenecek". "Pardon da" dedim, "internet hatası nasıl benden kaynaklanır, fiber kabloları mı kesiyorum mesela?", "Yok" dedi, "modemin fişini takmamış olabilirsiniz mesela". "Senin yaşın kadar süredir internet kullanıyorum çucuuum ben, yok öyle bir şey" diyerek kapattım ve kesin bunlar yine modeme bulacaklar kabahati dedim. Dediğim gibi de çıktı. Bu 3. uzun süreli kesinti 3 yıldır ve her seferinde modemi suçlarlar ama ondan sonra tıkır tıkır çalışır modemcağız, internet sağlayıcıların günah keçisi garibim. Genç bir görevli geldi, "sinyaliniz yüksek, modeminizde proplem" buyurdu. Lakin telefondaki görevli sinyal düşük buyurmuştu deyince de kem küm edip çözdü sorunu ama yiğitlik bende kalsın kabilinden ayrılırken yine modeme çamur attı. Neyse şimdilik hallettik sorunu, beni Antalya'ya dönene kadar idare etsin razıyım, zira internetsiz kaldım mı aç kalmışım gibi hissediyorum 😂

Sabahleyin ilk işim interneti kontrol etmek oldu, baktım işler yolunda, rahatladım. Modem ha! O modem elektronik ve elektrikli aletlerin öbür dünyasında alacak sizden hakkını. Neyse kahvaltımı yaptım, evi süpüreyim dedim. Haydaa, dayısının oğlu çalışmıyor. Bu internetten de büyük bir sıkıntı, zira dayısının oğlu elim, ayağım, velinimetim, iki gözümün nuru. Dayısının oğlu da ne diyeceksiniz, marka ismi vermiş gibi olmayayım ama Dyson süpürgenin bizim ailenin arasındaki ismi dayısının oğlu. Benim gibi ev işlerinden ve ev aletleri arasında en çok kuyruğumda robot gibi dolanan elektrikli süpürgeden nefret eden biri için bir nimet. Ağlamaklı oldum, oğlumu aradım. "Merak etme şarjda problem vardır, hallederiz" dedi, umarım öyledir. 

Bir üçüncü arızaya tahammülüm kalmadı, bu konuyu kapatıp geçenlerde yaptığım yürüyüşten söz edeyim size biraz. 17 yaşımdan bu yana bu semtte otururum, haydi diyelim sonraları Antalyalı oldum ama çalışırken yazlarımı, emeklilikten sonra da yılın en az 4-5 ayını burada geçirdim. Evin yakınlarındaki üç-beş sokak ve kolaylıkla ulaşabildiğim yakın semtler dışında şöyle etraflıca dolaşmamışım. Haydi dedim, sokak keşfine. İncesu'ya doğru uzandım, asfaltın altındaki derelerden birinin ismi İncesu, Ankaralı olmayanlar için açıklama yapayım, semt ismini oradan alıyor. Buraya taşındığımız ilk zamanlar dere açıktan akardı incecik de olsa Kurtuluş Parkı'nın yanından Sıhhiye'ye doğru, sonra diğer dereler gibi o da yeraltına gömüldü ama tam kavşakta rutubetli, lağımsı kokusunu salıyor üstümüze, görünmesem de ben buradayım dercesine. İncesu'da hoşuma gidebilecek bir sokak aradım ve yokuşuna rağmen Dedeefendi'de karar kıldım. Yıllardır adım atmadığım bir sokak, oysa babamın bir arkadaşı otururdu yokuşun başlangıcında ve sık görüşür, hatta birlikte tatillere giderdik. İnanılmaz neşeli bir insandı, olayları öyle komik anlatırdı ki gülmekten yerlere yatardık. Şişe dibi gözlükleri vardı, uzun süre gözündeki bozukluğu kimse fark etmemiş, Karadenizli bir köylü çocuğu, herkes kendi derdinde, o zavallım da insanlar öyle görür sanmış. Neden sonra bir akrabası almış bunu İstanbul'a götürmüş, görmesindeki sıkıntının farkında. Köprünün üstünde numaralı gözlük satan bir seyyardan buna bir gözlük almış o yakını. Gözlüğü takıp İstanbul'u-artık ne kadar uygundu o gözlük, ne kadar net görebildi tartışılır-pırıl pırıl gördüğünde ağladığını anlatırdı ama öyle komik anlatırdı ki siz gülerdiniz. Genç denebilecek bir yaşta saçma sapan bir kazada vefat etti. Şehirlerarası bir yolculukta su kaynatan arabasını yolun sağına-ki yan taraf uçurum-çekip radyatör kapağını açtığında yüzünü yakan buhardan kaçmak için irkilince uçurumdan aşağı yuvarlanmış. Aklıma geldikçe içim acır.

Lafı uzattım, işte Dedeefendi'yi tırmanırken gözüm onların evini aradı ama heyhat yıllar hem apartmanın ismini unutturmuş, hem de kentsel dönüşüm belki de alıp götürmüş binayı. Sokak boyu her apartmanın bahçesinde birer ikişer ateş dikeni, yazın gülhatmi, baharda leylak, sonbahar-kış ateş dikeni, hilafsız her bahçede var. Henüz turuncu renkteler, kışın kıpkırmızı olacak ve yalnızca taksilerin renklendirdiği gri Ankara'yı kızıla boyayacak.

Bazen de üçü bir arada; ateş dikeni, deli incir ve hedera (orman sarmaşığı) sarmaş dolaş simbiyotik bir yaşam oluşturmuşlar. İnsanlardan daha iyi geçindiklerine eminim 😊 Ankara bahçeleri bazen cangıl gibi, bitkiler coşmuş, bakımsızlıktan yabanileşmiş.

"Yine bir gülnihal, aldı bu gönlümü" şarkısını terennüm ederek Dedeefendi'ye veda ediyor ve Aydoğmuş sokağa sapıyorum ama ateş dikenleri peşimi bırakmıyor. Gözüm sokağın karşısındaki fırına takılıyor. "Odun ateşinde simit" yazıyor camekanında, hiç dayanamam Ankara simidine, hele ki odun ateşinde, zaten öğle yemeği de yememişim, giriyorum fırına. Fırın değil mahzen adeta, fırıncı simidi getirmek için neredeyse bodruma iniyor ama simit de simit hani, ateş dikenlerine karşı odun ateşinde pişmiş simidi kemirmeye başlıyorum:

Çeşit çeşit sokağa girip çıkıyorum, her yerde kentsel ya da rantsal dönüşüm, eskiden kalmış apartmanların arasında parıldak ve modern bir tane yükseliyor her sokakta. Bir taşra kazasında komşu teyzelerin kabul gününe gitmiş kaymakam karısı gibi duruyor o yeni binalar. Öyle güzelleri var ki içlerinde insan yıkmaya kıyamaz, ferforje balkon demirlerine hayranım en çok, yenilerin janjanlı pleksiglas korkulukları uzaylı gibi. Biliyorum bıktınız benim eski apartman güzelleyip yenilerine çemkirmemden ama ne yapayım duygularım böyle ve günün birinde eminim benimkini de elimden alıp bu sevimsizlerden birini verecekler, hem de küçülterek.

Girdiğim sokakların çeşit çeşit isimleri var, bazıları sıradan, bazıları çok değişik, "Tevekküller Sokak"a dalıyorum ismini sevdiğim için, ciddi yokuşlu ara sokaklara açılıyor. Şaşıyorum bu dik merdivenlere ve yokuşlara, ben bu semti hiç tanımamışım sanki. 

Dönmeye karar verdiğimde telefonum 10 bin adıma yakın yürüdüğümü bildiriyor, protezleri kızdırmamak lazım diyerek dönüşe geçiyorum. Eve yaklaşırken eski arkadaşımın apartmanına bir göz atıyorum, balkon kapısı açık, üç-beş de çamaşır serili ama ortalarda kimse yok. Yine cesaret edemiyorum zili çalmaya ve devam ediyorum. Bir yürüyüş böyle bitiyor.

Dün boynumda ikamet eden birkaç siğil için kriyoterapi yaptırdım. Soğuk sıvı nitrojen püskürtüp dondurdular siğilleri, sonuç ne yönde olacak henüz bilmiyorum ama kazak giyerken ve kolye taktığımda takılıp kopma noktasına geldikleri çok oldu. Hem zaten kendim için bir şey istiyorsam namerdim, benim derdim kazaklarımın ve kolyelerimin mutluluğu 😂

Hafta sonunuz güzel geçsin...