HER SONBAHAR GELİŞİNDE, SARI SARI YAPRAKLARLA...

"Keyif Evi" sonunda bitti. Ben de güne kendime Öğretmenler Günü hediyesi olarak aldığım yeni kitabımla, David Boratav'ın "Beyoğlu'nda Fısıltılar" romanıyla başladım. Kitabın yanında gördüğünüz mavi renkli kokoş örümcek hanımın adı "Halime", o da kızkardeşin hediyesi. Bir de pembe güneş gözlüğü var ki görmeye değer, takınca çıtır mı çıtır oluyor. Yakında kendisine bir "Sosyeteye takdim partisi" düzenleyeceğiz :)

Dün Ankara'da sıkı yağmur vardı, buna rağmen ben yine attım kendimi sokaklara. İlk kez yağmurda yürümekten bu kadar zevk aldım ve tuhaftır ki ilk kez sonbaharı bu kadar keyifle karşılayıp izlemeye doyamıyorum. Yağmur dallarda son demlerini yaşayan yaprakların çoğunu toprakla buluşturmuştu. Ankara sokakları güz renklerine bürünmüş, bozkıra özgü o boz görüntüsü kaybolmuş adeta iyi bir estetik cerrah elinden çıkmış geçkin kadın gibi tazelenip güzelleşmişti.

Kimi ağaçlar sapsarı olmuşlardı, ilginçtir ki yanlarından her geçişte limon yemişcesine ferahlamış hissediyorum kendimi. Gözlemlediğime göre dökülmeden önce kavak yaprakları tam sararıyor, bir de asmalar. Meşe yaprakları kahverengimsi bir renk alıyor ama görünümleri çok estetik oluyor. Ankara'nın ortasında yeşil bir vaha gibi kalan Saraçoğlu Mahallesi'nin sokakları meşe yapraklarından bir yorganla örtülmüş.

Kumrular Caddesi'nin kadim çınarları da kaldırımlara konfeti gibi yağdırmış el ayasına benzeyen yapraklarını. Ankara'nın simgesi, benim sevgili ağacım atkestaneleri ise kocaman yapraklarını rengarenk bir ressam paletine çevirmiş göze, gönle şenlik olsun diye.

Kısacası yağmur bugün sonbahara ve Ankara'ya çok yakışmış.

Bu fotoğrafsa Salı akşamı çekildi. Kim demiş Ankara'nın en güzel yanı İstanbul'a dönüşüdür diye. İstanbul'un güzelliğine lafım yok ama Yahya Kemal sağ olsaydı da, bizim şehrimizi bir de bu sonbaharda görebilseydi keşke...

Not: Öğretmenler Günü kutlamalarınız, beni duygulandıran güzel sözleriniz için bir kez daha teşekkür ediyorum, iyi ki varsınız.