VE YOLCULUK BİTER

Sabah biniyorum Marmaris'e giden minibüse. Kalkış saatini beklerken ilginç birşey oluyor. Datça'ya gelirken Zero'ya okuması için kendi kitaplarımdan 3 tanesini getirmiştim, aramızda bir çeşit kitap takas kardeşliği mevcut. 2 ilk baskı Ayla Kutlu ve bir Hasan Ali Toptaş romanından oluşan üç kitabı bazı ıvır zıvırla birlikte bir poşete koymuş ve oturduğum koltuğun üstündeki rafa yerleştirmiştim. Datça'ya vardığımızda minibüsten inerken poşeti unuttuğumu farketmiş ve diğer insanları bekletmemek için aceleyle çekip almıştım durduğu yerden. Kitapları vermek istediğimde sadece tek bir Ayla Kutlu kitabı çıktı poşetten, diğerleri sırrolmuştu. Neyse yazıhaneye telefon edip baktırdık ve bulduklarını, ertesi gün uğrayıp almamızı söylediler, sevindik. Lakin ertesi gün uğradığımızda elimize verilen sadece Hasan Ali Toptaş'ın romanıydı, başka birşey bulamadıklarını söylediler. Ben önemsemedim ama Zero üzüldü bana ait bir ilk baskının kaybolmasına. İşte dönüş için minibüsün hareket etmesine ramak kala şeytan dürttü, kalkıp üst rafa baktım. Tanrı sevindirmek istediği kuluna kitabını kaybettirip sonra tekrar buldururmuş hesabı benim "Kadın Destanı" rafın dibinde uyuklamaktaydı. Onca minibüsün içinde beni getirene denk gelmem ve son anda kitabı bulmam Datça'nın bana yaptığı veda kıyağı oldu. Kitabı Zero'ya teslim edip el sallayarak ayrıldım bu güzel kentten.

 

Marmaris'e geldiğimde Datça'ya giderken 2 tane bıraktığım liliumun üçlediğini gördüm. Eve dönmeden bana son bir kıyak da o yaptı sağolsun.  Gün boyu yarı güneşli yarı bulanık bir hava yaşandı Marmaris'te, neyse ki yağmur yağdırarak akşamki düğünün tadını kaçırmadı.

Cumartesi akşamı bu gezinin amaçlarından biri olan düğüne katılma zamanı gelmişti. Blog sayesinde tanıyıp sevdiğim, kızkardeş yerine koyduğum sevgili "Ness'in Kelebekleri"nin düğünü küçük çaplı bir blog toplantısına dönüştü desem yalan olmaz. Gelin hanımın ablası olan "Buğday Tanesi", blogumu ilk açtığımda takipçim olan ve zamanla tanışıp abla-kardeş konumuna geldiğimiz bir insandı, zaten kardeşini de onun sayesinde tanımıştım. Çok güzel bir gelin olmuştu Nesrin, dilerim ömür boyu sürer mutluluğu. Bu düğünün bir diğer güzel yanı ise yine blog aracılığıyla tanıştığım Sünter ve Ayci ile yüzyüze görüşebilme imkanını sağlaması oldu. Hep söylüyorum, bu blog karşıma  çoğunlukla şahane insanlar çıkardı, hayatımı zenginleştirdi, ne mutlu bana...

Düğünün ertesi sabahı Abbas yolcu halidir aşağıdaki görüntü:

 

Leylak rengi valizim ve ben yolculuğa hazırız. Çam havasından son bir nefes çekip otogara yollanıyoruz, vedalaşma ve otobüsteki yerime yerleşme derken ayrılıyoruz Marmaris'ten. Dalaman'a kadar yayıldığım iki kişilik koltuk orada doluyor ve yanıma kesintisiz konuşan bir kadın biniyor. Geri kalan 4 saat boyunca hayat hikayesinin detaylarını dinliyor ve tepe sersemi olarak iniyorum Antalya'ya. Hoşgeldim evime, ufukta Ankara'ya doğru görünen yeni bir yolculuk öncesi bir küçük ara bu...

Seyahat detaylarımı okumaya sabırla katlandığınız için teşekkürler ama okumasanız da yazacaktım açıkcası, burası benim not defterim :)