KONSERDEKİ GÖZYAŞLARI

 

Dün akşam koluma 20 yaşımı taktım ve birlikte ölüm yıldönümü nedeniyle Cem Karaca anısına düzenlenen konseri izlemeye gittik. İlk tınıları duyduğum anda ben boyut değiştirmiştim bile:

"Dedim Emrah nedir oy

Dedi kulumdur

Dedim satar mısın

Söyledi yok yok yok YOOOK"

Ortaokula yeni başladığım, ergenlik şaşkınlığını yaşadığım, Tina Dergisi'nin içine düştüğüm yıllardı. Son sayfalardaki müzik bölümünde bulmuştum sözlerini ve ezberleyip evi "Yok, yok, yok, yoook" nağmeleriyle inletmeye başlamıştım ki ardından daha güzeli geldi; "Resimdeki Gözyaşları":

"Bir gün belki hayattan, 

geçmişteki günlerden

Bir teselli ararsın

Bak o zaman resmime

Gör akan o yaşları

Dinmeyen, heyneyney neneney"

"Yok yok" diye çığrınmaktan vazgeçmiş "Heyneyney neney" diye geziniyordum artık evin içinde, sonra da "Cevap veremez ama/Ağlar yalnızlığınaaa" diye firaklı bir çığlık atıyordum.

Lise yıllarında "Dadaloğlu" takılmıştı dilimize, artık "Tina" değil "Hey" dergisi okuyorduk:

"Belimizde kılıcımız kirmani

Taşı deler mızrağımın temreni

Hakkımızda devlet etmiş fermanı

Ferman padişahın, dağlar bizimdir

Dağlar bizimdir hey!"

Saçlar uzun, paçalar bol, kemerler kocaman metal tokalı, gömlekler desenli, yakalar sivri idi. Etrafta Cem Karaca ve Barış Manço taklidi delikanlılar kol geziyordu. O hengamede üniversiteye başladık. "Karnı Büyük Koca Dünya"yı söylerken "Namus Belası" dolandı dilimize. Sonra "Dervişan" kuruldu ve unutulmaz "Tamirci Çırağı" çıktı piyasaya:

"Ustam geldi, sırtıma vurdu

Unut dedi romanları

İşçisin sen işçi kal

Giy dedi tulumları"

Dönemin siyasal ortamına cuk oturmuştu. Amerikan pazarından binbir güçlükle bulduğumuz bluejeanlarımız bacağımızda, özenip aldığımız postallarımız ayağımızda, sırtımızda taklit bir parka, "işçisin sen işçi kal" diye avaz avaz bağırıyorduk. Ülkenin son iyi niyetli ve bilinçli kuşağıydık galiba:) İşte o zaman dinledim ilk kez sahnede Cem Karaca'yı. Şimdi yerinde yeller esen Dedeman Sineması'nda, upuzun bir kuyruğun ucunda saatlerce bekleyerek ve salondaki yerimizi aldığımızda tüm şarkılara çılgınca eşlik ederek:

"İlyas, Temel, Süreyya, Hatçe, Ümmü, Gülizar

Bir yastığa baş koyar, bir tetiğe basarlar

Kavganın haklı olanı erkek dişi bilmiyor

Bütün halk birlik olmazsa kavga haklı olmuyor"

Sonrası zor günlerdi, herkes için. Cem Karaca yurt dışına çıktı, uzun süre dönmedi. Türkiye Özal'lı yılların rehavetine geçtiğinde geri geldi ülkeye. "Kahya Yahya", "Gülhane", "Raptiye Rap Rap" gibi şarkıları yine dillere dolandı. Ama benim Cem'im ve benim şarkılarım 80 öncesinde kalmıştı. Dün Antalya Senfoni Orkestrası'nın eşlik ettiği "Cem'niyet" grubunu ve bu grupta bateri çalan eski Dervişan elemanları  Sefa Ulaştır'la bas gitarist Murat Töz'ü ve sesi Cem Karaca'ya çok benzeyen solist Devrim Altanay'ı dinlerken ben gitmiştim. O koltukta yirmi yaşındaki, dal gibi, saçları beline uzanan, İspanyol paça pantolonlu, umut dolu kız oturuyordu, zaman zaman gözyaşlarını tutamayan. Eminim benimle birlikte şarkılara eşlik eden ve çoğunluğu 40 yaş üstü dinleyiciler de o anda salonda değillerdi. Yerlerini ilk gençliklerine terketmişlerdi...