NE VAR-NE YOK

32 kısım tekmili birden İstanbul yazıları bitti şükür, cümleten geçmiş olsun. Şimdi gerçek hayata dönme zamanıdır. Geleli 6 gün olacak neredeyse bende bir uyuşukluk, bir keyifsizlik, bir atalet hali ki demeyin gitsin. Bütün enerjimi İstanbul'da bırakmış gibiyim. Yol yorgunluğu, hava değişikliği, üşütme ya da her ne ise çeksin gitsin artık yahu kendime yakıştıramıyorum bu eylemsizlik durumunu. 

Geldim geleli elime yegane kitabı bugün aldım. Herbişeyden kardeşim Atalet'in armağanı "Dostluk Hüznü Paylaşmaktır". Yok böyle güzel bir kitap ismi, sadece adı için bile okunur. Bir dostla hüznü paylaşmak neşeyi paylaşmaktan da daha önemli ve özeldir kanımca. Yine de diyorum ki hüznü değil hep sevinçleri paylaşalım. Atalet'in işaret parmaklı ayraçla benim için gösterdiği öyküyü okudum ilkin: "Fotoğraflı Kadın". Depresif ve hüzünlü bir öykü gerçekten. Sonra kitaba adını veren ilk öyküye geçtim, bir balığın ağzından hüzünlü bir kadını anlatıyor "Dostluk Hüznü Paylaşmaktır". Lale'nin işaretlendiği öyküye henüz başlayamadım, sırayla okuyup gideceğim herbişeyden kardeşimi ve onunla geçirdiğimiz keyifli günü anarak.

Boğazım ağrıyor, ıhlamur içmeye başlayıp sezonu açtım. Üstüne de dondurma yedim. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu değil mi, öyle işte, bu da benim garipliğim olsun.

Bitişik ve karşı komşum kışlık kurutma faaliyetine başlamışlar ben yokken. Yandaki dolma biber asmış balkona dizi dizi, kızarmışlar, toplanıp kaldırılması yakındır. Karşıdaki ise kışlık çamaşır kurutuyor muhtemelen. Zira 5 gün önce astığı çamaşırlar hala balkonda. Güneşten kuruyup dağılması yakındır, kaç gündür her balkona çıkışta tanışma şerefine bile ermediğim komşunun donlarını görmekten usanmış bulunuyorum.

TV kanallarından birinde abuk ötesi bir tartışma programı var, fenalık geçirmek üzereyim. En iyisi elime kitabımı alıp yatmaya gitmek. Haydi kalın sağlıcakla...