İSTANBUL, İSTANBUL 2

Uyarı: Söylemedi demeyin, kendisi çok fotoğraflı bir post olacaktır, tıklayın ki büyüsünler:)

Sabah erkenden çıktık yola ve ilk olarak Kadıköy'de gülen yüzü, bayıldığım ışıltılı gözleri ile hayalimdekinin tıpkısı olan Zerocum'la buluştuk. Bindik ne yazık ki yandan çarklı olmayan ada vapuruna ve martılar eşliğinde geride bıraktık İstanbul kıyılarını. Vapur koğuş gibiydi; yan gelip yatanlar, gürültüye rağmen derin derin uyuyanlar, çantalarını, paketlerini yere değil oturma bölümlerine itinayla yerleştirip başka insanların sıkış-tepiş oturmasına neden olan egosu şişkin, aldırmasız insanlar, öpüşenler, cilveleşenler, sohbet için ortam arayanlar, garip şeyler pazarlamaya çalışan çoğu Arap kökenli kadınlar, adamlar. Kısacası tam bana göre, her birinden bir öykü çıkar az sıksan ama yanımda Lale ve Zero varken başka öykü aramaya ne hacet, muhabbeti koyultmuşuz ki değme keyfimize. Kınalıada'ya nasıl geldik anlamadık.

 

Vapur Kınalı yolcularını indirirken ben fotoğraf çekme eylemimi tamamlayıp martılarla cilveleştim sonra da ver elini Burgazada.

İskelede bizi Makbulemin terzisi, çok tatlı bir kadın bekliyordu, biz de Makbule ile birlikte sarıldık zaten ona. Kim demiş  ilk kez görüşüyoruz diye, önceki yaşamlarda biryerlerde zaten dostmuşuz belli ki. Sonra bir yorgunluk kahvesi için oturduk kıyıdaki cafelerden birine yukarıdaki manzaraya karşı. Fazla laubali genç garson bile kaçıramadı tadımızı, "annemin tatlısı" diye önümüze koyduğu eklerleri ev yapımı niyetine yiyip çektiği fotoğrafın yamuk çıkmasına bile aldırmadık. 

 

Sahilde kısa bir turun ardından Lale'nin  öksürüğünü takip ederek faytonların yerini bulduk, at ifrazatı arkadaşa alerji yaptığı için onu yön tayininde kullanmamız uygundu doğal olarak:)) Sonra da çıkıdık çukuduk ver elini Kalpazankaya. Dantel gibi köşkleri, yemyeşil bahçeleri, ağaçların arasından görünüp kaybolan denizi gezimize fon yaparak ulaştık çamların gölgelediği Kalpazankaya'ya. "Adanın yeşil çamları aşkımıza yer olsun/Ne çare ayırdı felek kalplerimiz bir olsun" şarkısı dilimde, Sait Faik'in anısı gönlümde aşağıdaki masalardan birine yerleştik.

Biz tabaktakileri birtakım sıvılar ve maviyle yeşilin birbirine karıştığı manzara eşliğinde bünyeye dahil ederken aşağıdaki şirinler de ekmek kırıntılarımıza ortak olmak için diziliverdiler parmaklığın üstüne.

Hava güzel, deniz güzel, güneş güzel, ada güzel, ortam güzel, sohbet güzel, dostluk güzel; bir insan evladı daha ne ister ki yaradandan sağlığı da yerindeyse. Saatler su gibi aktı, bolca güldük, bazen hüzünlendik, o sofrada olanları artık hiç yiyip içemeyecek sevdiklerimizi andık, kısacası zaman nasıl geçti bilemedik.

 

Kalpazankaya'yı sol yanımıza bu manzarayı alarak geride bıraktık, Lale ilk  hırka unutma eylemini gerçekleştirip geri dönerken biz tıkır mıkır inmeye başlamıştık bile yokuş aşağı.

 

İlk molayı Burgazada Öğretmenevi'nde verdik bir çay içimi süresince. Bina güzel, manzara güzel, sohbet güzel, çay kötüydü. Olsun, önemsemedik, dinlenince yola devam ettik. 

Lale öksürmeye başladıktan kısa bir süre sonra ilkin nal tıkırtısı duyuluyor sonra da fayton görünüyordu. Şaşmaz bir pusula yani:)

 

Hangi eve bakıp hangi detayı fotoğraflayacağımızı şaşırdık. Sait Faik'in evinin izini sürüp bulduk o bir zamanlar kremalı pastaya benzeyen bembeyaz evi ama ne yazık ki çok bakımsızdı ve kapalıydı. Yakın bir zamanda açılmayacağı da kesin, sahilde bir adalıdan öğrendiğimize göre ihtilaflı bir durum varmış, o nedenle restorasyon bitirilip açılamıyormuş. Kapısının önünden bir selam çakıp devam ettik yolumuza.

 

Başka güzel evler, başka doyumsuz manzaralar geçtik. Herbirine ayrı ayrı bakıp fotoğraf çekerken de vapuru kaçırdık. Çaresiz epeyce geç bir saattekini beklemek zorunda kaldık ama iyi de oldu.

 

Güneş batarken yerleştiğimiz küçük çay bahçesinde mehtabı da seyrediverdik böylece. Bu seferki garsonumuz şirin ama beceriksiz çıktı. Karmakarışık, karışık ve kar olarak nitelediğimiz tostlarımızı yanlış taksim ederek karmakarışığın da ötesine geçti ama üşüdüğümüzde getirdiği pembe şallarla kendini affettirdi. Ayın ışığı sulara düşerken terkettik Burgazada'yı. 

Bitmedi...