BALKONDA SON DURUM: KUŞLAR, ÇİÇEKLER, ÇOCUKLAR

Az evvel girdim balkondan içeri, Çiçek hanımın sağlığını kontrol için çıkmıştım. Çiçek hanım çıtırtıdan ürkmesini saymazsak iyi, kardeşinin yumurtası henüz çatlamadı lakin anne kayıp. Gülbahar Hatun dün öğlenden beri ortalarda yok. Yeni doğmuş kızının saçının tepesine fotoğrafta gördüğünüz üzere fıskıye modeli bir kuyruk yapıp çekmiş gitmiş, diğer yumurta çatlamamış daha umurunda mı? Ben size demiştim bu kuş kısmının gözü oynaşta oluyor diye, buyrun işte bahar başına vurdu, annelik falan üç günmüş. Bıraktı cami avlusuna, pardon Leylağın saksısına yavruyu, kaçtı yeni sevgilisiyle. İnsan bari bir not yazar ayıp olmasın diye "Yavrum sizlere emanet, ben elimde olmayan sebeplerle gidiyorum" mealinde. İyi hoş da nasıl besleyeceğiz bu garibanı, henüz çok minik. Ölürse çok üzüleceğim ama yapacak birşey yok. Bekleyelim bakalım belki nedamet getirip geri döner oynak Gülbahar Hatun.

Hava çok sıcak bugün. Uzaktaki dağların tepesindeki karlara inat dayandığım balkon demirleri ellerimi yaktı. Sokaktan ikiz oldukları anlaşılan bebeklerin ayrı ayrı yatırıldığı çocuk arabalarını sürerek genç bir çift geçti, arkalarından da 3-4 yaşlarında tombalak bir oğlan çocuğu. Çocuğun da onlara ait olduğunu anlamam biraz vakit aldı, zira çift arkasına bakmadan yolun ortasından yürümekteydi. Ufaklık bizim evin önünde dikili sarı papatyaların yanına gelince çiçek açmış papatyalardan üçünü kopardı, dördüncüyü koparamadı. Papatya ile arasında sıkı bir güç savaşı oldu, neredeyse kökünden sökmek üzere iken pes edip "Anneee" diye bağırarak iki apartman ötedeki bir evin kapısından giren anasının ardından koşturdu. Buraya kadar iyiydi de giderken kopardığı papatyaları da fırlatmadı mı sokağın ortasına işte ossaat kan beynime çıktı. Çocuğa değil de anasına çemkirmek istedim, şimdi orada narin narin süzülmekte olan çiçeklerin günahı neydi? Be çocuğum, kopardın madem götür annene sun da, ikizlerden sonra dama atılan pabucun tekrar ayağına girsin. "A leylak, iki papatyanın cimriliğini mi yapıyorsun" diyeceksiniz ama benim derdim papatyanın kopuşu değil ziyan edilişi, bir canlıyı bu kadar önemsemiyorsa ilerde nasıl bir yetişkin olur acaba, onun derdindeyim. Neyse sıcak başıma vurdu galiba el kadar çocukla felsefe yapasım geldi. Ya da demindenberi CD'de hep annemin sevdiği şarkılar çalıyor, ondan ötürü ruhum daraldı.

Bu gördüğünüz "Ağaç Minesi", Antalya'da her mevsim en çok karşınıza çıkan çiçek budur. Pembesi, beyazı, kırmızısı, turuncusu, ebrulisi hasılı envai çeşit rengi vardır, aynı dalda farklı renklerde de açabilir. Yıllar önce Antalya'ya kampa gelmiştik, çiçeklere çok düşkün olan anneannem bundan bir dal koparmış ve Ankara'ya gidince bir tenekeye dikmişti. Çiçek coştu, coştu, adeta ağaç oldu. Anneannem öldüğünde evi kiraya vermek için boşaltırken kapıdan çıkaramamış öylece balkonda bırakmıştık. Her gördüğümde anneannemi hatırlatır bana.

Şimdi izninizle bu sıcak Pazar gününü değerlendirmek üzere yürüyüşe gidiyorum. Yeni fotoğraflar ve izlenimlerle dönerim. Sevgiyle kalın...