İKİ DİL BİR BAVULA SIĞAR MI?

Bugünün Pazar olması yeterince sevimsiz birşey değilmiş gibi üstüne bir de soğuk ve karanlık hava eklenince tadından yenmez oldu vaziyet. Geç kalktım, bilgisayar başında oyalandım, iki makine dolusu çamaşır yıkayıp hala alışamadığım kurutma teline söylene söylene astım ve uzun zamandır izlemek istediğim filmi sürdüm DVD playera. "İki Dil Bir Bavul"u şehir dışında bulunduğum için geç dahil olduğum Altın Portakal Festivali sırasında denk getirip izleyememiştim. Vizyona girdiğinde ise Antalya sinemalarına gelmedi, etraftan çok övgü duyunca mutlaka izlemem gerektiğini düşünüp DVD'sini edindim, bir haftadır bekliyordu, bugüne kısmetmiş.

Gerçekten aldığı övgüleri hakediyormuş; hem öğretmen Emre Aydın, hem de öğrencileri, hele de Zilkif. Çoğumuzun zaten bildiği gerçekleri sıcacık, insancıl bir yaklaşımla bir kez daha sunuyordu bize. O gözleri parlayan kirloş çocuklar kameradan hiç etkilenmeden bu kadar ustaca oynamayı nasıl becerdiler acaba? Belki de cevap bu, oynamayıp yaşadıkları için. Her daraldığında annesini telefonla arayan öğretmen oğlumu hatırlattı bana. O koşullarda bile saçlarına gösterdiği özen gülümsetti. Belgesel nitelikli olduğu için müziği yoktu filmin, onun yerini doğal bir ezgi almıştı: sürekli sümükleri akan çocukların burun çekme sesi. Yanımızda, yöremizde onlarca oyuncakla, envai çeşit yiyecekle mutlu edemediğimiz çocuklara inat plastik bir kalemtraşın bir çocuğu nasıl sevindirdiğini, karpuz ve kuru ekmeğin nasıl iştahla yendiğini görmek içimi acıttı. Hasılı ne desem boş, siz izleyin bu filmi, izleyin seveceksiniz.

Ben de gidip geçen gün arkadaşımda yediğim enfes portakallı keki pişireyim, sonra da yeni başladığım kitabım "Rita"ya devam ederim kaldığım yerden. Kadınlar hamamındaki kurnalardan birinin solundaki fayans dile gelmiş, görüp duyduklarını anlatıyordu. Bir fayansla dedikodu yapma imkanı bulmuşum, kaçar mı? Haydi marş marş o zaman...