KAHVE, AKASYALAR, BEJ RENGİ ÇORAP, KOMŞUNUN BALKONU VS VS...

Sıkıldım sabah, odanın sıcağından da kaçmak istedim. Baktım balkon esintili, kendime bir fincan nescafe yaptım, yanına da dün kızkardeşle "Ankara'nın Markaları" projesi kapsamında sahibiyle söyleşi yapmak için gittiğimiz Flamingo Pastanesinden aldığım muhteşem lezzetteki İstanbul gevreklerinden bir tane koydum, yeni başladığım "Dullar Kasabasından Masallar" kitabımı da alıp yerleştim kendini bahçe sanan balkondaki koltuğa. Aslında elimde Vedat Türkali'nin son kitabı vardı; "Yalancı Tanıklar Kahvesi". Ama o kadar zor ilerliyordu ve kahramanları bana o kadar sevimsiz geldi ki yarım bıraktım. Belki ilerde geri dönerim ama Vedat Türkali'nin "Mavi Karanlık"tan sonra yazdığı kitapların hiçbirini aman aman bayılarak okumadım.

Kahveme süt eklerken hiç sevmediğim bir dizi olan "Bir İstanbul Masalı"nı hatırladım. Şimdi adını çıkaramadığım, başroldeki şımarık, hüzün böcüsü kız ile eşi rolündeki Mehmet Aslantuğ'un bir diyaloğu çok hoş gelmişti bana, dizinin izlediğim ender bölümlerinden biriydi. Koca karısına kahve yapıyor, sonra da süt isteyip istemediğini soruyordu, "Çok az" diyordu hüzün böcüsü, "Yanii" diyordu sabır küpü koca, "Fincanın içine bulut düşmüş gibi". İşte bu betimlemeye bayılmıştım. Ne zaman kahveme süt eklesem o görünüverip kaybolan bulut görüntüsüne gülümserim. Demek ki neymiş, bazen sevilmeyen şeylerden de güzel kazanımlar elde edilebilirmiş.

Neyse, kahve, kitap ve kendim konuşlanıyoruz balkona. Yaz nedeniyle geçici olarak bulunduğum babaevim işlek bir caddenin üstünde; vızır vızır trafik, egsoz dumanı ve gürültü balkon sefasının tadını kaçırabilir ama iki yanlı öyle güzel akasya ağaçları var ki onlar dayanılır kılıyor gürültüyü de, yoğun trafiği de. Yılda iki defa çiçeklenen değişik bir tür akasya bunlar, bu eve taşındığımızda ne boyuttaydılar hatırlamıyorum ama şimdi çoğu apartmanların boyunu aştı. Gümrah yaprakları ve gözalıcı yeşillikleriyle içimi açıyorlar. Kahvemi içerken seyre dalıyorum onları ama o ne, sol çaprazımdaki akasyanın tepesinde bej rengi bir erkek çorabı. Aslında o kadar kirlenmiş ki eskiden bejmiş demek gerekli. Ön balkonlara çamaşır asılmadığına göre çok rüzgarlı bir havada uçup gelmiş olmalı, muhtemelen kıştan kalma. Takılıyorum çoraba, normalde çok titiz biri değilim ama aykırı yerde duran eşyalar rahatsız eder beni. Yapılacak birşey yok, çorabı oradan almam mümkün değil. Gelgelelim artık elimdeki kitaba da konsantre olmam mümkün değil. İkide bir çoraba bakıyorum. Ancak sonbaharda yapraklar dökülürken düşebilir belki, o zamana kadar gözüm üstünde olacak.

Dikkatimi dağıtmak için karşı komşunun balkonuna odaklanıyorum. Camla kapatılmış o balkonda insanı bir hafta oyalayacak malzeme var, en olmayacak şeyler, mesela bir disco topu. Hem arasıra geceleri ışıklandırılan bir disco topu. İşte o zaman mahalle pek şenlikli oluyor. İki yandaki apartmanların üstüne renk renk yıldızlar yağıyor. Ha bir de ışıklı borulardan yapılmış, içiçe geçmiş bir kalp var, onu da Sevgililer Günü'nde yakıyor hanım, özel günleri atlamıyoruz yani. Sonra renk renk, çeşit çeşit rüzgar çanı var, balkonun tavanından hevenk halinde sarkıyorlar. Rüzgar çanlarının altında iki tane kocaman porselen bebek kendilerine tahsis edilmiş sandalyelerde süzülüyorlar, onlara saksıların içine dikilmiş devasa kelebekler ve ayçiçekleri eşlik ediyor. Balkonun diğer tarafı ise mutfağa sığmayan aletlerle dolu, hiçbirinin kullanıldığına şahit olmadım, bunlar yedekler galiba; semaver, fritöz, robot, mikrodalga fırın, elektrikli çaydanlık vs vs. Yoruyor beni balkon, tekrar çoraba dönüyorum, kıpırtısız duruyor akasya yapraklarının üstünde.

Caddenin karşısında bir kız yurdu var, altında dükkanlar olan. Sırasıyla oto yedek parçacısı, Adıyaman çiğköftecisi, K. şehri Yardımlaşma Derneği ve bir çiçekçi. İlk üç dükkanın önüne kadife çiçekleriyle tarhlar yapılmışken çiçekçinin önü kupkuru beton. İçerdekilerden bıktım, bir de dışardakilerle uğraşmayım diye düşünüyor galiba. İlk dükkanın, yedek parçacının kapısına bir masa atılmış etrafında 4 kişi, iştahla masadaki ekmekten kocaman lokmalar kopararak önlerindeki sahanın içinde menemen olduğunu tahmin ettiğim birşeye batırıp yiyorlar. Bir süre onları izliyor ve yine çoraba dönüyorum ki telefon çalıyor. Arkadaşım çiğbörek yapmış, beni çağırıyor. Çoraptan kurtulmanın zamanıdır, kalkıp hazırlanmalı...