DEĞİRMENLERE KARŞI BİR YALNIZ AĞAÇ

Bu benim zeytin ağacım; Datça girişinde, Kızlan Köyü'ndeki eski yel değirmenlerinin tam karşısında. 3 yıl önce bir bahar günü gördüm onu ve gördüğüm an büyülendim. Hangisine bakacağımı şaşırdım; arkada kunt yapıları, doyumsuz güzellikteki silindirik formları, taş gövdeleri, rüzgara açılmış kanatları ile baktıkça bakılası değirmenler, önde ağaçların bilgesi, durmuş oturmuş, başı dik zeytin ağaçları ve ayağınızı bastığınız her santimetre karede papatyalar, gelincikler. Benim zeytin ağacım hepsinden uzakta, ayrıksı ve gururlu değirmenlere bakıyordu. O bir Don Kişot'tu. Değirmenlere meydan okuyan yürekli bir şövalye. 'Benim" dedim, "Bu zeytin ağacı benim, sahibi kim olursa olsun yüreğimin içinde benim" Kalbimin birazı zeytin ağacının yanında, zeytin ağacının fotoğrafı makinemde ayaklarım geri geri giderek ayrıldım ordan. 3 yıldır yukarıdaki fotoğraf çerçeve içinde, çalışma masamın üstünde asılı. Baktıkça yaşama sevinci ve enerji veriyor bana.

Geçen yıl yine Datça'ya düştü yolum. Değirmenlerin orda indim arabadan. Ağacım beni bekliyordu, biraz daha gelişmiş, dal budak salmış, gövdesi kalınlaşmış. Sarıldık, hasret giderdik. Ben inanıyorum ki o da uzaklarda kendisini seven birinin olduğunu biliyor ve o toprağa bağlı olduğu, ben de yaşadığım sürece birbirimize güzel duygular aktaracağız. O değirmenlere karşı bir yalnız zeytin ağacı ama benim hep yanında olduğumun farkında...