KOT ÇANTA

Ve Leylak Dalı uzun bir aradan sonra dikiş makinesinin başına oturup bir çanta dikti. Biraz sıkıntıdan gerçekleşti bu eylem. Evimden uzakta olmanın getirdiği bir emanet yaşama duygusu içimi sıkıyor, yaşadığım yer ilkgençliğimin geçtiği baba evim olsa da, eşim ve oğlum yanımda olsa da insan evinde özüne dönüyor galiba. Alıştığım eşyalar, alıştığım odalar, alıştığım ışık, alıştığım çevre yok, bu da benim gibi alışkanlıklarına bağlı birini huzursuz ediyor doğal olarak. Ama Antalya'nın cehennemî yazından kaçmak ve oğlumun yanında olmak için bir süre daha uzak kalacağız evden. Okumak, gezmek, bilgisayar bir yere kadar oyaladı, değişik birşey yapayım dedim ve oğlumun giymediği bir kot pantolonunu mülkiyetime geçirdim. Kafamda modeli oluşturdum, gerekli malzemeleri aldım ve açtım annemin 55 yıllık emektar dikiş makinesini.

İlk hissettiğim şaşkınlık oldu, bu makineye oturmayalı o kadar uzun bir zaman olmuş ki, gördüğüm şey yabancı geldi bir an bana. İpliği nerelerden geçireceğimi şaşırdım. Makinenin tabla

sına ta benim çocukluğumda yapıştırılmış yandaki "Kaplan terbiyecisi kadın" çıkartmasını görünce eski bir dostu görmüş kadar heyecanlandım. Halbuki neler neler diktim ben bu makinede, annemden görerek, tamamen doğaçlama bir şekilde. Burda dergilerinin de yardımıyla çeşit çeşit giysi, kendime, anneme, kızkardeşe. Ama ellerimdeki, "Carpal Tunnel Sendrom"un yarattığı uyuşma nedeniyle dikiş dikmekten vazgeçtiğim gibi en basit ev işleri bile beni zorlar olmuştu. O yüzden bu çanta çok uzun zamandır diktiğim ilk şey olma şerefine erişti.
Çantanın gövdesi pantolonun paça kısmından, arka cepleri sökerek astarının kumaşıyla süsleme yaptım, üzerine de astarın desenine uygun renk renk düğmeler diktim. En çok düğme dikerken zorlandı ellerim. Çok fazla uyuştu, o yüzden 1-2 gün ara verdim dikiş işine.

Astarı yerleştirmeden önce çantanın tabanına, dik durması için mantar ve mukavvayı yapıştırıp kot kumaşıyla kaplayarak destek yaptım. Sonra da cepleri dikip hazırladığım astarı yerleştirdim.

Son olarak saplarını yapıp tamamladım. Ben beğendim şahsen eserimi ve de sevdim bu işi. Biraz daha koyu renk bir kot pantolon daha mevcut elimde, o da sırasını bekliyor.

Dikiş makinesiyle bu kadar yakın plan çalışınca haliyle annemi andım durdum sürekli. Bu şiir onun için, umarım gittiği yerde sesimi duyuyordur:

Öyle özledim ki seni
Kurşun dökülür gibi suya
Dibe çöktüm

Sesi uçtu yüreğimin
Yüzümde birden

Rüzgar boşluğu

Akıyor toprağa gün
İncecikten kan gibi
Siner yüzün
Akşamıma

Özer ARABUL