HAFTALIK / 2 HAZİRAN

Hareketli bir hafta geçirdim, aslında daha önce de yazmak istedim ama bu aralar Carpal Tunnel Sendrom'um da atakta, sol elimin parmakları pek uyuşuk, hayata katılmayı reddediyor, klavye kendilerini fazlasıyla zorladığı için biraz bekleyelim dedik. Biraz hafiflemekle birlikte hâlâ yazım dünyasına adapte olmakta çekimser kendisi, örneğin şu an sol el orta parmak tuşlara dokunmamak için ısrarcı 😃 Esasen dün hem CTS, hem de sağ omuzdaki yırtık için doktora gittim. Yırtık konusu bu aralar biraz yatıştı, yoğun ağrı kalmadı, doktor da onayladı, fizik tedaviye de gerek görmedi şimdilik, sevindim inanın, çünkü bıktım, usandım fiziğinden de, kimyasından da. CTS için de pazartesi günü randevu aldım, EMG çekilecek. Bu yıl kollarım bacaklarımı kıskandığı için sürekli sorun çıkarıyor ama şımarıklıklarına prim vermemekte kararlıyım. Ağrılarına isim de vermeyeceğim, zira isim verince evlat edindim sanıp ebediyen yapışıyorlar üstüme. Ağrı, o kadar, başka isim yok 😃

Geçen hafta babamı ve annemi ziyarete gittik mezarlığa. 16 yıl arayla ayrıldıkları için dünyadan aynı mezarlıkta olmalarına rağmen birbirlerinden hayli uzaktalar. Annem anneannemin koynuna konduğu için şehre daha yakın olan bölümde ve oldukça yeşil bir alanda. Başuçlarına anneannemin ölümü sonrası dikilen çam bile devasa boyutlara ulaşmış. Geçen yıl babamı defnettiğimiz bölge ise yeni açılmıştı, beton bloklar dip dibe yerleştirilmiş, cenazeler içlerindeki kazılmış bölüme yerleştirilip kapatılıyordu. Etrafı bomboştu, bu yıl inanamadım, babamın kabri ortalarda bir yerde adeta kaybolmuştu, o kadar çok yeni mezar eklenmiş, ne çok insan ölmüş, ne çok acı var. Haliyle ağaç falan hak getire henüz, zamanla dikilir mi, dikilse de o daracık aralarda büyür mü bilmiyorum. Dikkatimi çeken şeyse mezarların üstlerinde, aralarında hudayinabit biten gelincikler oldu. Bugüne kadar gördüğüm en iri, en kırmızı gelinciklerdi. Bir tuhaf oldum. Başımızın üstünde bir hüzün bulutuyla ayrıldık mezarlıktan.

Bir gün öncesinin efkarını ertesi gün attık. Bir blog buluşmasında aynı masada yarım saat oturduğum, toplasan üç-beş cümle konuştuğum ama nasılsa can-ciğer arkadaş olduğum sevgili Dolu Dolu Mutfak Aslı ile buluştuk sonunda. Birlikte sevimli bir mekanda keyifli bir yemek yiyip bol bol sohbet ettik ama doyamadık. Duy sesimi Aslı, bu böyle yarım kalmayacak 😊 Aslı'yı işine yolcu ettikten sonra kız kardeşle devam ettim güne. Önce sevdiğimiz bir mekanda kahvelerimizi içtik, ardından Ankara'nın güllerle coşmuş ara sokaklarını keşfe çıktık:

Ankara'nın ara sokaklarıçok sürprizli, insanın karşısına şahane mimarili apartmanlar, oya gibi işlenmiş ferforje balkon demirleri, çiçeklerle bezeli balkonlar ve davetkar bahçeler çıkabiliyor. İğdeler, at kestaneleri, çınarlar ve akasyalarsa bu sokakların olmazsa olmazı. Leylakların zamanı ise geçmiş, kendilerine yine de beni bekledikleri için minnettarım 💜 Bir gün bu apartmanlar kentsel (rantsal) dönüşüme yenik düşerse çok üzüleceğim. 

Dün doktor işimiz bitince çocuklarla bir ODTÜ (Umut'un söyleyişiyle ÖTTÜ) seferi yaptık. Ağaçların, çiçeklerin-özellikle iğdelerin ve papatyaların-keyfini çıkardık. Yine Umut'un söyleyişiyle "Dışarda yeme yeme" yedik 😊 Umut yemekten sonra bana koruluktan topladığı şu çiçekleri armağan etti:

Bundan âlâ hediye mi olur 💜

Bir dahaki postu Mayıs kitaplara ayıracağım. Kalın sağlıcakla,,,