EKİNOKS, NEVRUZ, BAHAR / 21 MART

Antalya bizi bu kış iyi üşüttü, hele civara kar yağarken adeta dondurdu. Günlerdir süren soğuk bugün yerini güneşli bir havaya bırakınca fırsat bu fırsattır diyerek attık kendimizi dışarı, hafiften esen rüzgarı da pek ciddiye almadık. Rotamızı uzun tuttuk bugün, eve nisbeten uzak olan en sevdiğimiz parka yürüdük. 

Normalde yapraklar yeşermiş, yerler papatya dolmuş, çiçekli ağaçlar açmış, Kıbrıs akasyaları ponponlarını çıkarmış olurdu ama hiçbiri yoktu henüz. Yaprak dökmeyenler dışında tek yeşeren ağaçlar gölet kıyısındaki günnüklerdi, diğerleri henüz çıplaktı. Mercan ağaçlarında tek tük kırmızı çiçek vardı, geri kalanlar "Haftaya inşallah" diyerek göz kırptılar. Nasıl bahar başlangıcıysa bu?

 

Parkın yegane hüdayinabit çiçekleri bu sarışınlardı.

Şu arkadaş parktaki bu palmiyenin altını mesken edindi, elinde elektro sazı, üzerine oturduğu amfisi ve sesiyle eşlik ettiği türküleriyle ziyaretçilerin neşesine neşe katıyor (!) Biz geçerken Ankara yöresinden çığırıyordu, yüzümüzden anladı galiba Angaralı olduğumuzu 😃 Ekmek parası işte, bu vatandaş da çalıp söyleyerek üç-beş kuruş kazanma derdinde. 

Parktaki kedi popülasyonu mu artmış, bize mi öyle geldi, Mart nedeniyle konuklar mı gelmiş bilemedik ama bir kısmı göbüşü şişirmiş yüklü miktarda tüylü arkadaş güneş altında keyif yapıyorlardı. Hele bir grili beyazlı vardı ki bu kadar mı güzel olunur 🐈🐱

 

Buraneros blogdaşımız bugün "Martı Gölü Bale Süiti" adıyla çok keyifli bir yazı yazmış, tıklayıp okuyabilirsiniz. Bizim gezi de gölet etrafında dolaşınca bir nevi "Ördek Gölü Bale Süiti" oldu. Aslında üç baba kaz vardı, bembeyaz. Küçük bir kayanın üstünde şahane poz vermişlerdi ama telefonun zoomu ne yazık ki istediğim netliği verememiş, bu nedenle yukarıdaki ve aşağıdaki arkadaşlar oynadı balenin başrolünde 😃

Parkı boylu boyunca katedip Kültür Merkezi'nin yanındaki cafede kahve molası verdik, hem de biraz dinlenmiş olduk, eve döndüğümüzde telefonun bildirdiğine göre 13.000 adım atıp, 7 kilometre yürümüşüz.

Kahveleri bünyeye yollayıp yeterince dinlenince eve dönmek üzere yola düştük ama ayrılmadan önce bu tür postlarda Bey Dağları'nı görmek isteyenleri bu zevkten mahrum bırakmayayım:

Dönüşte haftalık rutinimizi gerçekleştirdik ve mahallemizin pidecisine uğradık. Pidecinin sahibi ile neredeyse akraba modundayız. Mekanı yıllar önce, oğlum daha ilkokula bile gitmezken babam ve oğlum keşfetmiş heyecanla "Sizi çok iyi bir pideciye götüreceğiz" diye gelmişlerdi. Hazırlanıp takıldık peşlerine annem, kardeşim ve Kocam Bey'le. Aaa, gide gide gittik ki gecekondudan hallice bir yer. Nasıl salaş, kocaman bir hayal kırıklığı, "Bu mudur yahu iyi dediğiniz pideci?" dedik. "Dükkanı mı yiyeceksiniz" dedi babam, "hele bir pidelerin tadına bakın". Baktık, bakış o bakış. O zaman, bu zaman aile pidecimiz oldu çıktı, hiçbir yerde o pidelerin tadını bulamıyorum. Sonradan dükkan yenilendi, düzenlendi. Kalfa usta oldu, kalfanın oğlu büyüdü, dükkana yardımcı oldu, getir-götür işlerine baktı, evlendi, çocuğu oldu, yani aile tarihlerine de şahidiz. Kendimiz abone olmakla kalmadık emekli olmadan önce okula yakın bir yerde yemek yenecek yer olmadığı için her gün onlarca pide siparişi vermeye başladık. Ticaret Lisesi'in resmi pidecisi haline geldi, hepimiz o süreçte kilo aldık 😃 Hala çocuklar ne zaman Antalya'ya gelse ilk işimiz oraya gitmek olur, vefalı müşterileriz anlayacağınız. Park dönüşü de kuşbaşılı pideleri yedikten sonra geldik eve, afiyetimiz olsun 😃

Bugün Ekinoks'un yanı sıra Dünya Şiir Günü imiş. O halde Turgut Uyar'ın "Ekinoks" isimli şiirinden birkaç dize ile bitireyim bu yazıyı:

"insan yaşlandıkça kurtulur" demiş birisi

korkudan, belki yılgınlıktan ve başka bir şeylerden

oysa yaşlandıkça bulunur mavinin en iyisi

akasya çürür, tren hızlanır, eller ufalır gibi

kim yitirir sözgelimi bir başkasının bulduğunu

evet kim yitirir, kim bulur

herhangi bir akşam alacası değil ki bu

 

Turgut UYAR