18 MART (AŞI MEYDAN SAVAŞLARI)

 Hello beybiler 😃

15 günün üstüne salı günü bendenizi ilk kez güneşe çıkardılar, kendimi Nazım Hikmet gibi hissettim. Aşıya giden yolda şiyir şeyettirecektim az daha. Yılbaşından bu yana ev dışında gördüğüm mekanlar hastane, klinik, sağlık ocağı. Markete dahi gitmedim, çiçek açmış ağaç görmedim. Görüp gördüğüm farklı boylarda enjektörler ve yüzleri maskeli doktor ve hemşireler. 

İlk aşıyı mahallemizin sağlık ocağında yaptırmıştım. Nasıl olmuş bilmiyorum aile hekimim değişmiş, ben önceki hekimden almışım. Randevu saatinde gittim, ilginç olan 6-7 aile hekiminden sadece 2 sinin rağbet görmesi idi. Kimlik belgelerimizi randevu aldığımız hekimlerin adının altına koyup beklemeye başladık. İki hekimin adının altında birer yığın oluşurken diğerleri tamamen boştu, tuhaf. Neyse açık havada bekledik de bekledik, hayli kalabalıktı, İlk aşı ya ilk heves 😃 Sonunda sıra geldi, yukarıya çıkmam söylendi. Çıktım, tık tık kapıya vurdum, içerde hasta var, bekleyin dendi, yandaki balkona geçtim. Sonra hasta gitti, ben girdim. Dedim "aşı", kimliğimi aldı, "siz benim hastam değilsiniz" dedi. "İyi de ben randevuyu sizden aldım", "kontenjanımız kısıtlı, kendi doktorunuza gidin". Peki, boynumuz kıldan ince tabii ki, koridorun sonunda seçmediğim aile hekimime ulaştım, o ne? Kapıda emniyet şeridi. "Girebilir miyim?" "Hayır!". Korktum, hayır biraz sert çıktı çünkü. "Ee, şey aşı, yanlış randevu alınmış, size yolladı falanca doktor" "Niye zahmet mi olurmuş o yapsa?" "Onu ben bilemeyeceğim, git dendi geldim". "Cık, cık, cık". Yahu aranızdaki husumetin sebebi ya da sonucu ben miyim, hastaya hissettirmeyin bunu. Neyse telefonunda tık tık tuşladı, getirdi barkodu verdi elime. İndim aşı kapısına, Allahtan ben iki doktor arasında beyhasta olurken aşı kuyruğu seyrelmiş. Sıyırdım kolumu, geçtim bekleyen tek kişinin arkasına, 2 dakika sonra aşıyı olmuş çıkıyordum. 15 dakika beklemedim doğrusu, sıkıntım olursa geri dönerim dedim, zira hem üşüdüm, hem ortam kalabalık. En ufak bir şey olmadı zaten, hatta bir ara aşı yapılmadığından şüpheye düştüm, zira iğne yerini bile bulamadım 😃

1. Aşı Meydan Muharebesi'ni bu şekilde atlattıktan sonra sıra başka bir cephede, küçük çaplı bir çatışmaya gelmişti. 2. aşı için randevu alamıyordum bir türlü. Günde 10 kere, bir hafta boyunca en az 70 kere e-nabız bir slogan gibi fırlattı yüzüme şu cümleyi: "Aradığınız kritere uygun randevu bulunamamıştır". Aklımı oynatmak üzereydim ki eve hayli uzak bir sağlık ocağında bir randevu kapabildim. Kaderime razıydım, aşı olsun çamurdan olsun, kolum kıldan ince, uzak yakın gideriz. İki gün sonra bir arkadaş arayıp randevuların açıldığını, tekrar denememi söyledi. Sanırım kriterim artık e-nabıza uygun gelmiş olacak ki sağlık ocağından olmasa da yakındaki bir hastaneden yeni randevu aldım, eskisini kırpıp yıldız yaptım. Ama önce fizibilite araştırması yaptım, nasıldır bu mekan, kalabalık mıdır, hijyen koşulları uygun mudur? Olumlu dönüşler olunca gönül rahatlığı ile randevulaştık. "Yakama kırmızı karanfil takayım mı, tanır mısınız?" dedim e-nabız'a, "Sizi kim tanımaz Leylak Hanım, reca ederim" dedi. "Teveccühünüz" diyerek kapattım e-devlet kapısını ve aşı gününe kadar filmdir, kitaptır, dizidir oyaladım kendimi. Tabii iki aşı arasında koluma değilse de dizlerime iki koca iğne yediğimi de belirteyim. Ayrıca uslu durmam, Cevriye ile Tevriye'yi yormamam, ip atlayıp seksek oynamamam, çok hareket etmem gerekiyorsa amuda kalkıp ellerimin üstünde yürümem söylendi. İyi ya abarttık, tamam 😃 Böylece inime çekilip çilemi doldurarak ikinci aşı gününü beklemeye başladım. 

Salı günü sırası geldi efenim beklenen 2. Aşı Meydan Muharebesi'nin. Valla heyecan yaptım, ne yalan söyleyim, aşıdan değil ha, sokağa çıkıyor olmaktan. Cevriye ile Tevriye saklandıkları yerden çıktılar ama şimdi  günahlarını almayayım, çok fazla yormadılar beni, hafif ağrıyla merdivenleri normal insanlar gibi indim ve aynı hafif ağrıyla aşının yapılacağı hastaneye kadar yürüdüm. şuraya bir nazar boncuğu bırakayım ne olur, ne olmaz, zira kendi nazarım fena halde değiyor kendime 🧿 😃 Giderken yol üstünde bir çiçekçi gördüm ve dönüşte uğrayıp çiçek almak üzere  mimledim. 

Sonunda aşının yapılacağı hastaneye ulaştık, çok güzel, giriş polikliniklerin olduğu yerden hayli uzak, tamamen farklı bir kapıdan ve aşılar da bahçedeki ayrı bir binada yapılmakta. Girişteki kulubede listede adımın olup olmadığına bakıldı ve yukarı çıkmam söylendi. Çantamı, montumu kocaya emanet edip kimlik belgemle birlikte yukarı çıktım ve randevu aldığım 8 no'lu odayı aramaya başladım. Yandaki odanın kapısındaki hemşire hanım odanın yerini söyledi ama içeride hasta olunca beklemeye başladım. "Neden bekliyorsunuz?" dedi, "İçeride hasta var, aşı olacağım" dedim ve hemşire hanım o dakikadan sonra değil aşı ameliyat etse gıkım çıkmazdı, zira şöyle söyledi: "Aaa buyrun ben yapayım aşınızı, ben sizi refakatçısınız, annenizi bekliyorsunuz sandım, aşı olacak yaşta gibi durmuyorsunuz". Amaney, nerelere gidem ben, son zamanlarda aldığım en büyük iltifat, hemen oracıkta bir "Angara'nın Bağları" oynadım mutluluktan, ondan sonra girdim aşıya, dersem inanmayın tabii 😃😋 Hemşire hanıma "Ayy" dedim, "ne gadan datlusunuz, çay ısmarlayım size", "içiyorum zaten" dedi. "E o zaman pandemi bitince yemeğe gidelim", "Ona hayır demem" diye cevap verdi. Sonra da oturtup aşımı vurdu, biraz canım yandı bu defa ama hiç ses eder miyim o iltifatın üstüne, aşıyı matkapla yapsa "eliniz ne hafifmiş" der çıkarım 😃Yemek davetimi yineleyip gülüşerek ayrıldım hemşire hanımdan, dönüş yoluna vurduk ve giderken koyduğum mimi yerine getirdim, eve şunlarla döndüm:

Aşı Meydan Savaşları böylece sona erdi, önemli olan antikor oluşması ve hastalıktan koruması, inşallah diyelim ve en kısa zamanda herkesin-hem de daha etkili aşılarla-aşılanmasını dileyelim. Kalın sağlıcakla...