15 HAZİRAN (YENİ NORMAL/15 - SAÇ VS)

Sabah balkonda kahvaltı sonrası aylaklık yaparken komşu balkonlarda bir şeylerle uğraşan kadınların saçlarına takıldı gözüm. Kimi tepesine topuz yapmış, kimi iki tokayla gözünün önünden kaldırmış, kimisinin akları uzamış, boyaya ihtiyacı var, kısacası pandemi saçları da vurmuş. Sonra elim istemsizce başıma gitti, Rapunzel gibi uzadıkça uzayan saçlarımı şöyle bir burup kıstırdığım tokaya. 80'li yılların Hülya Avşar filmlerindeki kelebek tokalara benzeyen kemik bir toka ama çok pratik, ne zaman bunalsam elim ona gider. Bazen koyduğum yeri unutur tırım tırım ararım..Nitekim pandemi dönemine girip kuaföre gidemeyince ve saçlar da alıp başını gidince toka aklıma geldi. Nereye baktıysam yok, çekmece, dolap, banyo, tuvalet masası, çanta, bulamadım. Mecburen evdeki diğer tokaya başvurdum. Bir zamanlar bir arkadaşın hediye ettiği altı taraklı, üstü payetlerle işli, pek süslü, pek havalı siyah, geniş bir toka. İşimi gördü mü gördü ama evin muhtelif yerleri üstünden dökülen, "Bu nedir?" diye merakla eğilip parmak ucuma yapıştırdığım parlak siyah pullarla doldu. Nihayet dolap düzenlemesi yaparken uzun süredir kullanmadığım bir çantanın içinden emektar tokamı buldum da keyfim yerine geldi. Pullu, payetli arkadaşı istirahate çektim ama gözden çıkarmadım, zira kendilerine epey bir süre daha ihtiyacım olacak gibi görünüyor vaziyet. Kuaföre gitme cesaretini hala bulamıyorum. Omuz hizasını aşan saçı sevmem, saçım çok düz, hatayı hemen belli eder, o yüzden kendim de kesemiyorum. Uzadıkça uzuyor mubarek, zaten çabuk uzayan bir tür, fırsatı ganimet bildi. Çocukluğumda oturduğumuz sitede bir Makbule hanım vardı, kendisi 70 küsur, annesi 90 küsur yaşlarında, birlikte otururlardı. Enine boyuna, Neriman Köksal tarzı bir kadındı. Bembeyaz teni kırışıklarla doluydu, neredeyse beline uzanan sarıya boyalı saçlarını sımsıkı bir atkuyruğu ile tepesine toplar, konuşurken bir baş hareketiyle o saçları havalandırırdı. Alto bir sesi, daima kırmızı ruju ve külhan bir tavrı vardı, her lafın başında vaktiyle "Üsküdar güzeli" olduğunu tekrarlardı. Çocuk yaşımda akıl erdiremediğimse Üsküdar güzeli kadının Ankara'da meydana gelen bir selde evlerini kaybetmişlere verilmiş bu sosyal konut tarzı sitede ne işi olduğuydu. Sanki kadın İstanbul'dan Ankara'ya gelemezmiş gibi, çocukluk işte. Makbule nereden çıktı diyeceksiniz ama yakında saçlarımı aynı Makbule hanım gibi tepemde atkuyruğu yapmama az kaldı bu uzama sürati ile. Kendimi de "Leylak güzeli" ilan ettim mi olur biter, bir de kökleri tersine çevrilmiş saç dipleri başağırısı yapmasa mesele yok :) Sadece saç değil, pandemi tüm alışkanlıklarıma ket vurdu, çoğunuz için aynı şey geçerlidir eminim. Beni tanıyanlar bilir, siyah göz kalemi olmazsa olmazımdır, bakkala gitsem sürmeden çıkmazdım, zira o kadar alıştı ki insanlar, göz kalemi olmadan görünce "Hasta mısın?" diye sorarlardı. Yegane makyaj alışkanlığım da odur zaten, onu bile sürmez oldum üç aydır, hem sürsem ne olacak, kırk yılda bir evden çıkıyorum, o zaman da maskenin altından yükselen buharla akar, bulaşır. Makyaj çantamın içinde yeniden sürülmeye başlayacakları mutlu günleri bekleyerek sakin sakin dinleniyorlar. Keza takılar; üç aydır ne yüzük, ne kolye, ne küpe tenime değmedi, kol saatim bile tuvalet masasının üstünde üzgün gözlerle beni izliyor. Yegane aksesuarım yukarıda bahsettiğim tokalar, bir de maske :)

Üç ayın içinde değişen alışkanlıklarımız tekrar kazanabilecek miyiz, yeni alışkanlıklar mı edineceğiz meçhul, son günlerdeki aşırı normalleşme ve sonuçları beni korkutuyor, endişemi arttırıyor. Umarım biz yanılırız diyeyim ve bu tatsız konuyu kısa keseyim. 

Geçen gece TRT 2'de "Just 6,5/Metresi 6,5 Tümen" isimli bir İran filmi izledim. Aslında yatmaya hazırlanıyordum gözüm ekrana takıldı. Filmin İran yapımı olduğunu görünce ilgimi çekti, İran sinemasını çok severim. Biraz izleyeyim derken sonunu buluverdim. Çok da beğendim. Bir uyuşturucu kaçakçısının yakalanma ve yargılanma sürecini anlatan çok katmanlı filmle ilgili detaylı bilgiyi şu yazıda bulabilirsiniz: Tık

Netflix ve BluTV'de birkaç diziye başlayıp iki bölüm sonra sıkılıp bıraktım. Şu ara "Doc Martin"e takılıyorum, şimdilik iyi gidiyor, sonrasına bakacağız. Kitaplıkta okunmayı bekleyenler rafı giderek boşalıyor, okuma hızım düşse de evdekileri erittiğim için memnunum. Havalar da henüz Antalya standartlarına ulaşmadığı için sıcak zorlamıyor. Bakalım nereye kadar gider diyerek sizi bir Antalya manzarası ile başbaşa bırakıp kaçıyorum: