27 MART (CORONA GÜNLERİ 6)

Madem söz verdim, gün bitmeden yetişeyim. Akşam haberlerine kadar zor bela topladığım moralim haberlerden sonra yer ile yeksan oluyor. Neyse geçelim bu konuyu...

Bugün Dünya Tiyatrolar Günü idi. İptal olan biletlerim arasında bir de tiyatro bileti vardı ama şimdi o kadar uzak geliyor ki, sanki en son oyunumu milattan önce izlemişim gibi. Oysa Ankara'da sezonda oynanan oyunların neredeyse yarısını izledim o koşturma arasında. Tiyatroyu seviyorum, iyi tiyatroyu daha çok seviyorum. Gençliğimin Devlet Tiyatrosu oyuncuları olağanüstü idiler, açıkcası bu sezon izlediğim oyunlardan çok azını oyunculuk açısından yeterli buldum. 

İlk tiyatro deneyimimi yaşadığımda 8 yaşındaydım. Komşumuz Zehranım teyzenin on çocuğu vardı, çoğu evli barklı idi ama yanında yaşayanlardan biri-en küçüğü-yaşıtımdı ve ayrıca yine yaşları bana yakın arkadaş olduğum torunları vardı. Bir gün kapı çaldı ve ailenin bir nevi reisliğini yapan büyük oğullarından biri-ki o da babamın yakın arkadaşıydı-ertesi gün kardeşini ve yiğenini tiyatroya götüreceğini, ellerinde fazla bilet olduğunu ve benim de gelmemi istedi. O gece heyecandan uykum kaçtı, sabah erkenden kalkıp oyunun vaktini sabırsızlıkla bekledim. Sonra hep birlikte yola düştük, neyle gittik hiç hatırlamıyorum ama Küçük Tiyatro'nun şahane salonunu hayranlıkla seyrettiğimi iyi hatırlıyorum. Oyunun adı "Peter Pan"dı. Sonradan kitabını da okuyup çok seveceğim Peter Pan'ın "Tinker Bell" olan perisinin adı "Çın Çın Zil" diye Türkçeleştirilmişti. Gugıl'da oyuncular kimdi, bulabilir miyim diye küçük bir arama yaptığımda Cihan Ünal ve Mümtaz Sevinç'in adına rastladım, kimbilir ne kadar gençtiler.

Tiyatro o ilk çocuk oyunuyla kalbime girdi ve bir daha da çıkmadı, dilerim şu günleri umduğumuzdan çabuk atlatırız da yine salonlara döneriz. 

Bu sabah babama telefon etmek için ara tuşuna bastığımda sesi ve diksiyonu babama benzemeyen biri "Merhaba" dedi. Bir an ödüm koptu, telefonu başka biri açtı sandım, meğer Ali Poyrazoğlu imiş, bize "evde kal" diyecekmiş. Konuştu da konuştu. Babam da telefonu açmadı zaten. Tekrar aradığımda bu defa baygın mı, sarhoş mu olduğunu anlayamadığım bir ses "Merhaba" dedi, meğer o da M.azhar A.lanson'muş. Arkadaşlar derdiniz ne? Telefon operatörleri, niye vaktimizi alıyorsunuz, belki acil bir durum var, niye uzatıyorsunuz. Zaten aklı başında insan evinden çıkmıyor, gerisini de ancak karantina kararıyla oturtabiliriz evde. Meğer bu serinin Hülya Avşar'ı ve Murat Boz'u da varmış, neyse ki onlara denk gelmeden uygulama kalkmış.

Bilgisayardaki fotoğraf albümlerini şöyle bir kurcaladım da geçen yıl bu günlerde arkadaşım ziyarete gelmiş ve bana bahçesinden bir kucak dolusu leylak getirmiş. Bu yıl leylaklara da hasret kalacağız belli, şuraya bırakayım da ara sıra bakar mutlu oluruz: