BUGÜN

İki gün yazmasan "Hani ne oldu?" diyenler, valla izleyici sayısı azaldı, yorum hakgetire, kızıyorum ama kapatacağım blogu haaa!

Şeklinde bir girişle kendimi kıymetlendirdikten sonra gelelim günümüze 😀 Sabah kahvaltının hemen ardından aniden su yüzüne çıkan hamaratlığım tekrar dibe dalmadan ütü masasını kurdum. Yaklaşık bir aydır ütülenmek üzere bekleyen yığını kucaklayıp koltuğun üzerine attım, ütüye en kireçsizinden su naklettim, Netflix'den "The Crown" 2. sezon 8. bölümü ayarladım ve giriştim işe. Kraliçe Elizabet Jackie Kennedy'i sarayda ağırlarken gömlekler, Gana kralı ile dansederken pantolonlar, Jackie'nin dedikodusuna içerlediği için saray yerine Kale'de kabul edip özrü karşısında aldırmasız davranarak çay içerlerken de yastık kılıfları ve çarşafları ütüledim. Geri kalan birkaç parça esnasında 9. bölüm başlamış, kepçe kulak veliaht Charles'ın hangi okula gideceği tartışmaları alıp başını gitmişti ki elimi attığımda ütülenecek bir şey kalmadığını farkettim, üstelik dizlerim ayakta dikilmekten sinyal vermeye başlamıştı ve bir buçuk saati aşkın zaman kuş olup uçmuştu. Ütülediklerimi yerine yerleştirdim, masayı ve ütüyü kaldırdım, elime bir kahve alıp bir süre dinlendim. Sonra da giyinip alışveriş yapmak üzere sokağa çıktım. Tıklım tıklım bir otobüse bindim, neyse ki gideceğim yer uzak değildi. Yürüyerek ilk alışverişimi yapmayı planladığım yere geldiğimde kapı duvardı. Eh, akılsız başın yükünü ayak çeker. Sergi salonunun satış mağazasından bir şey almayı planladıysan bu tür yerlerin Pazartesi günleri kapalı olduğunu hesaplamalısın değil mi Leylak Hanım, bu da sana ders olsun da dizlerine acırım (Ben arada böyle kendimle yabancı biriymiş gibi konuşurum, siz aldırmayın). Neyse "Kader utansın" diyerek diktiğim çantaya fermuar almak üzere şehrin 2. büyük tuhafiye mağazasına daldım, lakin istediğim uzunlukta fermuar yoktu, boşyere merdiven inmiş çıkmış oldum. Fermuar aranmasını beklerken büyüklere hizmet edenin Cennet'te yerinin hazır olduğuna dair bir konuşmaya kulak misafiri oldum, hizmet edilecek bir büyük düşündüm ama elimin altında yoktu valla, kocam olur mu acaba, benden 3 yaş büyük. Aa niye olmasın, dur gidip adama bir kahve yapayım 😀 Neyse mavra bir yana fermuarı alamadan dükkandan çıkıyordum ki Şü.krü Er.baş girdi içeriye. Sehpa için dantel örtü soruyordu, ne yapacaktı bilmem ama yardımcı olamadılar adamcağıza. Nasıl büyük tuhafiyeciyse ne ararsan yok. Bu defa şehrin 1. büyük tuhafiye mağazasına gitmek üzere yürümeye başladım. Sokaklar tıklım tıklımdı, zira hava bahardan kalma gibiydi. Yağmurlu, nemli haftasonundan sonra millet kendini dışarı atmış anlaşılan. Küçücük bir karton kutuya kendini sığdırmaya çalışan sarı kediye nanik yaptım, ardından sahibinin elindeki Milli Piyango biletini yemeye çalışan bir yavru köpeğe selam çaktım, karşımdan yakasına nal gibi Osmanlı rozeti takmış, hardal rengi ceketli, çivit mavisi pantolonlu ve kırmızı kravatlı bir adam geldi. Tiyatro sahnesinden fırlamış gibiydi. Çakma parfümericilerin önünde koku fışkırtmaya çalışan kızları ekarte ettim, yolun ortasına gerilip sohbet edenleri dirsekledim (evet yaptım) sonunda tuhafiyeciye ulaştım. İçerisi dışardan daha kalabalıktı. Sanırsınız tüm Antalya ahalisi dikiş dikip örgü örüyor. Neyse fermuar burada bulundu, uzun bir kasa kuyruğuna girip sıramın gelmesini bekledim, kendimi dışarı attığımda kan ter içinde kalmıştım. Almam gereken bazı hediyeler için girdiğim AVM'de biraz daha yoruldum. Üstelik yemek yemeden çıkmıştım, açlıktan midem, yorgunluktan dizim bar bar bağırırken sonunda kendimi bir taksiye attım. Şükür evdeyim artık. Kaldığım yerden The Crown'a devam, bakalım kepçekulak okulda ne yapacak. Kalın sağlıcakla...

Ay kıyamadım ayol, baktım parkın ağacı iyice yaprak dökmüş, süsleyim bari dedim 😀