SÜMBÜL

Çok genç olduğum, dünyaya insanın içini acıtacak kadar iyi niyetle baktığım yıllardan birinde küçük bir operasyon için 2 günlüğüne hastaneye yatmak durumunda kalmıştım. Ani gelişen bir olaydı, haliyle hepimiz biraz telaşlanmıştık. Üniversitenin ilk yıllarındaydım, arkadaşlarıma bile haber vermemiş, bir sabah erkenden ailemle gidip işlemleri yaptırmış, iki kişilik bir odaya yatmıştım. Oda arkadaşım ben yaşlarda, mesleğinin başlarında sempatik bir ilkokul öğretmeniydi. Arka arkaya aynı operasyon için ameliyathaneye girecektik ertesi gün. Mart ortalarıydı, Ankara'nın kış olmakla bahara geçmek arasında bocalayan en kararsız aylarından birindeydik. Hava bizim içeride kapanmamıza inat eder gibi güneşli ve güzeldi, üstelik arsız bir bahar kokusu taşıyordu hala yanan kaloriferlerin burun deliklerine dolan isine rağmen. Annemle babam ve oda arkadaşımın ailesi bizim yatış işlemlerimizi tamamladıktan sonra bir süreliğine ayrılmışlardı hastaneden. Birbirimizi tanımak için yaptığımız sohbetin ardından yatak komşum uykuya dalmış, ben de odayı incelemeye başlamıştım. Tam karşımdaki duvarda Van Gogh'un "Arles'teki Yatak Odası" tablosunun bir reprodüksiyonu asılıydı. Klasik hastane odasına renk katan bir ayrıntı olarak düşünülse de tablodaki yatak bana yine hastaneyi çağrıştırmıştı. İçim sıkılmış, ertesi günkü operasyonun heyecanı bütün hücrelerime işlemiş kitap dahi okuyamıyordum. Ara sıra muayene ve testler için içeri giren doktor ve hemşirelerle birkaç kelam ediyor oflayıp pufluyordum. Sonra ziyaret saati başladı; bir torba şamfıstığıyla (o zamanlar ve hala en sevdiğim çerezdir) annem, gazetelerle babam, ellerinde kitaplarla kuzenlerim, yatak komşumun akrabaları doluştular odaya. Onları savdıktan sonra her birimiz kendi içimize dönmüştük, ben bir torba şamfıstığını stresle çatır çutur yiyip hediye gelen Aziz Nesin'in "Tatlı Betüş"ünün neredeyse yarısını okuduktan sonra sızmışım. Kulağıma tok bir sesten gelen "Nasılsınız?" sözcüğüyle gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm çalı gibi uzamış kalın kaşlar olmuştu, ameliyatımı yapacak Profesör Dr. Hüsnü Göksel karşımdaydı. Artık aramızda olmayan, yalnızca tıbbi bilgisiyle değil hayata bakışı ve insani yönleriyle de değerli bu doktor ertesi gün ben ameliyata girip heyecanla titrerken de yüzünü kapatan yeşil maskenin ardından "Ne haber, beni tanıdınız mı?" diye soracaktı, maskenin dışında kalan o kaşlarla tanımamak mümkün değildi zaten. 

Uzatmayayım ameliyat başarıyla sonuçlanmış, odalarımıza çıkarılmış, bir gece öncesinden aç bırakılmış karnımızı doyuracak bir tas hoşaf ve yoğurdu sabırsızlıkla beklemiş, önceki günün fıstıklarını özlemle anmış, gelen ziyaretçiler tarafından şımartılmış, bandajlar yüzünden uykusuz bir gece geçirmiş ve sonunda taburcu edileceğimiz 3. güne ulaşmıştık. Ben sıkıntıyla zamanın geçmesini beklerken babam işlemlerle uğraşıyor, annem eşyaları topluyordu ki kapı açıldı. İlk gördüğüm bir kucak dolusu mor sümbül oldu, ardından sakalıyla bıyığının arasından taşan kocaman gülüşüyle dayımı farkettim. "Ne oldun kız mannnnyak?" diyerek kucağıma koydu o koca demeti, böylece kokusu da burun deliklerime dolmuştu. Sıkıntım anında geçmiş, O'nun kara gözleri, benim de yüzüm ışıldamıştı.

Şimdi ne zaman sümbül görsem, kokusunu duysam çok erken yitirdiğim dayımın gülüşü, Van Gogh'un "Arles'teki Yatak Odası" ve lizol kokulu hastane koridorları gelir aklıma...