LALELİ YAZI

Bugün günün ikinci yarısında uzun zamandır görmediğim bir arkadaşımla buluştum. İlk kez gittiğim, görünümü hoş bir mekanda fincanda pişmiş bol köpüklü kahvelerimizi höpürdettik ilkin. Mekanla ilgili olumlu düşünceler geliştiriyordum ki istediğimiz salebin fincanındaki kıpkırmızı ruj izi salebi geri yollamama ve orayla ilgili düşüncelerimi de olumsuzlamama yol açtı. Bu benim pek çok yerde rastladığım bir durum, sanırım turistik şehirlerin çoğu da böyle. İnsanlar güzel ya da otantik manzaralı bir yere konuşlandırdılar mı tesislerini manzara satmayı yeterli buluyorlar. Hizmetin kalitesi, işletmecilik anlayışı ya da sunum şıklığı, hijyen ikinci hatta üçüncü planda kalıyor ne yazık ki. Dönüp dönüp aynı mekanları tercih etmem bu yüzden işte. Her neyse hizmetteki kusurlara karşılık biz keyifli bir sohbet gerçekleştirdik. Niyetim daha sonra Fikret Otyam Galerisi'ndeki sergiye gitmekti ama her zamanki hatayı yine yapıp Pazartesi'yi seçmiş olmam galeriyi kapalı bulmama sebep oldu. Kısmet başka güneymiş diyerek yürüyüş yapmaya karar verdim.

Antalya'ya bahar çoktan geldi, hatta hiç gitmedi diyebilirim ama lalelerin açabileceğini tahmin etmemiştim açıkcası. Pek sevindim görünce, cadde boyu beyaz laleler pek zarif bir şekilde sıralanmışlardı. Şehrin yarısı da sokaklarda seyran etmekteydi, sefaları olsun. 

Dönüşte nostaljik tramvaya bindim, durakta tramvayın gelmesini bu manzaraya bakarak bekledim, hava pek latif, görünüm pek şükela idi, sevindim yahu Antalya'da yaşadığıma :)

Selgin arkadaşımın "İğneler" öykülerinin ardından Ferzan Özpetek'in "İstanbul Kırmızısı"na başladım, pek sevmeyeceğim galiba, yine de kesin konuşmayayım, belki sonlara doğru fikrim değişir. Yarınsa "V. Murat" isimli baleyi izleyeceğim Opera Sahnesi'nde, eminim ki hoş bir seyir olacak. Perşembe'den itibaren de Şiir Günleri başlıyor. Antalya'da kültür ve sanat ara vermiyor.

Merak eden varsa bileğim bugün daha iyi diyerek bitireyim bu yazıyı, sevgiyle kalın...