GÜLE GÜLE HALACIĞIM

Yukarıdaki fotoğraf halamla tanışmamın bir vesikasıdır sanki. İlkokul 1'deyim sanırım, ondan önceki görüşmeler flu, en net olan ve başlangıç niteliği taşıyan bu buluşmamız. Önce fotoğraftakilerle tanışın, en önde yandan görünen güler yüzlü kadın benim büyük halam, daha doğrusu halamdı. Bu sabah itibarıyla zebra kafesine tutunmuş gülümseyen annemin yanına gitti. Annemin yanındaki babam, fotoğraf makinesinin kılıfına taşıyor zannımca, fotoğrafı da eniştem çekiyor, O annemin yanına gideli 3 seneyi geçti. Bir örnek elbiseli iki kız ve zebraları merakla süzen şapkalı delikanlı ise kuzenler. Sen neredesin derseniz annemin önünde, kız kuzenlerden büyüğünün omzunun üstünde burnumu ve gözlerimden birini görebilirsiniz. Yalova'dan Burdur'a tayinleri mi çıkmıştı, yoksa bir İstanbul seyahati dönüşü bize mi uğramışlardı karıştırıyorum. Çünkü bu ziyaretin öncesinde bir ziyaretleri daha var, ben yaşları bana yakın üç kuzenle buluşma hayalleri kurarken bize geldikleri gün kızıl çıkarmışlar ve ben apar topar anneannemin evine sepetlenmiştim. Asıl buluşma ertesi yıla kalmıştı ve pek keyifli olmuştu. Zaten sonraları hemen her yaz babaannemlerin Ulukışla'daki bahçelerinde biraraya gelmiştik, ortaokul yıllarımda da Ankara'ya taşınmışlardı. 

Halam anlatmakla bitmeyecek bir kadındı; hayatı tîye alan, neşeli, yerine göre küfürbaz, pratik, becerikli, hayat dolu. Her iki kalçasındaki kemik erimesi nedeniyle adeta emekleyerek yürüdüğü bir döneme denk gelen oğlunun düğününde, birilerinin koluna girerek piste çıkmış, arkadan kendine destek yaptırarak "oğlumun düğününde oynamazsam ne zaman oynayacağım" diyerek dikildiği yerde bir güzel çiftetelli döktürmüştü. Ankara'da oturdukları yıllarda enerji tasarrufu ve hava kirliliği nedeniyle gündüzleri kaloriferleri yanmayan evlerinde üşüdükleri için bizim sobalı eve gelirler, halam sobanın başında oturup çayını yudumlarken "Canım er, canım ateş, mıçayım kardeş kapısına" diyerek bizi gülmekten yerlere yatırırdı. Aklına estikçe fıkra anlatır, olmadık zamanlarda akla gelmeyecek espriler yumurtlar, iki taşın arasında gazete bulmacaları çözerdi. Sabah rujunu sürmeden sofraya oturmaz, yemek sonrası kahve faslını ihmal etmezdi. Uzun yıllar oturdukları Ankara'daki evlerine gitmeye bayılırdım, otobüsten inip evlerine çıkan yokuşu hevesle tırmanır, evde ağzıma sürmediğim yemekleri kapışa kapışa yerdim. Birşeyi yapmaya karar vermesi ile yapmasının arası hiç uzamazdı, öylesine pratikti. İzmir'e taşındıktan sonra sık sık gittik körfez manzaralı evlerine. Eniştem kış günlerinde balkona çıkar hava raporu iletirdi bize "Çatalkaya kapalı, yağmur yağacak ya da Çatalkaya açık hava güzel olacak" diye. Kuzen saz çalar, biz türküler söylerdik. Halamla babam arada aşka gelir bir Ulukışla türküsüne ortaya fırlar dönü dönüverirlerdi kimileyin. Son yıllarda, beyin ameliyatı geçirdikten sonra gidip gelen hafızasıyla bile espriler yapmayı, bulmaca çözmeyi sürdürdü, beni gördüğünde "sen bana çekmişsin" diyerek kucakladı. Ah halam, ne diyeyim öyle çok anı bırakıp gittin ki, unutmak mümkün değil. Nurlar içinde yatasın, bir parçamı da yanında götürüyorsun her giden gibi. Anneme selam söylersin değil mi?