DİKKAT, BU POST ÇOK SAYIDA İŞTAH AÇICI İÇERİR :)

Sabah kalktım, daha doğrusu Hasibe ile birlikte kalktık, beraber yatmıştık çünkü. Geceyi mutfakta geçiren Dilber ile kahvaltı yaparken konuyu açtım: "Haydi bakalım kızlar dedim, bugün Emekçi Kadınlar Günü. Bir haftadır bana verdiğiniz emeklerden dolayı sizi bu günün şerefine yemeğe götüreceğim". Dilber derhal itiraz etti: "Yemek ne alaka şimdi, beni bozar" dedi. Hasibe ondan kalır mı, bir itiraz da ondan geldi: "Halim yok gidemem". Kararlıydım pabuç bırakmadım itirazlarına, "Bana bakın dedim, bir haftadır canıma yettiniz, kendinizi paralasanız da gidiyoruz, bugünlük teneffüs veriyorum hem kendime, hem size". Ha bu arada merak ettiniz değil mi bunlar kim diye, söyleyim; Hasibe benim hastalık, Dilber de diyet. Onlar zırıldayadursun giyindim, kuşandım düştüm yola, çaresiz takıldılar peşime. Arkadaşlarla sözleştiğimiz restorana kadar güneşli kaldırımlardan yürüdüm, "dünya varmış" dedim.

Mobil telefon şirketlerinin birinin önünden geçerken görevli kız bana bu şakayıkları uzattı "Kadınlar Gününüz kutlu olsun" diyerek. Hasibe'yle Dilber'e vermedi, çok bozuldular, canıma değsin. Hasibe'ye içirdiğim ilaçlar, Dilber'e yedirmediğim yemekler yüzünden midemdeki rahatsızlık doğru adrese gittiğimi haber verse de Dilber'in sürekli "geri dönelim" şeklindeki dürtüklemeleri canımı sıktı, Allah için Hasibe'nin pek sesi çıkmadı güneşi görünce. Sonuçta restorana ulaştım, bizim için ayrılmış masaya yerleştim, çok geçmedi arkadaşlar geldi, ardından da yemekler.

Burası Antakya usulü yemekler yapan bir lokanta, seçimlerimiz de o yönde oldu zaten. "Sini Kebabı" ısmarladık ve hazırlanmasını beklerken ikram edilen biberli ekmekleri, ıspanaklı pideleri götürdük. Zahter salatası yedik, sıcacık  lavaşları  ezmelere katık ettik. Bu arada ben sürekli Dilber'in tacizine uğrasam da pek kulak asmadım, bu öğlen izin vermiştim zira kendime. Derken assolist göründü. Aldık tabaklarımıza ama benim Dilber'le geçen günlerimden sonra ağır geldi "sini kebabı" bünyeme. Bir de yanımda Dilber sinsi sinsi "Oh olsun" dercesine gülünce "Kes sesini" diye çemkirdim, "yedik denedik işte, akşam yine senle beraberiz". Pıstı garip, çekildi bir köşeciğe. Ona inat olsun diye künefeden de iki-üç çatal aldım ama ahı mı tuttu nedir, çok hoşuma gitmedi, Antakya lokantasında daha esaslı bir künefe beklerdim. Yine de güzeldi herşey, en azından arkadaşlarla beraber olmak ve Dilber'le Hasibe yanımda olsa da evden çıkmak iyi geldi. 

Restoran çıkışı yine yürüyerek döndüm eve, yolboyu Dilber'in dırdırını, Hasibe'nin mızıltısını dinledim. Çenelerini kapatsınlar diye pazara uğradım ve bu sümbülleri bana verdikleri emeklerden dolayı her ikisine "Emekçi Kadınlar Günü" hediyesi olarak aldım.

Mis kokulu frezyalarsa kendime. Ve böylece kaçamak bitti, Dilber ve Hasibe'yle muhabbete devam.