KAÇIN, POSTACI GELİYOR

Dün öğleden sonra kapı çaldı. Tanıdık gelmeyen ayak seslerinin ardından üçüncü kata çıkmanın hoşnutsuzluğu yüz ifadesinden alenen belli postacı göründü. Günlerdir beklediğim kartlarıma kavuşacak olmanın sevincini postacının asık suratı bir nebze gölgelese de içimden "yaşasın" deyip hayalen el çırptım. Gerçeğini ondan çekindiğim için yapamadım. Postacı bey kardeşimiz "bir insan evladına otuz tane kart  gelir mi, ne bu ya" yazılmamış cümlesi suratına kazılı herbir zarfı ellerime teslim etmeye başladı. Fırsattan istifade giydireyim dedim: "Bu kartların çoğu postalanalı 15 gün olmuş, neden bu kadar gecikti" sözcüklerinin son "i"si ağzımdan çıkamadan öyle bir baktı ki hazret o "i"nin önce çubuğu sonra noktası ses tellerime takur tukur çarparak geldiği yere geri döndü: "Na'palım, bir sürü sokak var, herbirine hergün gidersek ohoo işimiz iş". Korka korka parmak kaldırıp söz istedim: "Şeyy, hani eskiden postacılar hergün dağıtım yaparlardı, şimdi öyle değil mi?" derken ikinci bir "i" yutmamak için sesimi iyice alçalttım. PTT Genel müdürü görünümlü postacı sağ kaşını havaya kaldırdı, çok kısa bir an, adeta saniyenin onda biri süresince tükürür gibi bir nazar fırlattı: "Artık öyle deel" dedi, "Beni bi daa dört günden önce bekleme, hergün hergün aynı sokağa gidersek yorgunluktan ölürüz ya". Sonra zarfları elime tutuşturdu, taahhütlü gelmiş birine imza attırırken "Cık cık cık, ağzı yapışmamış zarfı ne diye taahhütlü gönderirler" diye sokurdanarak çekti gitti. Kucağımda zarflar, ağzım bir karış açık bakakaldım arkasından. Eskiden söylediğimiz şarkılar yalan olmuş ablalarım abilerim, artık "Bak postacı geliyor selam veriyor" dizesi, "Bak postacı geliyor, kızdırırsan dövüyor" şeklinde değişmiş. Hafazanallah, postacının hışmına uğramadan şu kartların tamamı bir elime geçeydi...