ÖĞRETMENİM, CANIM BENİM

Yıllar önce Denizli'de oturmuştum ilk kez bir sınıfın öğretmen kürsüsüne. Lise son sınıflaydı siftahım, karşımda taş çatlasa benden 4-5 yaş küçük bir öğrenci kalabalığı gözlerini dikmiş sınıfa giren incecik ve gencecik kadına bakıyordu dikkat ve merakla. Acemice yoklama yaptım, aksiliğe bakın ki öğrencilerden birinin soyadı "Oturak" idi. Gülmeden nasıl tamamladım o yoklamayı bir Allah, bir ben bilirim. Girdiğim ders sadece bir öğretim yılı yürürlükte kalabilen, kitabı hatta doğru dürüst müfredatı olmayan "Turizm ve Sanat Eğitimi" isimli saçmasapan bir dersti. Göreve başlama yazısı Nisan ortasında gelen tecrübesiz öğretmene idare resmen kakalamıştı bu dersi. Ne anlattım, nasıl anlattım hiç bilmiyorum sadece dersten çıkarken derin bir "oh" çektiğimi hatırlıyorum. Sonra çok sevdim o sınıfı, onu ve diğerlerini. Baharda bana leylak demetleri taşıyan Fethiye'yi, zeki ve kültürlü Ali'yi, gür sesiyle "Dersim dört dağ içinde" türküsünü çok güzel söyleyen Tuncelili Hüseyin'i, minik bir kedi gibi eteğimin dibinden ayrılmayan Muhteber'i, ikinci sınıfta kocaya kaçan güzel Nermin'i, cübbe benzeri bir pardesüyle derslere giren ve imam olmak isteyen İbrahim'i, çalışkan ve zarif Nurcan'ı hiç unutmadım. Adları ve yüzleri yavaş yavaş gözümün önünden silinse de ben Denizli'deki öğretmenlik yıllarımı kalbimde hep ayrı bir yere koydum. Tayinim çıktığında son ders için girdiğim sınıflardan birinde her zaman yaptığım gibi sıraların arasında dolaşarak veda konuşmamı yapıp karatahta önüne geldiğimde gördüğüm manzara zihnimin en nadide köşesine çıkmaz mürekkeple yazıldı; sınıfın tamamı ellerini yüzüne kapamış ağlıyordu. Çok iyi bir öğretmen oldum mu bilemem, bunu öğrencilere sormak lazım ama ilk göz ağrım olan okuldan ayrılırken yaşadığım bu sahne daha iyi olmak için bir itici güç oldu.

Öyle ya da böyle uzun yıllarım geçti okullarda, yüzlerce gence birşeyler öğretmeye çabaladım. Kimi zaman severek girdim sınıflara kimi zaman bezginlikle ama elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım. Ödülüm yıllar sonra çeşitli yerlerde, çeşitli zamanlarda karşıma çıkıp boynuma atılan öğrencilerim oldu, bundan iyisi de can sağlığıdır herhalde. Anlamı ve önemi sürekli tartışılsa, yılda bir gün bile olsa özeldir benim için Öğretmenler Günü. O bir günün içine yılların anıları sığar, bunu da ancak ellerine tebeşir tozu sinenler bilir. O nedenle önce hayatıma yön veren, sahip olduğum birikimde büyük payı olan ilkokul öğretmenimi ve depremde hayatını kaybeden öğretmenleri saygıyla ve sevgiyle anıyorum, huzur içinde uyusunlar. Öğretmen blogdaşlarımın ve arkadaşlarımın da Öğretmenler gününü kutlayıp en güzel dileklerimi yolluyorum...