MOLTO DOMESTİCA

Sanat ve kültür ateşeliğinden hizmetli kadrosuna alınmış gibiyim. Geçen haftanın sinema, gala, kapanış töreni, sergi faaliyetleriyle dolu günlerinden sonra balıklama evişlerine daldım. Daha doğrusu debeleniyorum, hiiç ama hiç yapasım yok ama elim mahkum. Ankara'ya gitmeden evvel ilaçlatılmış evde tabak çanak cinsinden ne varsa hepsinin sudan geçmesi gerekti. Bulaşık makinesinin tam kapasite ile çalışması ve içinden çıkanların tekrar eski yerlerine yerleştirilmesi zaten yeterince sıkıcı bir eylemken aynı hizmeti çamaşır makinesinden de bekledik. Eşyaların üstüne örtülen her tür örtü yıkandı, saatlerce çalışan çamaşır makinem karşılığını açma-kapama düğmesini tükürür gibi yüzüme fırlatarak verdi. Şimdi boş kalan yeri çekilmiş bir ön diş gibi sırıtıyor, acilen tedavi yaptırmak gerek ama porselen mi yaptırsak, implant mı koydursak yoksa altın kaplatsak da zengin mi dursa karar veremedik, bir de diş hekiminin fikrini almalı. Halıları yıkama şirketine yollayarak hafta sonu gelecek temizlikçimin işini hafiflettim, işçi haklarını koruyan bir patronum ben, zaten tüm çabam ona temiz ve düzenli bir ev bırakmak için, kendim için birşey istiyorsam namerdim. Bir de fazlalık eşyaları yoketme faaliyetine giriştim, dün Belediye'nin sosyal yardım şubesini arayıp haber bıraktım, şimdi keyiflerinin çatmasını ve gelip o eşyaları götürmelerini beklemekteyim (bu vesileyle bir eskiciyi de mutlu ettiğimi belirtmeden geçemeyeceğim, bayram öncesi sevap hanem yüklü bir bakiye verecek :). Eşya yoketme operasyonuna çekmece içlerini de dahil ettim. Dün "Mor Menekşeler"in ilk bölümünü izlerken (bu arada siz izlediniz mi bakayım, küserim valla izlemediyseniz) iki adet çekmeceyi elden geçirdim ve içlerindekinin neredeyse tamamını attım. Az daha çöp ev olacakmışım yahu, insan 5 tane bozuk kol saatini yıllardır saklar mı? Orhan Pamuk muyum ben, Masumiyet Müzesi mi açacağım? Neredeyse 20 yıl öncesine ait elektrik ve su makbuzlarını da muhafaza etmekteymişim, tedbirli kadınım vesselam, hafazanallah ya derlerse ki "Leylak Hanım, 1991 yılına ait elektrik borcunuz olan 50 kuruşu ödememişsiniz, faiziyle birlikte 100 kuruş olarak ödeyiverin bir zahmet". İyi etmişim iyi, gösterir makbuzunu ıspat ederim ödediğimi. Aslında keşke atmasaydım o belgeleri, bir süre sonra antika olur, kıymetli evrak statüsünde çok paraya okuturdum. Gidip çöpten çıkarsam mı ki? Çekmece harekatını sonlandırmaya yakın ilkokul pasolarımı bulduğumu da söyleyeyim de neleri saklamışım siz tahmin edin artık. Birazdan o boşalan çekmecelere 20 yıl sonra atılmak üzere yenilerini yerleştireceğim, hasılı hala çok işim var, yapma isteğimde ise en ufak bir artış söz konusu değil. 

Şimdi müsaadenizle gidip biraz daha toparlanayım, malum yukarıda da bahsettim, hafta sonu Müzeyyen teftişe ve temizliğe gelecek. Korkarım ben ondan, zaten "Leylak abla ne çok kitabın var" diye söylenip duruyor, kitapları da mı atsam ki?

Not: Başlığı uydurdum, bu nasıl İtalyanca demesin hiçkimse:)