MARMARAT

 

Sabah gözümü açar açmaz akşamdan şekere yatırdığım kayısıları reçel olsunlar diye yerleştirdim ocağın üstüne. Onlar köpükler kabartarak kaynarken ben de geçmişe kayıverdim gittim. Bunu defalarca yazmışımdır, çocukluğumun ve ilk gençliğimin yazlarının bir kısmı annemin akrabalarını ziyaret için Niğde'de geçerdi. Tatilin çoğunda büyük teyzenin muhteşem bahçesinde kalırdık ama birkaç günü de büyük dayıya ayırırdık mutlaka. Büyük dayı ahçı idi, kendine ait bir lokantası vardı. Bir insana mesleği ancak bu kadar yakışabilirdi sanırım, geçenlerde şık bir restoranın önünde gördüğüm heykelimsi ahçı objesi sanki büyük dayı model olarak yapılmıştı. Aynı boy-pos, aynı kocaman göbek, aynı gülen gözler, aynı sevimli yüz hatları. Anneme çok düşkündü; muhtemelen çocukluğundaki narin, hastalıklı hallerinden kaynaklı soluk ten renginden dolayı "Sarı" diye seslenirdi ona, yoksa annem inadına esmerdi. Niğdeye indiğimizi duyar duymaz elinde onun çok sevdiği bir kesekağıdı dolusu kuruyemiş "Hoşgeldin Sarııı" diyerek koşardı yanımıza. O iri gövdeli, yapılı dayının ufacık-tefecik bir karısı vardı. Hamarat bir karıncaya benzerdi yenge; bir karınca kadar minik, bir karınca kadar çalışkan. Evlerine konuk olduğumuz günlerde bizi rahat ettirmek için dönenir dururdu. Çok nüfuslarına göre küçük olan evlerine bir de biz dahil olup metre kareye düşen popülasyonu iyice arttırır, mekanı iyice daraltırdık ama yengenin kıvırcık saçların çevrelediği yüzü hiç eğilmez, gülerek bizi ağırlamaya çalışırdı. Geceleri uykumu duvarda asılı devasa saatin "ding-dong"ları bölse de alıştığım bu sesi kanıksamaz, mis gibi sabun kokan yastığıma biraz daha gömülür, üzerimdeki pikeyi hışırdatarak keyifle uyumaya devam ederdim. Uzun zamandır Niğde'ye gitmediğim, artık iyice yaşlanmış yengeyi yıllardır görmediğim halde ne zaman o günleri düşünsem huzur duyarım ve Melih Cevdet Anday'ın şu şiiri düşer aklıma:

"Bir misafirliğe gitsem

Bana temiz bir yatak yapsalar

Her şeyi, adımı bile unutup

Uyusam...


Kalktığımda yatağım hâlâ lavanta koksa

Kekikli zeytinli bir kahvaltı hazırlasalar

Nerde olduğumu hatırlamasam

Hatta adımı bile unutsam..."

Sabah olunca ayrı bir keyfe uyanırdık. Aşçı dayımız erkenden yemekleri yapmak için lokantasına gitmiş olur, biz yengenin hazırladığı kahvaltı sofrasına otururduk. Benim favorim yengenin kayısı marmelatı idi. Normal zamanlarda-ki hala öyledir-reçel yemeye nazlanan ben o marmelatla dilim dilim ekmek götürür, eve kilo almış olarak dönerdim. Bu durumun sonucu baştan belliydi, aynı marmelattan benim için de yapılacak. Yengemiz bir Perşembe Niğde'nin meşhur pazarına çıkar, kayısı alır ve benim için kendi deyimiyle "marmarat" yapardı. Sonra onları yine kendi deyimiyle "kanavoz"lara doldurur ve valizimize yerleştirirdi. Bize de dönünce afiyetle yemesi kalırdı. Yerdik yemesine de o birlikte oturulan Niğde sofralarındaki tad Ankara'ya gelince azalırdı sanki. Keramet yenilen şeyde değil, birlikte yenen insanlarda imiş demek ki. Şimdi birçoğu yok o insanların, ancak anıları kaldı; böyle reçel kaynatırken, bir elmayı dişlerken, toprak kokusu burun deliklerine dolarken, şu fışırtısı, yaprak hışırtısı, arı vızıltısı duyduğunda aniden aklına düşüveren. Onlar huzur içinde uyurken biz de dilerim hep iyi anılar biriktirelim yaşam denilen şu çetin savaşta...